Είναι σαν να αλλάζεις κατεύθυνση σπουδών λίγο πριν από το πτυχίο, να αλλάζεις θέση στο κρεβάτι μετά δεκαετίες, να αλλάζεις ιδεολογική τοποθέτηση στη μέση ηλικία. Τόσο παράξενο, τόσο σπάνιο και τόσο ενδιαφέρον ψυχαναλυτικά. Τι να σημαίνει άραγε ότι μια μέρα σηκώθηκα από το κρεβάτι (από την αριστερή πλευρά, όπως πάντα, αν και αρχίζω πια να ανησυχώ) και είπα με πυγμή «στην μπάντα, θα φτιάξω γλυκό»;
Τι να είχε συμβεί; Αν υπήρχαν δύο σταθερές στη ζωή μου, ήταν ο Πανιώνιος και το ότι δεν μου αρέσουν τα γλυκά. Ίσως ήταν κάποιο παιδικό τραύμα από τα γλυκά ψυγείου στα σπίτια των φίλων μου, που μου πάγωναν τα δόντια, τα έτοιμα, ψωμένια παντεσπάνια στις τούρτες γενεθλίων και τα ζαχαρωτά στην κορυφή που είχαν τη γεύση αντιβίωσης; Ίσως η απειλή της ακμής από την αλόγιστη χρήση σοκολάτας, ίσως το μωσαϊκό της μαμάς μου, που είχε μισό λίτρο κονιάκ; Ποιος ξέρει… Πάντως ήμουν ο άνθρωπος που στο πρωινό των ξενοδοχείων προσπερνούσε πάντα τα κέικ και τις μαρμελάδες, για τις πίτες και τα αυγά, αυτή που διάλεγε πάντα αλμυρή κρέπα, που δεν αντιλαμβανόταν το appeal του παπαριασμένου σου στο προφιτερόλ, αυτή που, όταν ρωτούσε ο σερβιτόρος «θα θέλατε κάποιο γλυκό;», σκεφτόταν: «Δεν μας φέρνετε καλύτερα ένα πλατό τυριών και ακόμα ένα μπουκάλι κρασί;».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Η γεύση των περασμένων Χριστουγέννων
Τώρα ποια είμαι δεν ξέρω. Άρχισε δειλά με κάτι κέικ που βγήκαν άψητα (καταγγέλλω το τεστ του μαχαιριού που πρέπει να βγει χωρίς υπολείμματα), συνέχισε με μια μαρμελάδα που σκάρωσα για να μην πεταχτούν κάτι φρούτα (α, ναι, είμαι και #foodwastewarrior), εξελίχθηκε με διάφορες μηλόπιτες, από galette μέχρι tatin, και εκεί που είπα ότι δεν ξέρω τι συμβαίνει, αλλά ελπίζω να κάνει τον κύκλο του, η κατάσταση έγινε ανεξέλεγκτη. Μέσα σε λίγες μέρες, βγήκαν από την κουζίνα μου ένα κέικ αχλάδι, ένα carrot cake με τζίντζερ, shortbread με κρέμα λεμόνι και ανθό αλατιού (γιατί έρωτας δίχως πείσματα δεν έχει νοστιμάδα, όπως έχει πει ο Στέλιος Παρλιάρος) και ένα pumpkin bread με την κολοκύθα που περίσσεψε. Και πέρα από τις θερμίδες, αυτό που με απασχολεί είναι αν γλυκαίνω μεγαλώνοντας ή αν «πικρίζω» και η ζαχαροπλαστική είναι το αντιστάθμισμα. Φαντάζομαι θα δείξει..
