Το κρεμμύδι τσιτσιρίζει ρυθμικά μέσα στο τηγάνι. Το νερό στην κατσαρόλα κοχλάζει και το καπάκι ανασηκώνεται ξεφυσώντας. Από τον πάγκο ακούγεται το ψιλοκόψιμο της πιπεριάς. Σε μια τέλεια αρμονική συμφωνία. Από το πικάπ έρχεται η φωνή του Μικ Τζάγκερ που τραγουδάει «Brown Sugar, how come you taste so good…».
Και μοιάζει να είναι όλα προσχεδιασμένα και απόλυτα συνδυασμένα ώστε να λειτουργούν αλληλένδετα. Το καπάκι αποσύρεται και στην κατσαρόλα πέφτει το σπαγγέτι αφρίζοντας μέσα στο αλατισμένο νερό. Μαζί με τον βρασμό ανεβαίνει και ο ρυθμός του τραγουδιού. Το ίδιο και η όρεξη. Η προσοχή στρέφεται στη σάλτσα. Σειρά έχει το σκόρδο, η καυτερή πιπεριά και η ντομάτα μαζί με λίγη καστανή ζάχαρη. Κάθε κίνηση μια νότα που απελευθερώνει μια νέα γεύση. Αλατοπίπερο και φρέσκος βασιλικός που ψιλοκόβεται την τελευταία στιγμή, και η μακαρονάδα μπαίνει στην τελική ευθεία. Εκεί πάνω στο κρεσέντο του Τζάγκερ.
Στο φαγητό συμμετέχουν όλες οι αισθήσεις. Το βλέπουμε, το μυρίζουμε, το γευόμαστε, το πιάνουμε και φυσικά ακούμε τον ήχο που βγάζει είτε όταν το ετοιμάζουμε είτε όταν το μαγειρεύουμε ή ακόμα και την ώρα που το απολαμβάνουμε. Απλώς σε αυτή την τελευταία αίσθηση σπανίως δίνουμε σημασία. Σε έρευνα του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης διαπιστώθηκε ότι αυτό που ακούμε επηρεάζει αυτό που δοκιμάζουμε με πολλούς τρόπους. Η τροφή επίσης αποτελεί μια σταθερή πηγή έμπνευσης για τη μουσική βιομηχανία.
Εξ ου και οι Red Hot Chili Peppers, The Black Eyed Peas, Vanilla Ice, The Cranberries, Pearl Jam, The Smashing Pumpkins, Cream, Meat Loaf και άλλα συγκροτήματα που δανείζονται το όνομά τους από τον χώρο της γαστρονομίας, ενώ από την άλλη υπάρχουν και παραδείγματα όπως οι Beatles που μας παρασύρουν σε ψυχεδελικά χωράφια με φράουλες «Let me take you down ’cause I’m going to Strawberry Fields». Άλλη παράμετρος που παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις τα τελευταία χρόνια στο εξωτερικό είναι το ζευγάρωμα μουσικής και φαγητού στα εστιατόρια, με σκηνοθέτες και μουσικούς να αναμετριούνται πάνω σε λίστες που θα αναδείξουν αντίστοιχα τον χώρο, αλλά και την κουζίνα του κάθε εστιατορίου -αυτοί έχουν λύσει το πρόβλημα με το τσιγάρο, χρόνια πριν.
Η μακαρονάδα τώρα είναι σερβιρισμένη στα πιάτα και αχνίζει. Δίπλα η Νεμέα έχει ήδη αρχίσει να ιδρώνει στα κολονάτα ποτήρια και η μουσική έχει αλλάξει ύφος και ρυθμό, αφού τώρα είναι η ώρα της γευστικής απόλαυσης. Το πιρούνι κατευθύνεται στον λοφίσκο με το σπαγγέτι, πιάνει 2-3 ζυμαρικά και τα κυκλώνει αργά στον ρυθμό που υποδεικνύει η γάργαρη μελωδική φωνή του Dean Martin καθώς τραγουδάει «When the moon hits your eye like a big pizza pie that’s amore».
