Πριν από κάμποσα χρόνια στην Κίμωλο, τρέχαμε απ’ τη μία άκρη του Χωριού στην άλλη με μια λαδένια στο χέρι. Και στην Κύθνο, πριν βγούμε ξυπόλυτοι «σφαίρα» για τη θάλασσα στην Κολώνα, γεμίζαμε χούφτες με σφουγγάτα, μοσχοβολιστά απ’ τον δυόσμο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Island hopping: 8 ταβέρνες στα νησιά που μαγειρεύουν την παράδοση
Κάθε καλοκαίρι, στο φεστιβάλ Food Paths της Τήνου το είχαμε συνήθειο να κόβουμε τη λιγούρα με τσιμπητά τυροπιτάκια ημίγλυκα. Πρωτομαγιά, οπότε κάνω το πρώτο μου αιγαιοπελαγίτικο μπάνιο, γεμίζω το δισάκι μου με γινωμένες τσαπατσούπες (ντόπια ποικιλία ξερικής ντομάτας της Σύρου, πολύ αρωματική, σκληρόπετση και σφιχτόσαρκη), χωρίς φάρμακα, από τα χωράφια του μπαρμπα-Ιωσήφ, δύο κορυφές μάραθα ξεριζωμένα από την ξερολιθιά, μία μπάλα ξινότυρο και μία χούφτα κοπανιστή. Παίρνω και λίγο μαραθολουκάνικο ξεραμένο στον βοριά και συριανά ψαθούρια, αφρουδένια, να τα γεμίσω, να τα κάνω σάντουιτς. Και καθώς ζυγώνει ο Αύγουστος, οι μανούρες ζευγαρώνουν με σύκα και τα βολάκια με ασύρτικα σταφύλια και κρασιά.
Οι δρόμοι μας στις Κυκλάδες είναι σκουντουφλιστοί, πλακόστρωτοι και γλιστεροί, ασβεστωμένοι, αλλού παραμελημένοι και δύσβατοι, χωμάτινοι με γούβες και κοτρόνες, κι αλλού στρωμένοι με θυμάρια και νοικοκυρεμένα μονοπάτια. Στους δρόμους των Κυκλάδων φυτρώνει η πρώτη ύλη, στους δρόμους της και τρώγεται. Με παγκόσμιες επιρροές και διάθεση ανανεωτική, ή απλά και ταπεινά, όπως παλιά, τα φαγητά στους δρόμους των Κυκλάδων είναι ένα πανηγύρι αλμύρας, λιακάδας και νοστιμιάς.
Με φαγητό στα… όρθια λοιπόν και δροσερές μπίρες, θα ροβολήσουμε ξανά στα γαλανόλευκα σοκάκια των Κυκλάδων.
