Οι στόχοι για τη νέα χρονιά δεν είναι το φόρτε μου. Δεν ανήκω εν γένει στους φίλους της πειθαρχίας, αλλά και τι να πρωτογράψω στους στόχους του κεφαλαίου «Κουζίνα»;
Ότι δεν θα ξανακοιτάξω τη λέξη «κινόα»; Ευκολάκι. Ότι δεν θα χλευάσω μπροστά στο λουσμένο με ερζάτς τρούφα ή μπαλσάμικο πιάτο που κάποιο επηρμένο χέρι θα με σερβίρει; Δύσκολο. Ότι δεν θα χλωμιάσω από πλήξη μπροστά στη διατύπωση «αυτή η πινελιά το απογείωσε»; Πανδύσκολο. Βαρέθηκα ήδη.
Και βαρέθηκα, και επιπλέον δεν θέλω να κάνω λίστα, και δη με αρνήσεις. Τι γρουσουζιά άλλωστε! Χαράζει σε λίγο νέα χρονιά, δύο στρογγυλά εικοσάρια, δύο τέλειοι αριθμοί, η χαρά του σπασίκλα, και μάλιστα εις διπλούν. Νέα ανατολή, και μέσα σε λίγες μέρες έως τη χαραυγή τι να πρωτοπρολάβεις; Πόσα σπασμένα να μαζέψεις;
Όλα, η απάντηση είναι «όλα». «Kintsugi» είναι η απαραίτητη λέξη, η απαραίτητή μας τεχνική. Αφορά την κουζίνα, τα σκεύη και φτάνει μέχρι τον εσωτερικό, τον ένδον μας εξοπλισμό. (Μόνο τα πλαστικά δεν σπάνε, μόνο αυτά ζουν αιώνια, μετά από τα δισέγγονά μας θα βρίσκονται ακόμη στο ξεχαρβαλωμένο ντουλάπι.)
Kintsugi, διασώζουμε ό,τι αγαπάμε, αν και το χαλάσαμε. Αφορά τα σπασμένα –πορσελάνες, κεραμικά και φαγιάντσες που μια αδεξιότητα, μια λανθασμένη κίνηση (ή μπορεί και μια ηθελημένη) προκάλεσε τη θραύση. Η πρώτη κίνηση είναι το φαράσι και μετά ο σκουπιδοντενεκές. Kintsugi είναι η τεχνική των Ιαπώνων, ήδη από τον 15ο αιώνα, να συγκολλούν με μια φυτική κόλλα χρωματισμένη χρυσή το σπασμένο αντικείμενο. Να του δίνουν νέα ζωή, προβάλλοντας με τον ωραιότερο τρόπο τα σημάδια του.
Μπας κι είμαι πολύ φευγάτη, να βλέπω νόημα και τόση σημασία σε ένα σπασμένο φλιτζάνι; Μα είναι το φλιτζάνι που το ‘πιασαν για να πιουν κάποτε για πρώτη φορά δύο παιδικά χέρια, γιατί να πάει στη χωματερή επειδή έσπασε; Η πιατέλα που ήταν ταυτισμένη με τα κεφτεδάκια του καλοκαιριού, η σουπιέρα, η κανάτα που γέμιζε πασχαλιές κάθε Απρίλη, το μικρό πιατάκι του γλυκού που σου θυμίζει τα αξέχαστα γενέθλια, η πιατέλα της βασιλόπιτας του 1989. Αν τύχει και γίνουν κομμάτια, ας μη γίνουν θρύψαλα της ιστορίας του σπιτιού. Στα κομμάτια τους, που θα ενώσουμε με την τεχνική Kintsugi, θα πυκνώσουμε στις χρυσές γραμμές τους την κάθε ιστορία – να, αυτό που έλεγε ο Λέοναρντ Κοέν «από τις ρωγμές μπαίνει το φως». Δύσκολο δεν είναι, ψυχωφελές ποικιλοτρόπως είναι. Κι αν το ’ξερε κι η Μόνικα από τα «Φιλαράκια», θα σταμάταγε τις υστερίες, θα ’βρισκε παρηγοριά και νόημα πάνω από το σπασμένο της γαμήλιο σερβίτσιο.
Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στον Γαστρονόμο Ιανουαρίου, τεύχος 165.
