2 μικρά καλτ μεζεδοπωλεία κρυμμένα σε δύο στοές της Ομόνοιας

Μεζεδοπωλείο, ουζερί, καφενές ή μαγειρείο; Όλα μαζί και τίποτα ακριβώς απ’ όλα αυτά. Η ταμπέλα γράφει καφέ-ουζερί «Η Θέμις» και μέσα στη μικρή στοά με τους ανεμιστήρες στην οροφή, που όλο και κάτι κάνουν για να σπάσει η ζέστη, μαζεύονται για να φάνε και να πιουν μάστορες και εργάτες της Ομόνοιας. Κάθονται αντικριστά πράγμα που σημαίνει όχι μόνο πως τα τραπέζια είναι παραταγμένα δεξιά και αριστερά στη στοά αλλά και ότι οι καρέκλες σε καθένα απ’ αυτά δεν «κοιτάνε» μεταξύ τους. Είναι γυρισμένες προς τους απέναντι -μια ιδιότυπη πρωινό-μεσημεριανή συνέλευση λίγο κάτω απ΄την πλατεία. Ο μέσος όρος ηλικίας γέρνει ξεκάθαρα προς τα -ήντα όμως το σκηνικό είναι ζωηρό: κουβεντούλα, πειράγματα, γέλια, χειρονομίες, θέατρο, απ’ όλα. Μπίρα κρύα, όχι παγωμένη, μωσαϊκό στο πάτωμα και τηλεόραση που παίζει στο βάθος.

Είμαστε άσχετοι μεταξύ θαμώνων. Ο γλυκύτατος ασπρομάλλης κύριος έρχεται να μας πάρει παραγγελία επιφυλακτικά, μπορεί και λίγο απολογητικά. «Τηγανιά. Πατάτες. Αυτά έχω. Εδώ έρχονται από το πρωί για μεζέ» λέει. Είχε και ψαράκι τηγανητό πιο νωρίς αλλά τελείωσε. Φέρνει το χοιρινό, τρυφερό με το λαδάκι του και μπόλικη ρίγανη, με μια μίνι γιρλάντα από αγγουροντομάτα και ελιές στο πλάι. Λευκό ψωμί για τη βούτα. Και μπίρα. Αυτά. Στο μεταξύ έχει ηρεμήσει με τακτ και τρυφερότητα έναν μοναχικό πελάτη που χωρίς προφανή λόγο έχει βάλει τις φωνές.

Ο πιο νεαρός που έχει έρθει σήμερα στο μαγαζί κάθεται πίσω πίσω, κάτω από την τηλεόραση, τα κλουβιά με τα καναρίνια και τις επιγραφές του διπλανού τουριστικού γραφείου για εκδρομές και ταξίδια σε προορισμούς θρησκευτικού ενδιαφέροντος. Παίζει τάβλι στο κινητό με την πλάτη γυρισμένη στο τροπικό νησί και τις ψάθινες καλύβες που διαφημίζει η ταπετσαρία. Καλτ; Εννοείται. Αλλά το πραγματικό ζουμί βρίσκεται σ’ αυτή τη μικροκοινωνία που συναντιέται, ξαποσταίνει και τρώει περιποιημένο τηγανητό ψαράκι σε έναν καφενέ άλλης εποχής, στην Ομόνοια του 2022.

Υ.Γ.: Επιμείνετε λίγο όταν ο ιδιοκτήτης σας απαγγείλει το «μενού». Φεύγοντας και ενώ οι υπόλοιποι πελάτες μάς χαιρετούσαν σύσσωμοι, είδαμε κάποιον να τρώει σκυφτό τα φασολάκια του που κολυμπούσαν σε δύο πόντους γυαλιστερή σάλτσα. Υποθέτω πως την ώρα της παραγγελίας ο κύριος δεν θεώρησε πως θα μας ενδιαφέρουν εμάς, τους τουρίστες.

Λίγο παραπάνω στον ίδιο δρόμο, η επόμενη στοά είναι γεμάτη με κόσμο όλων των ηλικιών. Έχει και μια μικρή ουρά, δεν υπερβάλλω. Λίγο, ένα τσικ, πιο εκμοντερνισμένα εδώ τα πράγματα και πάλι όμως τραπέζια χωμένα ανάμεσα σε ταξιδιωτικά γραφεία, κομμωτήρια, φωτοτυπάδικα και υπηρεσίες μετάφρασης. Και πάλι πάμφθηνα και από άλλη εποχή. Το φαγητό στο ψαρομεζεδοπωλείο του Γιώτη δεν είναι με κανένα τρόπο τέλειο αλλά έχει τις στιγμές του: οι πατάτες κομμένες στο χέρι, τα χόρτα ωραία βρασμένα, πράσινα, φανταχτερά. Το καλαμαράκι από την άλλη ήρθε παραπάνω λαδερό απ’ ό,τι θέλαμε, η φέτα στη σαλάτα θα μπορούσε να ήταν καλύτερη. Και μόνο η ανάγνωση του καταλόγου πάντως έχει μια απόλαυση: αυγά τηγανητά (με τρία ευρώ), τσίπουρο με μεζέ (επίσης τρία ευρώ). Δεν δοκίμασα τα «μακαρόνια με τυρί» αλλά η γαριδομακαρονάδα είχε ωραία, ελαφριά κόκκινη σάλτσα, αρκετά πικάντικη και τραβούσε την μπίρα. Στο τέλος για γλυκό ακριβώς απέναντι στους λουκουμάδες του Κτιστάκη.

Η Θέμις, Σωκράτους 48 (μέσα στη στοά)
Γιώτης, Σωκράτους 42 (στοά Ομονοίας), Τ/6997386100