«Τα ρεβίθια στη Σμύρνη, τα μαγειρεύανε συχνά με πολλούς τρόπους. Έβαζαν από πάνω χοντρές ροδέλες κρεμμύδι και μετά φέτες ντομάτας. Άλλες φορές, ειδικά στην αυγουστιάτικη νηστεία, τα συμμαγειρεύανε με μελιτζάνα, για να είναι πιο χορταστικά. Συχνά τα άλεθαν και τα κάνανε κεφτέδες, μεζέ για το τσίπουρο. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι το ρεβιθόρυζο. Όποτε περίσσευαν ρεβίθια, την επόμενη μέρα έριχναν λίγο ρύζι και είχαν ένα καινούργιο φαγητό. Το ίδιο έκαναν και στις φακές, ρίχνανε λίγο κοφτό μακαρονάκι».
Θέμις Παπαδοπούλου
«Οι θάλασσες γύρω από τα Ίμια, αλλά και στην Κάλυμνο, όπου έζησε αργότερα η οικογένειά μου, ήταν γεμάτες τσιπούρες, σαργούς, ροφούς και άλλα ψάρια. Όποτε η ψαριά ήταν μεγάλη και δεν προλάβαιναν να τα καταναλώσουν, τα άνοιγαν στη μέση και τα πάστωναν, όπως τους μπακαλιάρους. Τα ψάρια με ντομάτα στην κατσαρόλα ή λεμονάτα συνηθίζονταν πολύ στα παράλια της Μικράς Ασίας. Το φτιάχνω συχνά αυτό το φαγητό, είναι πεντανόστιμο και πάντα με βγάζει ασπροπρόσωπη».
Γκιβέτς είναι η ονομασία πήλινου σκεύους που έδωσε την ονομασία και στα φαγητά που μαγειρεύονται μέσα σε αυτό.Το γ(κ)ιουβέτσι είναι ένα καθαρά αστικό φαγητό, που στη Σμύρνη φτιαχνόταν κυρίως με αρνί, με αρκετά λιπαρά κομμάτια, για νοστιμιά. Το μοσχάρι είναι κατοπινή παραλλαγή.
«Αυτή τη συνταγή την έχω από τη γιαγιά μου,
την έκανε όταν είχε περίσσιο ψωμί και ήθελε να το αξιοποιήσει. Η οικιακή οικονομία με την οποία μαγείρευε ήταν απίστευτη: σπάνια πετούσε κάτι, με φαντασία και ευρηματικότητα το μετέτρεπε σε κάτι άλλο, κάτι νόστιμο. Το κιμαλίδικο ήταν καθημερινό φαγητό, το τρώγαμε πολύ συχνά».
Ντέπυ Γιούλη (Ένωση Σμυρναίων)