Πήτα των Χριστουγέννων: Ημίσεια οκά κρέατος βοείου (κημά) κεκομμένου εις μικρότατα τεμάχια· 100 δρ. λαρδί εις λεπτότατα επίσης τεμάχια κεχωρισμένα, το οξύ και εξωτερικόν στρώμα φλοιού λεμονιού· μία φιάλη καλού λευκού οίνου, εν μοσκάριον, 2 δράμια μοσχοκάρφια, ανάλογον λαδοπέπερι, κοπανισμένα εις λεπτοτάτην κόνιν· αναμίξατε καλώς πάντα ταύτα, σχηματίσατε εν όλον μετά των ανωτέρω, θέσατε εντός ταψιού φύλλα ζαχαροπλαστείου βεβρεγμένα δι’ ολίγου βουτύρου, ρίψατε το μίγμα σας, καλύψατε διά φύλλων και θέσατε εντός μετρίου φούρνου, ένθα αφήνετε επί μίαν ώραν και 1/4. Συνταγή της Καλλιρρόης Παρρέν από την «Εφημερίδα των Κυριών», έτος Α΄, 27 Δεκ. 1887, τ. 43.
Να σπέρνεις τραπέζια ομηρικά. Από αυτά που ξεκινούν νωρίς το μεσημέρι και τελειώνουν στην αλλαγή της μέρας. Να ’χεις να θυμάσαι, να μνημονεύεις. Τραπέζια από αυτά που υφαίνουν νέα πατρόν για της επόμενης μέρας τον βίο.
Πάνω από τα ποτήρια μας να ανθίζουν κόσμοι: ταξίδια, κούρσες υπερατλαντικές, βιώματα κοινά, γλέντια παλιά, στεναγμοί, προβλήματα του τώρα, κληρονομημένα και του μέλλοντος αιώνος αμήν, τα σκυλιά μας, τα γατιά μας, τα πεθαμένα μας. Οι ταινίες μας και οι μουσικές μας. Τι γουσταρίζει σε γλυκό η Μαρίκα, τα ξενοκοιτάγματα του Φώτη, κουβενταρία μακρoσκελής και δώσ’ του να τσουγκρίζουν τα ποτήρια και να σπιθίζουν κόσμοι και πραγματικότητες του ονείρου.
Να ξεδιψάς με αγκαλιές και χαμόγελα. Ιδίως με αυτό το φωνακλάδικο τρίχρονο, που δεν βάζει πια τον ποπό του κάτω. Να αποσυνδεθείς από τον ινστραγκραμικό ναρκισσισμό σου. Στο spotify η λίστα να μιξάρει Χατζιδάκι, Μπαχ, Bird, Sinatra, «Last Christmas I Gave You My Heart» και τα ρεμπέτικα του μπαρμπα-Γιάννη.
Σαν τη «Fanny» του Bergman να θες να κρυφτείς κάτω από το τραπέζι. Όλα θεμιτά, στην τυρβώδη ροή των εορτών όλα μπορούν (πρέπει;) να συμβούν. Αντλείς απαντοχή, νιώθεις αγάπη και μοναξιά σε ίσες δόσεις.
Σαν την Μπαμπέτ να τρέμεις από συγκίνηση που τα πρόλαβες όλα. Να εκβάλλουν στους δρόμους όλοι μετά, με χαμόγελα βαθιά. Από αυτά που δεν αποκαλύπτουν δόντια. Την επομένη να μαζεύεις με την ηλεκτρική τα θραύσματα των γιορτών: πίκρες, καημούς, ανείπωτα πόσα. Κι έτσι ακόμα, το υπερφίαλο και ο αστραφτερός κυνισμός των Χριστουγέννων χαϊδεύουν το βαθύ και το κρυμμένο, και κάπως το ντιλάρουν.
Αυτά (μου, μας, σας) εύχομαι. Η λεπτοτάτη κόνις των μπαχαρικών της Καλλιρρόης να αρτύσει τις γιορτές μας. Το φαγητό είναι το πρόσχημα.
Στόχος είναι το όνειρο. Να ’χει η μπουμπού να ονειρεύεται και να θυμάται.
*To άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στον Γαστρονόμο Δεκεμβρίου, τεύχος 164.
