Ξέρετε πώς είναι να κατεβαίνει κανείς σε ένα κελάρι, με ένα ασανσέρ που κανονικά κουβαλάει δύο τόνους εμπορεύματος και δη κρασιών, κάθε μέρα; Πολύ ενδιαφέρον, μπορώ να σας πω, έτσι εξάλλου κατεβήκαμε στο κελάρι της Κάβας Αμπατζή το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, στη δυτική Θεσσαλονίκη, κατά τη γευσιγνωσία γλυκών οίνων κι αποσταγμάτων από επιλεγμένα οινοποιεία – μέλη της Ένωσης Οινοπαραγωγών Βορείου Ελλάδος.
Ήταν εν μέσω της πρώτης εβδομάδας των ΒορΟινών 2016, σε μία εκδήλωση «άκρως επίκαιρη» – όπως σωστά ειπώθηκε κάποια στιγμή, καθότι εποχή τρύγου – κι επιλέξαμε να δοκιμάσουμε τα ιδιαίτερα αυτά κρασιά, που σπάνια βρίσκει κανείς σε καταλόγους εκτός κάβας. Το νόστιμο και μακρύ πρόγραμμα της βραδιάς, περιελάμβανε προϊόντα από επιλεγμένα οινοποιεία – μέλη της Ένωσης Οινοπαραγωγών Βορείου Ελλάδος και νόστιμα – επίσης – σοκολατάκια του «Αγαπητού».
Η αρχή έγινε με το «Ω», του Κτήματος Άλφα, ποικιλιακής σύνθεσης Gewurztraminer και Μαλαγουζιάς 2012. Ένα κρασί με μακρά επίγευση που, με την προτροπή των διοργανωτών – που τα είχαν προβλέψει όλα – συνοδέψαμε με φουντούκι, αποξηραμένο σύκο και μαύρο σοκολατάκι από γκανάς και μέλι από ρείκι. Ξεχωρίσαμε, επίσης, το αγιορείτικο Νάμα, από το Ιερό Κελί του Αγίου Ευσταθίου, πιο «χειμωνιάτικο» κι έντονο στη γεύση, μαζί με καρύδι, αποξηραμένο δαμάσκηνο και μαύρη σοκολάτα με βύσσινο. Αλλά και τον γλυκό οίνο από Το κελάρι του Τα’πνού της Σιάτιστας (σ.σ. όπου «τα’πνος», ο «ταπεινός), από Ξινόμαυρο, Μοσχόμαυρο, Νεγρικιώτικο και Σκλήθρο, που ήταν και το πιο πικάντικο και καπνισμένο κρασί. «Έδεσε» άψογα με καρύδι, σύκο και δαμάσκηνο κι ένα μικρό κερασάκι και με σοκολατάκι με γεύση καραμέλας και καρυδιού. Το κρασί αυτό ταιριάζει, μας είπαν, με καρυδόπιτα και κρεμ καραμελέ.
Μπήκαμε στα αποστάγματα, με τον Ανέστη Μπαμπατζιμόπουλο να μας μιλάει περί τσίπουρου και ρακής. Άβατον του Τσάνταλη, ένας Ροδίτης του Κτήματος Μπαμπατζιμόπουλου, ένα τσίπουρο από Ξινόμαυρο, άλλο ένα από Μοσχάτο, και κάπου εδώ αρχίσαμε να χάνουμε το μέτρημα, μέχρι που μας παρουσίασαν κι ένα παλαιωμένο ηπειρώτικο τσίπουρο Ζοίνου, αλλά και το τελευταίο – και πιο έντονο σε ένταση – τσίπουρο Grande Reserve του Κτήματος Γκλίναβος, που έφερνε πιο πολύ σε ουίσκι. Όλα αυτά τα συνοδέψαμε επίσης με πολλά προτεινόμενα από τους διοργανωτές κεράσματα.
Τι μάθαμε για τα γλυκά κρασιά που δοκιμάσαμε; Ότι είναι σίγουρα ακριβότερα, σίγουρα καλά, ότι προέρχονται από όψιμο τρύγο, ότι είναι αρωματικά και ότι, όπως φάνηκε και στη γευσιγνωσία, ή τα αγαπά κανείς ή τα μισεί. Τι είδαμε στα σοκολατάκια του «Αγαπητού»; Μία ευφάνταστη δουλειά, με πολύ μεράκι.
Πριν φύγουμε, μάθαμε και λίγα πράγματα για την Κάβα Αμπατζή, που άνοιξε στον Εύοσμο το 1996 και είναι πολύ ενημερωμένη. Χώρος μικρός μεν, πλούσιος δε, περιλαμβάνει εκατοντάδες ετικέτες κρασιού και μια σπάνια συλλογή αποσταγμάτων, όλων των ειδών: από single malts μέχρι pisco και υλικά για coctails. Το κελάρι – που λέγαμε στην αρχή – χτίστηκε το 2014 κι έχει σούπερ ενδιαφέρουσα αισθητική.
Εν ολίγοις, ήμασταν 25 άτομα και περάσαμε μία υπέροχη βραδιά. Εμείς, δεσμευτήκαμε και για άλλες γευσιγνωσίες και θα επανέλθουμε.
