Όνειρο θερινής νοστιμιάς

Στο νησί της Αποκάλυψης, την Πάτμο, υπάρχει μια παραλία που οι ντόπιοι μάς είπαν να μη φύγουμε χωρίς να την επισκεφτούμε. Είναι η Ψιλή Άμμος. Το να φτάσεις εκεί είναι μια περιπέτεια. Αξίζει όμως τον κόπο. Με καΐκι απέχει περίπου μία ώρα από τη Σκάλα. Εμείς πήγαμε με τα πόδια. Μας πήρε περίπου 30 λεπτά. Ανάβαση και κατάβαση μέσα από κακοτράχαλα μονοπάτια, κάτω απ’ τον αυγουστιάτικο ήλιο, με ένα λυτρωτικό αεράκι να κατευνάζει την κάψα. Η εμπειρία ήταν μοναδική. Κατεβαίνοντας προς την αμμώδη παραλία με τα λιγοστά δέντρα και το απέραντο γαλάζιο να απλώνεται μέχρι εκεί που φτάνει το βλέμμα κι ακόμα παραπέρα, πρόσεξα τη μικρή ταβέρνα που στέκει στην άκρη. Τυπικό νησιωτικό σκηνικό. Εκεί «θα φάτε το κατσίκι», μας είπε η κυρία Πετρούλα απ’ το ξενοδοχείο. Αν και νωρίς για μεσημέρι, είχαν μείνει μόνο δύο μερίδες και στο μαγαζί αυτό δεν κρατάνε φαγητό. Οπότε παραγγείλαμε και εναλλάξ τρέξαμε για βουτιά στην παραλία, πριν φτάσει το κατσίκι στο τραπέζι. Πρώτα ήρθε η ντοματοσαλάτα. Ζουμερές ντομάτες, γεμάτες άρωμα, αγγούρι λίγο αλλοπρόσαλλο στο σχήμα, αλλά τραγανό και δροσερό όσο πρέπει, ώστε να ξεπλύνει το στόμα και να το προετοιμάσει να υποδεχτεί το κοκκινιστό κατσικάκι με σάλτσα φρέσκιας ντομάτας και πατάτες τηγανητές. Ούτε μακαρόνια ούτε ρύζι. Οι πατάτες είχαν πάρει απ’ τη νοστιμιά της σάλτσας και το κατσικάκι μοσχομύριζε τα αρώματα του νησιού. Λίγο το άγριο θυμάρι, λίγο η αλμύρα της θάλασσας, έγινε το θαύμα. Όλοι έχουμε μια αντίστοιχη ιστορία να θυμόμαστε. Κάθε τόπος άλλη αλμύρα. Κάθε ταβέρνα μια άλλη ιστορία, κάθε μποστάνι άλλο άρωμα. Όλα όμως μυρίζουν Ελλάδα, ελληνικό καλοκαίρι, καίγονται από τα χρώματα του ήλιου και μοσχοβολούν τα αρώματα της ελληνικής γης.