Χαζεύω γύρω μου τα πιάτα για να φτιάξω την όρεξή μου και, απ’ ό,τι φαίνεται, εδώ οι σπεσιαλιτέ είναι οι μακαρονάδες. Τα ζυμαρικά είναι χειροποίητα, ολόφρεσκα και πραγματικά νόστιμα.
Tο κατεξοχήν χειμωνιάτικο -και κατ’ επέκταση αποκριάτικο- κρέας είναι το χοιρινό, που καταναλώνεται μαζικά και το Δωδεκάμερο, οπότε δοξάζονται και τα πουλερικά, κότες και γαλοπούλες.
Εμένα μου αρέσει να μαγειρεύω και να μου μαγειρεύουν, να αισθάνομαι ότι η βάσανος της αγάπης πέρασε από μαχαίρια ακονισμένα και κατσαρόλες που αχνίζουν.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 λειτουργεί στον Ορχομενό το ιχθυοτροφείο του Πέτρου Δήμου. Ιχθυοτροφείο τρόπος του λέγειν, καθώς οι πέστροφές του μεγαλώνουν στα νερά του Μέλανα ποταμού.
Αλλο ένα από τα ΠΟΠ προϊόντα της χώρας μας, που ξεχωρίζει για την ποιότητά του. Με αφορμή το «Φεστιβάλ», επισκεφθήκαμε το νησί και μιλήσαμε με τους παραγωγούς.
Ο Ολυμπος να ’ναι καλά και ο παπα-Γιώργης, και τρώμε σήμερα στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη τα γλυκά και τραγανά κεράσια του Συνεταιρισμού Κερασοπαραγωγών Ράχης «Ο Αγιος Λουκάς»
Τα συσσίτια των Σπαρτιατών αποτελούνταν από μέλανα ζωμό, βραστό χοιρινό, κρασί, πίτα γλυκιά και ψωμί από βρόμη. Ο δε μέλας ζωμός ήταν ένα καθόλου νόστιμο φαγητό, από κρέας χοιρινό βρασμένο σε αίμα και ξίδι.
O Ομηρος αποκαλούσε το ελαιόλαδο «υγρό χρυσάφι». Στην αρχαία Ελλάδα η ελιά κατείχε σημαντική θέση, τόσο στη διατροφή των πολιτών όσο και στην οικονομία των πόλεων.
Τηγανητά, γεμιστά, με μυρωδικά, σάλτσα ή με το μελάνι τους, ακόμη και απλώς ψητά παραμένουν από τα πλέον αγαπημένα θαλασσινά είδη, ειδικά στους πιτσιρικάδες.
«Μετά το ποτό πρόσφεραν στον κάθε καλεσμένο μια χάλκινη κορινθιακή πιατέλα με ψωμί, κότα, πάπια, φασιανό, χήνα και άλλα φαγητά, και, αφού έπαιρνε ό,τι ήθελε ο καθένας από την πιατέλα του, την έδινε στους δούλους που στέκονταν πίσω του.»