Μετά την πρόσφατη επίσκεψη μου στην πόλη του Ηρακλείου με σκοπό την δοκιμή Κρητικών κρασιών στα πλαίσια της έκθεσης Οινοτικά, κατά την επιστροφή μου στο αεροπλάνο προσπαθούσα να θυμηθώ πότε δοκίμασα πρώτη φορά Κρητικό κρασί. Ταξίδεψα αρκετά χρόνια πίσω, στο μακρινό 2005 συγκεκριμένα όπου και μόλις είχα περάσει στο τμήμα Οινολογίας σαν φοιτητής.
Ποια ήταν η τότε εντύπωση μου; Νομίζω πως είχα δοκιμάσει ενδιαφέροντα κρασιά από γνωστά οινοποιεία αλλά στο σύνολο του το Κρητικό κρασί είχε χτυπητές αδυναμίες, με αρκετά ελαττωματικά δείγματα. Κάτι πραγματικά αξιοζήλευτο είναι το δίκτυο που έχουν δημιουργήσει τα οινοποιεία για την προώθηση του Κρητικού αμπελώνα στην Ελλάδα και εκτός. Την τελευταία δεκαετία με πλάνο και πρόγραμμα τα κρασιά του νησιού έχουν γίνε γνωστά σε όλη την Ελλάδα και σε πολλά μέρη του κόσμου.
Η ίδια εξέλιξη όμως εκτός από την επικοινωνία υπάρχει στο αμπέλι και στα κρασιά. Υπάρχουν πολλά αξιόλογα νέα οινοποιεία που κάνουν εξαιρετική δουλειά. Αυτό που είδα είναι ότι το Βιδιανό σαν ποικιλία, έχει ξεκινήσει να γίνεται αρκετά δημοφιλές (υπήρχε και ξεχωριστή πλατεία γευσιγνωσίας), έχοντας πολλά διαφορετικά στυλ και τοποθετώντας την Κρήτη σαν το terroir που του ταιριάζει απόλυτα.
Πρώτη φορά δοκίμασα τόσα πολλά αξιόλογα μονοποικιλιακά Μαντηλάρια και Κοτσιφάλια, δύο ποικιλίες που σπάνια τις βρίσκεις μόνες τους. Θραψαθήρι, Βηλάνα, Πλυτό, Ρωμέικο, Μοσχάτο Σπίνας και Malvazia di Candia στα καλύτερα τους, ενώ το αγαπημένο μου Δαφνί, έχει ξεκινήσει δειλά-δειλά και δείχνει την αξία του και σε περισσότερα οινοποιεία. Σε μια ποικιλία που θέλω να δώσω ιδιαίτερη αναφορά είναι το Λιάτικο, μια ερυθρή ποικιλία με ξεχωριστή φινέτσα και μεγάλες δυνατότες. Παράγει μεγάλα γλυκά κρασιά και είναι έτοιμη στα επόμενα χρόνια να μας δείξει και άλλα μεγάλα κρασιά στις ξηρές τις εκδοχές. Επίσης αρκετές ακόμα διεθνείς ποικιλίες παντρεμένες με Ελληνικές ή μόνες τους έδειξαν ότι το νησί αυτό μπορεί να κάνει ποιοτικούς οίνους και με παγκόσμιας εμβέλειας ποικιλίες.
Στην έκθεση συμμετείχαν 31 οινοποιεία από όλη την Κρήτη, με τους επισκέπτες να φτάνουν τους 2.200 παρά τις δύσκολες καιρικές συνθήκες. Κάτι άξιο αναφοράς είναι η τοποθεσία που επιλέχτηκε, το Διεθνές Εκθεσιακό Κέντρο Κρήτης το οποίο βρίσκεται περίπου είκοσι λεπτά από το κέντρο του Ηρακλείου στη μέση του πουθενά. Όταν ρώτησα τους διοργανωτές γιατί το έκαναν τόσο μακριά και πως είναι δύσκολο για την προσέλευση κόσμου, η απάντηση τους ήταν «Θέλουμε αυτός που θα έρθει στην έκθεση να το θέλει πραγματικά και όχι να μπει τυχαία μέσα».
Ο Κρητικός αμπελώνας έχει κάνει τεράστια βήματα, με τους παραγωγούς ενωμένους σύντομα θα πάει ακόμα πιο μπροστά!
