Η Νικολέτα Μακρυωνίτου γράφει για την απογοητευτική εμπειρία της σε ένα από τα πολλά εστιατόρια του σταρ σεφ στο Παρίσι.
Παρίσι, Φεβρουάριος 2018. Ψιλό χιονάκι που μας περονιάζει, ο Σηκουάνας φουσκώνει φέρνοντας τα κάτω πάνω, το κρύο τσουχτερό, φτάνει έως το κόκαλο. Η δυναστεία του τριάστερου Alain Ducasse φουσκώνει επίσης (επιμέλειες εστιατορίων, σοκολατερί, βιβλία, ακόμα και δική του σχολή μαγειρικής) – ο διάσημος Μονεγάσκος σεφ φουσκώνει κι αυτός σαν πουλάδα της Bresse και ποζάρει παντού με ύφος μπλαζέ. Οι δραστηριότητές του πληθαίνουν, μάγειρες και παραμάγειρες που έχουν μαθητεύσει στο πλευρό του έχουν ακροβολιστεί σε όλο το Παρίσι και παντού ακούγεται το όνομά του.
Το μπάτζετ μας μικρό, δεν αρκεί για ένα πολυπόθητο δείπνο στα αστεράτα Le Meurice και Plaza Athénée, και έτσι περιοριζόμαστε σε συμπαθέστατες μπάρες σοκολάτας, ντραζέ και τρούφες από τη σοκολατερί Le Chocolat Alain Ducasse στο Saint-Germain-des-Prés και κλείνουμε και δύο τραπέζια στα πιο προσιτά Papillon και Βrasserie Champeaux. Το πρώτο, ένα νεοχίπστερ γκουρμέ εστιατόριο στο μπουρζουά 17ο διαμέρισμα, είναι ιδιοκτησίας του Christophe Saintagne, πρώην σεφ των Plaza Athénée και Meurice. Τι απογοήτευση! Ο Saintagne δυστυχώς δεν καταφέρνει με τα άνευρα δημιουργικά πιάτα του να δικαιολογήσει τις τσιμπημένες τιμές του. Οι ελπίδες μας όλες στη δεύτερη μέρα, στην μπρασερί Champeaux, που έχει την υπογραφή και την επιμέλεια του ίδιου του Ducasse. Δοκιμάζουμε πιάτα πιο κλασικά – βλ. σουφλέ αστακού με μπισκ γαρίδας, entrecôte με μπεαρνέζ και πατάτες τηγανητές, πατέ χοιρινού με πίκλες. Πολύ νοστιμότερο το φαγητό, πλην όμως όχι αντάξιο της φήμης του σεφ και, mon Dieu, τόσο μετριότατο το σέρβις: ο σομελιέ επιμένει να μας σερβίρει ένα λευκό (!) κρασί από Merlot (όχι Βlanc de Νoir), τη δεύτερη διασημότερη ερυθρή ποικιλία της Γαλλίας…
Θέλοντας να πούμε ένα «μπράβο» για τις συμπαθέστατες επιδόσεις της κουζίνας, ζητήσαμε τον chef de cuisine. Φαίνεται πως ήταν ντροπαλός, γιατί πέρασε όλο βιασύνη, χωρίς να σταθεί στιγμή, κάτω από τα πόδια μας και τουλάχιστον δύο φορές! «Ο Ρατατούιγ μαγειρεύει στου Ducasse!» αναφώνησε η Νεκταρία. Πληρώσαμε και φύγαμε γρήγορα, διασχίσαμε τρέχοντας την παγωμένη boulevard Saint Michel και, σιγοτραγουδώντας «there’s a rat in my kitchen…» των UB40, φτάσαμε στους κατάλευκους Κήπους του Λουξεμβούργου.
