Κοιμάσαι, ξυπνάς και οι φωτιές μαίνονται ορμητικές στην Εύβοια και σε άλλες περιοχές της χώρας. Πικρά, θεόπικρα τα πλάνα, οι μαρτυρίες των κατοίκων και των παραθεριστών, οι φωτογραφίες που αποτυπώνουν την καταστροφή.
Το στόμα είναι πικρό. Η αθυμία γενικευμένη. Πώς αλλιώς;
Η αγροτική οικονομία της Εύβοιας –και όχι μόνο– βρίσκεται στα όρια της ασφυξίας. Με την ευχή να γίνουν άμεσα αποτελεσματικές κινήσεις αναδιάρθρωσής της, προτείνω το εξής: να γνωρίσουμε τον τόπο βαθιά, στην παραγωγική του λεπτομέρεια. Είναι ένας τρόπος να στηρίξουμε εμπράκτως τους πληγέντες αγρότες. Είναι μια γνώση πολύτιμη τώρα και για το μέλλον. Έτσι κι αλλιώς, η στροφή στην τοπική παραγωγή είναι ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους να αντιμετωπίσουμε την περιβαλλοντική κρίση.
Μαζεύω εδώ προχείρως μερικά ευβοϊκά προϊόντα, τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό. Δεν προέρχονται όλα από τις πληγείσες περιοχές, όμως η αγροτική παραγωγή είναι μια αλυσίδα που δένει τους γειτονικούς τόπους με φανερούς και αφανείς τρόπους.
Αλλά ακόμα και αν προέρχονται από περιοχές με μηδενική παραγωγική δυνατότητα τώρα λόγω των πυρκαγιών, η γνώση μας περί αυτά, η προτίμησή μας στο άμεσο μέλλον μπορεί έστω εμμέσως να συμβάλει στο οικονομικό restart της περιοχής. Το έχουμε ξαναπεί: η ζήτηση διαμορφώνει την προσφορά.
Έχουμε και λέμε: Τα περίφημα σύκα του Ταξιάρχη, από παλιά σμυρναίικη ποικιλία, αλλά και της Κύμης, σύκα μοναδικής γεύσης και υφής, γνωστά στα πέρατα του κόσμου.
Οι βιολογικές ελιές των Ροβιών, ίσως οι καλύτερες ελληνικές ελιές: η επεξεργασία του καρπού, η εκπίκρανσή του γίνεται με τον ελληνικό φυσικό τρόπο, χωρίς δηλαδή να περάσει η ελιά από καυστική σόδα. Ζυμώνεται επί μακρόν, υπομονετικά, μέσα σε άλμη και αυτό αποτυπώνεται στη γεύση και στην ωφέλειά της.
Τα υψηλής γευστικής και διατροφικής αξίας κρεατικά από το βιολογικό αγρόκτημα των Ευβιότοπων, στο οποίο, μέχρι τώρα τουλάχιστον, εκτρέφονταν βοοειδή, χοίροι, αμνοερίφια και πουλερικά.
Τα πλευρώτους και τα άλλα μανιταροπροϊόντα από τη Δίρφυ. Τα πολυβραβευμένα, και δικαίως, θαυμάσια κρασιά του Κτήματος Αβαντίς, του Απόστολου Μούντριχα και της Λένγκας Γρηγοριάδου. Οι μπίρες της Septem του Σοφοκλή Παναγιώτου, από τους πρωτεργάτες της μικροζυθοποιίας στην Ελλάδα, που συνεχίζουν αόκνως να παράγουν άριστα προϊόντα.
Τα ζαρζαβατικά, τα εξαιρετικής ποιότητας ζαρζαβατικά που έρχονται στις αγορές των Αθηνών.
Το καλό ψωμί. Προτού ανακαλύψουμε ξανά το ζυμωτό ψωμί στην Αθήνα, πάμπολλοι φούρνοι του νησιού έφτιαχναν και συνεχίζουν να φτιάχνουν χωρίς εκπτώσεις αληθινό προζυμένιο ψωμί. Σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούσαμε χωρίς ιδιαίτερο περιθώριο λάθους να ανακηρύξουμε την Εύβοια διαχρονικό λίκνο του αυθεντικού ελληνικού άρτου.
Τα μέλια, τα εξαιρετικά μέλια που οι μελισσοκόμοι φτιάχνουν στα πευκοδάση της Εύβοιας. Αχ.
Ξεχνώ πολλά, θα επανέλθω.
Θα τολμήσω και άλλη μία πρόταση: Οι μάγειρες μας, influencers και άλλοι, όλοι να στηρίξουν το νησί και τα προϊόντα του. Η επιρροή σας είναι μεγάλη, οι πράξεις σας ένα δυνατό παράδειγμα. Η Εύβοια, η πατρίδα σάς χρειάζεται.
