Η θάλασσα χωρίζει, δεν σου επιτρέπει να αγγίξεις τον άλλο, να αφουγκραστείς τις αγωνίες του, να δεις τη ματιά του, να μοιραστείς το πιάτο που μαγειρεύει. Με τη θάλασσα ανάμεσα δεν τσουγκρίζεις ποτήρια. Μια μέρα θα τη γεφυρώσουμε. Θα ’ρθουμε κοντά, θα μπλέξουν οι σκέψεις, τα χέρια κι οι καρδιές μας. Θα μοιραστούμε μυστικά. Ακόμα κι αν είναι να την ταξιδεύουμε, ακόμα κι αν είναι για μία φορά τον χρόνο. Θα ’ναι το λαούτο κουρδισμένο και θα ’μαστε αντάμα, κάτω από τη χαρουπιά, γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι με χταπόδια και καλαμάρια, με σμαριδάκι και πεταλίδες απ’ τον βράχο, με προβάσια κι όλα του χοίρου μας τα καλά. Θα θυμηθούμε πώς το κάνανε παλιά το nose to tail και θα δούμε πώς σήμερα το παλεύουν ο Ζαχαράκης, ο Βάσιλας, ο Καπαρός, ο Ψάλτης, η Ζάρπα, ο Σουράνης, ο Μαραγκός, η Φουρνιστάκη, ο Ρούσσος, ο Μενάρδος, ο Γιγίνης. Σαν όπως σ’ ετούτη τη συνάντηση με αφορμή αυτό το τεύχος, στην οποία έσμιξαν η Σαντορίνη, η Νάξος, η Πάρος, η Τήνος, η Σύρος, η Μύκονος, η Άνδρος. Κυκλάδες παρούσες, Κυκλάδες ομοούσιες μιας κουζίνας ιδιαίτερης, με αρώματα της γης και της θάλασσας. Με έντονο το στοιχείο του βοριά και του ήλιου. Δεν ήταν όλοι, όπως δεν ήταν όλα τα νησιά. Ήταν αρκετά για μια πρώτη γνωριμία.
Το κάλεσμα του «Γαστρονόμου» ήταν τροφή για σκέψη. Τα είπαμε, ξανά, όπως σπάνια έχουμε την ευκαιρία να τα λέμε. Τα βρέξαμε με μια γουλιά κρασί, ένα καραφάκι τηνιακή ρακή. Είπαμε για χοιρομέρια, κοπανιστές, ξινομυζήθρες, τυροβολιές, φάβες, μπελτέδες και πετρόψαρα.
Κυκλαδίτικο Πάσχα στην πλατεία του Πύργου, Ανάσταση μέσα μας, χαραυγή ελπίδας για το μέλλον. Για τη μαγειρική μας από το χθες έως το σήμερα. Για την από κοινού διαμόρφωση του αύριο με ωσμώσεις και συνεργασίες. Μας ενώνουν κοινά πράγματα. Δεν είναι μόνο προϊόντα ούτε μόνο μαγειρικές. Είναι συνθήκες διαβίωσης. Όμως κολυμπάμε για χρόνια σε άπατα νερά. Έχω την αίσθηση πως οι διαδρομές μας δεν καταγράφονται πουθενά. Πως δεν αφορούν τις τοπικές κοινωνίες. Πως είναι ταξίδια μοναχικά, καταδικασμένα να τελειώσουν εγκλωβισμένα στην κρεατομηχανή των κοινωνικών δικτύων. Αν αυτό συμβαίνει, τότε πιθανόν να μην αφήσουν ούτε το ελάχιστο αποτύπωμα στο τέλος.
Ο σπόρος που έπεσε ένα βράδυ δέθηκε με λόγια όσο τους πρέπει αγαπητικά. Μας ενώνει η μαγειρική… η μαγειρική στις Κυκλάδες. Ας ξαναβρεθούμε λοιπόν, να μαγειρέψουμε, να φάμε, να πιούμε, να παρεΐσουμε. Κουβέντα την κουβέντα, πιάτο το πιάτο, υλικό το υλικό, τραγούδι το τραγούδι. Κι επειδή το αόριστο ποτέ δεν πέτυχε κανέναν στόχο, είναι χαρά μου να έχει η Μύκονος πρώτη την τιμή. Η πρόσκληση είναι ανοιχτή και έως το φθινόπωρο που θα πάρει σάρκα και οστά θα έχει διαμορφωθεί ένα πλαίσιο συνεννόησης. To know us better, αν μ’ εννοείς, κι όπου μας βγάλει.
