Στην κουζίνα ο λαντζέρης μουρμουράει έναν ρυθμό ακατάληπτο ενώ πλένει με καυτό νερό τους πάγκους του. Πιο δίπλα, οι βοηθοί σεφ έχουν ανοίξει τα ψυγεία, ελέγχουν αν έχει γίνει σωστά ο ανεφοδιασμός και αναρωτιούνται για το μενού που θα ετοιμάσουν. «Πόσα κουβέρ θα κάνουμε άραγε;» Στο λιμάνι μπροστά από τις βάρκες οι μαγαζάτορες, ο ένας δίπλα στον άλλο, στήνουν τα πρώτα τραπέζια και οι σερβιτόροι μετρούν αποστάσεις. Είναι πρωί ακόμη και πέρα απ’ τους ήχους που έρχονται απ’ την κουζίνα, υπάρχει μια αμήχανη ησυχία.
Ξαφνικά από κάποιο ραδιόφωνο ακούγεται η μουσική του Ζορμπά και σπάει την παγωμάρα που υπάρχει πίσω από τα ανήσυχα βλέμματα και τις φορτισμένες σκέψεις. Το δροσερό αεράκι έχει καθαρίσει την ατμόσφαιρα από τη σκόνη των προηγούμενων ημερών, ο ήλιος λάμπει, η θάλασσα είναι ήρεμη και είμαστε στο παρά ένα πριν ξεκινήσει ένα νέο κεφάλαιο στην εστίαση*. Θαρρείς πως δεν έχουμε περάσει από το τσουνάμι των τελευταίων μηνών. Η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη μας μεταφέρει στα ξέγνοιαστα καλοκαίρια άλλων εποχών, που οι άνθρωποι αγκαλιάζονταν, που χόρευαν συρτάκι και μοιράζονταν στιγμές χωρίς αποστάσεις και κενά αμηχανίας.
«Τι ’ναι πάλι αυτό το κόκκινο νερό, αφεντικό, μου λες; Ένα παλιοκούτσουρο πετάει βλαστούς, κρέμουνται κάτι ξινά μπιχλιμπίδια κι ο καιρός περνάει, ο ήλιος τα ψήνει, γίνουνται γλυκά σαν το μέλι και τα λέμε τότε σταφύλια, τα πατούμε, βγάζουμε το ζουμί τους, το βάνουμε στα βαρέλια, βράζει μοναχό του, το ανοίγουμε του Άη Γιώργη του Μεθυστή τον Οχτώβρη και βγαίνει το κρασί! Τι θάμα είναι πάλι αυτό; Το πίνεις το κόκκινο το ζουμί κ’ η ψυχή μεγαλώνει, δεν τη χωράει πια το παλιοτόμαρο, φωνάζει του Θεού να παλέψουν».**
Τα παιδιά του Πειραιά αρχίζουν δειλά να πειράζονται μεταξύ τους, πέφτουν και τα πρώτα γέλια. Δυο όμορφα κορίτσια περνούν μπροστά από τα μαγαζιά με όλο τον εξοπλισμό για την παραλία και τα αγόρια τις γλυκοκοιτάζουν. «Αύριο ανοίγουμε και σας περιμένουμε». Πνιχτά χαμόγελα όλο υπόσχεση και νάζι, και η ζωή παίρνει μπροστά. Ο λαντζέρης αφήνει για λίγο το πόστο του, βγάζει τα γάντια και ανεβάζει την ένταση στο ραδιόφωνο. Για να ξυπνήσει τη ζωή.
*Όταν γράφτηκε το κείμενο, η εστίαση δεν είχε ακόμη ξεκινήσει.
**Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά».
