Οταν παραπονιέσαι πως όλα σού πάνε στραβά, πως τίποτα δεν κάθεται όπως πρέπει, δεν θα πετύχεις παρά να γκρεμίσεις όλα σου τα όνειρα. Αν έχεις όνειρα.
Χιλιάδες ανάμεσά μας αγωνίζονται να στεριώσουν: παραγωγοί, επαγγελματίες, τεχνίτες, επιστήμονες, δημιουργοί. Κάποιοι πετυχαίνουν ζηλευτές διακρίσεις. Συμβαίνει σε όλους τους χώρους, συμβαίνει και στον δικό μας, της γαστρονομίας. Ανατρέχω στα ετήσια βραβεία του «Γαστρονόμου». Φυλλομετρώ σελίδες με προϊόντα, παραγωγούς, επαγγελματίες που βραβεύτηκαν. Υπάρχει υλικό! Υπάρχουν παραδείγματα για όσους αγωνίζονται γι’ αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο. Σε προηγούμενο σημείωμα αγγίξαμε το πόσο νέοι άνθρωποι εμπλέκονται σε γρανάζια και υποσχέσεις. Για το πόσο θέλει χρονική διάρκεια, κόπους και θυσίες αυτή η προσπάθεια.
Ο Χρήστος και η Ολγα είναι ελαιοκαλλιεργητές. Γνωρίζουν πως, αν θέλουν η σοδειά τους να μην μπει στο σωρό με τις άλλες, αν στοχεύουν σε ένα λάδι που θα ξεχωρίσει στο ράφι, μπροστά τους ανοίγεται μονόδρομος: δουλειά, αφοσίωση, καλή πρώτη ύλη, ποιοτικό προϊόν, τυποποίηση, καλή συνολική εικόνα. Πρόσφατα, με την πρώτη κιόλας εμφάνιση, απέσπασαν τρία βραβεία, στην 6η Ελαιοτεχνία ’14: για την ποιότητα του προϊόντος και για τη συνολική εικόνα του, βλ. www.ofelimon-oliveoil.com.
Η τετραμελής οικογένεια του «Ωφέλιμον» αποτελεί ενδεικτική περίπτωση της νέας γενιάς ελαιοπαραγωγών, που ελπίζει σε καλύτερες μέρες για το επώνυμο και ποιοτικό ελληνικό ελαιόλαδο. Στέκονται σήμερα στο πρώτο σκαλί και ξέρουν καλά πως, όσο δύσκολος ήταν ο δρόμος ως εδώ, άλλο τόσο δύσκολη θα ’ναι και η συνέχεια. Σπέρνουν ένα όνειρο, παλεύουν με πάθος να το στεριώσουν και γνωρίζουν πως υπάρχουν συνεχώς κι άλλοι μονόδρομοι, κι άλλα σκαλιά ν’ ανέβουν. Στο βάθος χρόνου θα πετύχουν.
Το εστιατόριο Funky Gourmet της Χειλιαδάκη και του Ρούσσου (www.funkygourmet.com) ευτύχησε πρόσφατα ένα δεύτερο αστέρι Michelin. Πέτυχαν αυτό που πριν από λίγα χρόνια φάνταζε ακατόρθωτο για τη μικρή μας γειτονιά στην παγκόσμια πόλη της γαστρονομίας. Γνωρίζοντας πόσο δύσκολο στην πόλη εκείνην είναι και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν, τη χαρά των δημιουργών τη μοιραζόμαστε σαν θέμα εθνικό. Ιδιαίτερα σήμερα, που το πλήθος των νέων Ελλήνων μαγείρων αναζητά έναν Γκάλη, ένα πρότυπο για να σταθεροποιήσει το μετέωρο βήμα της.
Ο Φίλιππος Θεοδωρίδης, εικαστικός από την Κύπρο, σε φιλική συζήτηση εύχεται για τη γειτονιά του να μην ανοίξει κάτι άλλο, παρά μόνο αυτό που πραγματικά λείπει, ένα καλό φαγάδικο. Ενα εστιατόριο που να βγάζει επτά αντί για είκοσι επτά πιάτα καθημερινά. Ενα σαντουιτσάδικο που να ψήνει το ψωμί, να ψάχνει, να γνωρίζει, να μη φοβάται τα υλικά του. Μια παστερία με δέκα τραπέζια και τέσσερα είδη πάστας. Μια πιτσαρία σκέτη πιτσαρία, ούτε με κρέπες, ούτε με καφέδες δίπλα σου. Ενα καλό σουβλάκι χωρίς πίτες λαδωμένες…
Ζητάει πολλά; Τίποτα πέρα από το αυτονόητο. Πιο απλό, πιο αυτονόητο, δεν γίνεται!
Πέραν κάποιων υποδειγματικών προσωπικών προσπαθειών, υπάρχει έλλειμμα απλού και καλού φαγητού. Κάποιοι θα το έλεγαν comfort food, άλλοι απλά παρηγορητικό. Θα έπρεπε να αποτελεί τον κανόνα, όχι το ζητούμενο. Το σκαλί το πρώτο, σε κάθε περίπτωση, θα μπορούσε να είναι ένας στόχος και τα λογής αυτονόητα, ένα πλατύσκαλο κατακτημένο.
*Κωνσταντίνου Καβάφη, «Το Πρώτο Σκαλί», σειρά Ελληνες ποιητές, έκδοση Η Καθημερινή
Αναδημοσίευση από το τεύχος 98 του Γαστρονόμου
