«Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν», λέει μια παλιά παροιμία. Κάτι που ισχύει και για τους λάτρεις του κρασιού. Ο σωστός οινόφιλος θα πάει σε μια εξειδικευμένη κάβα πριν από τις διακοπές του, θα μιλήσει με τον sommelier της και θα κάνει τις προμήθειές του για τις διακοπές. Ποια κρασιά, όμως, είναι ιδεώδη για τους θερινούς μήνες;
Το καλοκαίρι είναι η εποχή του αφρώδους, οι φυσαλίδες μάς ξεδιψάνε, μάς φτιάχνουν τη διάθεση και ταιριάζουν με πλείστα όσα εδέσματα. Επιλέγουμε ανάλογα με την όρεξη και το βαλάντιό μας ανάμεσα σε αφρώδη με την παραδοσιακή μέθοδο από την Ελλάδα, γαλλικές σαμπάνιες και αφρώδη από τον υπόλοιπο κόσμο.
Κρασιά με υψηλές οξύτητες, όπως είναι τα Riesling από τη Γερμανία και την Αυστραλία, το αυστριακό Grüner Veltliner, τα γαλλικά ή νεοζηλανδέζικα Sauvignon Blanc, το ισπανικό Albarino, το γαλλικό Chardonnay και τα δικά μας Ασύρτικο, Ρομπόλα και Ροδίτης, είναι ιδανικά για τους καλοκαιρινούς μήνες. Τα ροζέ κρασιά από την Προβηγκία ή του ίδιου στιλ από την Ελλάδα έχουν γίνει μεγάλο trend, έχοντας το δικό τους κοινό, που συνεχώς αυξάνεται, με τις ποικιλίες Grenache, Syrah, Cinsault, Mourvèdre να είναι κυρίαρχες.
Τα ερυθρά κρασιά, που τα πετάμε σαν την τρίχα από το ζυμάρι τους καλοκαιρινούς μήνες, αξίζουν μια θέση στο αυγουστιάτικο τραπέζι: επιλέγουμε αυτά χωρίς υψηλό αλκοόλ ή εξωφρενικά γεμάτο σώμα και τα δροσίζουμε αρκετά. Ποικιλίες όπως το Pinot Νoir σε εκδοχές από τη Γαλλία, αλλά και τον Νέο Κόσμο, το Nerello Mascalese από τη νότια Ιταλία, το Nebbiolo από την περιοχή του Piemonte, εξαιρετικά επίσης Cabernet Franc από τον Λίγηρα, φρουτώδη και στρογγυλά Malbec από την Αργεντινή, ελαφριά Ξινόμαυρα από τη Νάουσα ή το Αμύνταιο, όπως επίσης ελληνικές ποικιλίες, όπως ο Λημνιώνας, το Λημνιό και το Λιάτικο, μπορούν να πρωταγωνιστήσουν στα ποτήρια μας το καλοκαίρι, αφού τα παγώσουμε (μη διστάσετε να βάλετε τη φιάλη μέσα σε μια σαμπανιέρα γεμάτη πάγο, αντί να προσθέσετε πάγο μέσα στο ποτήρι).
Τέλος, μην διστάσετε να πάρετε μαζί σας τα ποτήρια σας. Δυστυχώς, δεν είναι πολλά τα μαγαζιά στην επαρχία με κατάλληλο εξοπλισμό, αν και τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει μερικά βήματα και ως προς αυτό.
*To άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στον Γαστρονόμο Αυγούστου, τεύχος 160.
