Κάθε σπίτι και ένας κόσμος. Πάμπολλες οι διαφορές, όμως το σπιτικό φαγητό είναι μια κοινή γλώσσα. Το τραπέζι είναι έκφραση ζωής, είναι μια πράξη αγάπης.
Δεν μαγειρεύουν οι άνθρωποι όπως στο ίνσταγκραμ. Η συντριπτική πλειοψηφία δεν σκηνοθετεί πιάτα, δεν ποστάρει, δεν παίρνει περιοδικά για να βάλει τσουκάλι στη φωτιά. Δεν βολοδέρνει σε sites. Κάποτε μπορεί να πιάσουν έναν γαστρονόμο στα χέρια τους, να πληκτρολογήσουν και να πέσουν πάνω σε μία συνταγή της Αργυρώς ή του Άκη. Κάτι μπορεί να πάρουν. Μπορεί. Η καθημερινή τους μαγειρική δύσκολα θα αλλάξει όμως. Το καθημερινό φαγητό είναι άλλο πράγμα, άλλη πίστα.
Η πυρηνική μαγειρική μας, αυτή που ρέει σαν ποταμάκι από το χέρι μας, τις περισσότερες φορές δεν έχει συνταγή, είναι φαγητά που φτιάχνουμε με κλειστά τα μάτια. Καρυκευμένα με την πρόζα της ζωής μας, πινέζες συναισθημάτων εν τόπω και εν χρόνω. Είναι μαγειρική της μνήμης, κουβαλά το σπίτι που γεννηθήκαμε, την αυλή που τεντώσαμε τα πόδια μας, τη μαμά μας, τη γιαγιά μας, τη γειτονιά μας, τα φοιτητικά μας χρόνια, τα εξαντλητικά ωράρια στη δουλειά, τις παραξενιές των παιδιών. Η πυρηνική μαγειρική των ανθρώπων μεταβάλλεται αργά και δύσκολα. Διά των βιωμάτων, των αναγκών, των συνθηκών. Δεν μεταβάλλεται στο κύτταρό της, χωράει όμως πολλά: έτοιμες σαλάτες, ταπεράκια της μαμάς, κυριακάτικες ταψάρες με γιουβέτσια και γεμιστά, αρακά κατεψυγμένο, ετοιματζίδικες λύσεις στο πρόβλημα του κάθε μέρα, βρώμικο στο χέρι, ντελίβερι, χωράει και τα δύσκολα και τα περίπλοκα, κυρίως όμως τα εύκολα, με λίγα υλικά, αυτά που λερώνουν τα λιγότερα δυνατά σκεύη.
Η καθημερινή κουζίνα βιώνεται, δεν συνταγογραφείται. Έτσι είπαμε στο τεύχος Μαΐου να δώσουμε ρεπό στους σεφ μας. Έχουν τρεχάματα τώρα και με το άνοιγμα των μαγαζιών τους. Και να μάθουμε το καθημερινό φαγητό όπως το μαγειρεύουν οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Έξι σπιτικά του σήμερα ανοίγουν τις πόρτες τους, τις κατσαρόλες τους και μας μιλάνε για τον τρόπο που μαγειρεύουν. Μοιράζονται τα μυστικά τους της κάθε μέρας, τα κόλπα, τις συντομεύσεις για να τα βγάλουν πέρα με το αναπόφευκτο ζήτημα Τι τρώμε σήμερα; Τι θα φάμε αύριο; Τι θα πάρουμε στο γραφείο; Τι έχουμε στο ψυγείο; Ποιος θα πάει για ψώνια;
Κάθε σπίτι και ένας κόσμος. Πάμπολλες οι διαφορές, άλλα γούστα, άλλες συνήθειες, όμως το σπιτικό φαγητό είναι μια κοινή γλώσσα. Με τους ιδιωματισμούς της, όμως μια κοινή γλώσσα που μας στερεώνει στον συλλογικό βίο και τροφοδοτεί την ισότητα, την ενσυναίσθηση, την κοινωνία: το τραπέζι είναι έκφραση ζωής, είναι μια πράξη αγάπης.
Έξι οικογένειες του σήμερα μάς άνοιξαν τις καρδιές τους. Και μας βοήθησαν να βρούμε το κρυφό νόημα της αληθινής σπιτικής μαγειρικής και της ζωής τους.
Για μένα, ας πούμε, σπιτική μαγειρική είναι ο τρόπος που η μαμά μου κόβει το κρεμμύδι γρήγορα γρήγορα πάνω από την κατσαρόλα.
