We are what we drink! Το κρασί και οι σύγχρονοι καταναλωτές του

Διανύουμε μια θολή και ρευστή καθημερινότητα, εν μέσω Covid, ενεργειακής κρίσης και ανατιμήσεων. Παράλληλα, βιώνουμε μια όχι και τόσο φυσιολογική καταναλωτική φρενίτιδα.

Το «Covid Paradox», όπως αποκαλώ την όλη κατάσταση, κρατάει τα τραπέζια των χώρων εστίασης γεμάτα και αδειάζει τα ράφια των κελαριών σε ρυθμούς Αιγαιοπελαγίτικου Αυγούστου. Κατά την άποψή μου, ζούμε στον απόηχο του εγκλεισμού, κατά κάποιον τρόπο. Μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, έχοντας κάνει τα εμβόλιά του, θέλει τη ζωή του πίσω. Να τρώει, να πίνει, να ταξιδεύει, να συμμετέχει σε φιλικές συνευρέσεις. Παρατηρώ τελευταία τις οινικές φιγούρες της εποχής μας, να πίνουν τα πάντα και να διασκεδάζουν με τα ποτήρια τους γεμάτα.

Κλασικές, διαχρονικές οινοποιήσεις, μοδάτα, φυσικά, φτηνά, ακριβά κρασιά κάθε λογής και προέλευσης, με έναν μαγικό τρόπο βρίσκουν τον αντίστοιχο καταναλωτή-θιασώτη. Η αλήθεια είναι πως το οινόφιλο κοινό στην Ελλάδα έχει απομακρυνθεί από τα χρόνια της αθωότητας, διανύει μια μετεφηβική περίοδο και κάνει τα πρώτα του βήματα στον βατήρα της οινικής ενηλικίωσης. Σε αυτό το μωσαϊκό προσωπικοτήτων και συμπεριφορών συναντάμε hipsters, εξυπνάκηδες κατ’ επάγγελμα, συντηρητικούς πότες, νεοεισερχόμενους οινόφιλους που συνήθως ξεχειλίζουν ενθουσιασμό, status seekers και, βέβαια, κάποιους «κοινούς θνητούς» οι οποίοι αρέσκονται να διασκεδάζουν σε φιλικές παρέες γύρω από ένα μπουκάλι κρασί.

Εποπτεύοντας την όλη κατάσταση, διαχωρίζω τις προτιμήσεις των καταναλωτών στις τοπονυμιακές και στις brand name προσεγγίσεις. Οι πιο λογικοί, κατά την ταπεινή μου άποψη, προτιμούν να ζήσουν την περιπέτειά τους με το κρασί επιλέγοντας από τις περιοχές που τους αρέσουν. Υποσυνείδητα ποντάρουν στη διαφορετικότητα των οίνων της Τοσκάνης σε σχέση με τα αντίστοιχα του Πιεμόντε ή -πιο ειδικά- προτιμούν τη δαντελένια υφή του Volnay σε σχέση με τα πιο σαρκώδη χαρακτηριστικά του Pommard. Οι brand name πότες, πάλι, περιορίζονται στην εξωστρέφεια και τη δημοτικότητα ενός οίκου, ως επί το πλείστον από τις χώρες του Νέου Κόσμου. Είναι ξεκάθαρο πως προσεγγίζουν το κρασί για μια πιο απενεχοποιημένη κατανάλωση, χωρίς ιδιαίτερη διάθεση να μάθουν τα τοπωνύμια της Βουργουνδίας με τα διαφορετικά γευστικά χαρακτηριστικά.Ένα άλλο χαρακτηριστικό των νεοεισερχόμενων στο κρασί είναι η περιφρόνηση-δαιμονοποίηση των «ιερών τεράτων». Το δυναμικό κοινό των 35-45 ετών δείχνει να μην ενδιαφέρεται και σε κάποιες περιπτώσεις να αγνοεί επιδεικτικά την ύπαρξη των κρασιών-σημείων αναφοράς του μακρινού παρελθόντος. Ιστορικά Chateaux από την περιοχή του Μπορντό ή αντίστοιχα τοπωνύμια της Βουργουνδίας με βαθύ ιστορικό δεν εντοπίζονται καν από το ραντάρ τους, σε αντίθεση με κάποια δημοφιλή Cabeτrnet Sauvignon της Καλιφόρνιας ή Νεοκοσμίτικα Pinot Noir που φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις των προτιμήσεών τους. Εν μέρει, πρόκειται για φυσιολογική αντίδραση, αφού η τιμή ενός Chateau Margaux, για παράδειγμα, κινείται σε απαγορευτικά επίπεδα για πολλούς από εμάς. Αν το κρατάνε στην άκρη ως ένα μελλοντικό οινικό απωθημένο, έχει καλώς. Αν πιστεύουν πως η επιτομή του Cabernet Sauvignon κρύβεται στο κάτω ράφι με τα Χιλιάνικα κρασιά, υπάρχει πρόβλημα.

Ο κόσμος του κρασιού αποτελείται από έναν ωκεανό δεδομένων και ο καθένας μπορεί να τον χαρεί με τον τρόπο που του αρέσει. Εύχομαι να μη χάσουμε την προσμονή μπροστά στον φελλό που γλιστράει από τη φιάλη και να έχουμε πάντα την ίδια λάμψη στα μάτια μπροστά στο γεμάτο μας ποτήρι!