Παστός σπάρος, πετάλια, λιγδοπούλες, μιξινάρια και άλλα «άγνωστα» και πεντανόστιμα εκ θαλάσσης και λιμνοθαλάσσης…
Η θέση: Στον κεντρικό πεζόδρομο, στο κέντρο της πόλης του Μεσολογγίου. Η ψαροταβέρνα βρίσκεται ανάμεσα στην πλατεία Μπότσαρη και στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, που είναι και η Μητρόπολη της πόλης.
Η ατμόσφαιρα: Λιτός χώρος, γεμάτος ντόπιους που έρχονται γιατί εμπιστεύονται την ποιότητα του φαγητού. Οι θαμώνες συχνά γνωρίζονται μεταξύ τους οπότε μιλάνε από τραπέζι σε τραπέζι και πιάνουν εύκολα κουβέντα με τους ξένους, πράγμα που δημιουργεί ένα πολύ φιλικό και οικείο περιβάλλον.
Το φαγητό: Ιδιαίτερος κατάλογος, ειδικά για τους μη Μεσολογγίτες, με πολλά ψάρια στην τοπική ονομασία, φτιαγμένα με το δικό τους τρόπο. Ξεκινήσαμε με μια απαλή αλιάδα, με φρέσκο ελαιόλαδο και μετρημένο σκόρδο. Τα βραστά λαχανικά, ντόπιας παραγωγής, ήταν πολύ νόστιμα. Πάντως το καλό μέρος άρχισε με τον παστό σπάρο: χωρίς δέρμα, με ψαχνό μαλακό και σχεδόν διάφανο, ψημένο στο αλάτι και παρόλα αυτά καθόλου, μα καθόλου αλμυρός! Πώς γίνεται αυτό; Ρωτήσαμε και μάθαμε πως το πάστωμα γίνεται με αφρίνα από τις δικές τους αλυκές, που δεν αφήνει αλμύρα αλλά μια νόστιμη γλυκάδα. Ακολούθησε το ψητό χέλι, με λιπάρο και αφράτο κρέας, ο κέφαλος πετάλι, δηλαδή ανοιγμένος στη μέση, αλατισμένος και σιγοψημένος και οι λίγδες, που είναι οι μικρές τσιπούρες. Στο μαυροπίνακα, στον τοίχο, είδαμε ακόμα μερικά ψάρια που δεν ξέραμε, μεταξύ των οποίων το παστό μιξινάρι (έτσι λένε τον παστό κέφαλο), και μάθαμε, επίσης, ότι γοβιό θα βρούμε το Φλεβάρη. Εξαιρετική ήταν και η πορτοκαλόπιτα, που έρχεται σαν κέρασμα στο τέλος για να κλείσει ένα θαυμάσιο γεύμα.
Ο λογαριασμός: Περίπου 12 ευρώ το άτομο χωρίς τα ποτά.
Η κάβα: Αρκετές εμφιαλωμένα ούζα και πολύ ωραίο χύμα ντόπιο ούζο. Έχει ακόμα τσίπουρο και ντόπιο κρασί, μόνο χύμα.
Επιπλέον πληροφορίες: Ανοιχτό καθημερινά, εκτός Τετάρτης, από τις 12 το μεσημέρι μέχρι τις 4 μ.μ. και από τις 8 μ.μ. μέχρι τη 1 π.μ.
Ραζή-Κότσικα 7, Μεσολόγγι, τηλ.: 26310-51.580.
