Τραπέζι στρωμένο με λευκό λινό τραπεζομάντιλο. Πιάτα λευκά χωρίς επιζωγραφισμένα σχέδια, για να αναδεικνύουν μέσα από την αντίθεση, αυτούσια, χωρίς περισπάσεις, τη χρωματική ομορφιά του φαγητού. Μαχαιροπίρουνα ελαφρά. Πετσέτες λινές σε χρώμα αισιοδοξίας, περασμένες σε μεταλλικό δακτύλιο. Ραβιέρες για το τυρί και τις ελιές. Μποτσόνι παλαιικό και ποτήρια λιτά, άχρωμα για το κρασί, να το διαπερνά το φως. Ατμόσφαιρα ζεστή, φωνές, κουβέντα, μειδιάματα και γέλια. Στα πρόσωπα η προσδοκία της απόλαυσης.
Σήμερα, το σπιτικό θα μυρίσει πατάτες γιαχνί. Ωραίες, αξώτικες, κυδωνάτες. Γιαχνισμένες, με λίγο ξερό ψιλοκομμένο κρεμμύδι μόνο, σε ελαιόλαδο φίνο. Κοκκινισμένες με κομμάτια και χυμό ντομάτας, για λίγο μαγειρεμένα, ώστε να μένουν ελαφρά και να δίνουν στο λάδι εκείνη τη λαμπερή ροδόχροη καθαρότητα η οποία διαμεσολαβεί στη χρωματική κλίμακα από το υποκίτρινο της πατάτας έως το κατακόκκινο της ντομάτας. Και η σύνθεση αυτή ποικιλμένη, στο τέλος, γευστικά και κατ’ όψιν, με τα στίγματα του χοντραλεσμένου μαύρου πιπεριού.
Πατάτες γιαχνί, σερβιρισμένες με προσοχή στο πιάτο, αχνίζουσες. Ένα έδεσμα φτηνό, αλλά ευδαιμονικό, εμπλουτισμένο με τη φροντίδα που εμπνέει η αγάπη. Και δίπλα -για την περίπτωση- φέτα βαρελίσια μαλακιά, όπως αυτή που αγοράζαμε από τα παλιά καλά εδωδιμοπωλεία. Και ελιές θρούμπες, από τη Χίο, την Κρήτη ή τη Θάσο. Και στο μποτσόνι ρετσίνα σπιθάτη που θέλει πλέον, δυστυχώς, πολύ ψάξιμο για να τη βρει κανείς. Ένα γεύμα χωρίς πολλά έξοδα, καθώς η οικονομική κρίση -όπως λένε οι παντός είδους οικονομιστές- επέρχεται οσονούπω.
Και μη θεωρήσει κανείς υπερβολή την προτίμηση, αν όχι την επιστροφή, σε χαμηλού κόστους εδέσματα. Ήδη, η ένωση των πωλητών εντοσθίων στη Γαλλία -αρπάζοντας την ευκαιρία της οικονομικής κρίσης- οργάνωσε καμπάνια με συνταγές εντοσθίων από ονομαστά εστιατόρια και ίσως οι Γάλλοι θυμήθηκαν ότι δεν έχουν περάσει πολλές δεκαετίες από τότε που τα μπιστρό τους σερβίριζαν ως πιάτο ημέρας νεφρά με σάλτσα σε κρασί Μαδέρας ή καρδιά μοσχαρίσια σιγοβρασμένη με καρότα και πορτοκάλι. Όπως και στα δικά μας μαγέρικα, όπου τα εντόσθια ριγανάτα ήταν συνηθισμένο πιάτο μαζί με τον κοκκινιστό αρνίσιο πατσά. Αλλά και στις τρατορίες της Γενούης με τον πατσά α λά τζενοβέζε και της Νεαπόλεως με τα κομμάτια του μεγάλα, τυλιγμένα, σαν μικρή πετσέτα του λαβομάνου, με σάλτσα ντομάτας.
Και δεν είναι μόνο οι πατάτες γιαχνί και τα εντόσθια για τις δύσκολες ημέρες της κρίσης που θα μας απομακρύνουν από το μενταγιόν ελαφιού και την ξιπασιά μας. Είναι όλος ο πλούτος της νεοελληνικής κουζίνας των μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμάτων του άστεως των μέσων του περασμένου αιώνα. Που τον ξεχάσαμε και αποδοθήκαμε στο καθημερινό κυνήγι της εξεζητημένης εξωχώριας πολυτέλειας και συμπιέσαμε τη ζωή μας εξουθενωτικά. Και χάσαμε αυτό το λίγο της ήρεμης απόλαυσης που προσφέρει ένα πιάτο πατάτες γιαχνί με πρόσωπα δικά μας και το χρόνο να κυλάει αργά, ανθρώπινα.
