Είναι ψηλοτάβανο, με μεγάλες τζαμαρίες που επιτρέπουν στο γλυκό απογευματινό φως του καλοκαιριού να λούζει το μωσαϊκό στο δάπεδο. Τον χειμώνα, πάλι, μπορείς να χαζεύεις το φεγγάρι πάνω από τα δυο καμπαναριά της εκκλησίας της Υπαπαντής, ακριβώς απέναντι. Το γυμνό μπετόν στην οροφή και ο βιομηχανικού τύπου σωλήνας που κρέμεται από ψηλά, σε συνδυασμό με τα λευκά πλακάκια στις κολώνες και τη λιτή επίπλωση, δημιουργούν ατμόσφαιρα γαλλικού μπιστρό. Είναι ευρύχωρο αλλά όχι πακτωμένο, οι καρέκλες βρίσκονται σε σωστή απόσταση μεταξύ τους, υπάρχουν λίγες θέσεις στην μπάρα και κάποια τραπέζια έξω. Γενικώς το Φοίνο, αυτό το μοντέρνο εστιατόριο που άνοιξε πέρυσι το καλοκαίρι στην Καλαμάτα, είναι «φίνο» σε όλα του.
Ανοιχτή αγκαλιά
Ξεκινώ με το σέρβις, που έχει χαρακτήρα ευρωπαϊκό. Οι σερβιτόροι είναι εξυπηρετικοί, χωρίς να στέκονται ενοχλητικά πάνω από το κεφάλι σου για να σου συμπληρώσουν νερό, χαμηλόφωνοι και διακριτικοί, εμφανίζονται όποτε τους χρειαστείς. Συνεχίζω με τη φιλοσοφία του σεφ, Γιώργου Χωραΐτη, και της γυναίκας του, Δήμητρας Πουλοπούλου, η οποία επιμελείται τη λίστα των κρασιών. Οι δυο τους έχουν κατορθώσει να φτιάξουν ένα μαγαζί που δεν δημιουργεί αποκλεισμούς, αλλά είναι ανοιχτό σε όλους. Και αυτός ο σεβασμός είναι σπουδαίος, πρόκειται για την πεμπτουσία της φιλοξενίας: με την ίδια άνεση μπορείς να πιείς ένα ποτήρι κρασί μόνος σου, μιας και η περατζάδα της Υπαπαντής καταλήγει στο Φοίνο, να δειπνήσεις με μεγάλη παρέα ή να βγεις με το ταίρι σου.
 |
 |
Έπειτα, είναι και η κουλτούρα του μενού. Βασίζεται στην εποχικότητα -«αγγούρι και ντομάτα δεν μπαίνουν τον χειμώνα», λέει γελώντας ο Γιώργος-, ενώ η πλειοψηφία της πρώτης ύλης προέρχεται από βιολογικούς-οργανικούς παραγωγούς, ιδανικά γείτονες, συντοπίτες. «Το βιολογικό δεν είναι τόσο ανεπτυγμένο στην Ελλάδα, παρόλα αυτά προσπαθούμε να χτίσουμε μακρόχρονες συνεργασίες», σημειώνει η Δήμητρα. Βιολογικό χοιρινό προμηθεύονται από την Αρχαία Ολυμπία, λαχανικά από τους Γαργαλιάνους, κάποια ζαρζαβατικά φυτεύονται στο χωράφι του πατέρα του Γιώργου.
Με νου και γνώση
 |
 |
Τα πιάτα, αληθινά. Δεν προσπαθούν να σε εντυπωσιάσουν με ανούσιες φαντεζί τεχνικές, σε ξελογιάζουν όμως με την ειλικρινή νοστιμάδα τους. Η ντοματοσαλάτα με τη βαρελίσια φέτα και την πίκλα κρεμμυδιού μοσχοβολούσε ελαιόλαδο. Οι χρυσαφένιες τηγανιτές πατάτες μούρλια, το λάδι ούτε που το νιώσαμε – τις τσιμπήσαμε με το χέρι, χωρίς ντροπή! Το τραγανό καλαμάρι με τη μαγιονέζα τσίλι και η γαρίδα τεμπούρα σε ψωμάκι ατμού μας έμειναν στον νου, σαν καρτ-ποστάλ από αγαπημένο προορισμό. Λόγοι σοβαροί για να το επισκεφθούμε ξανά. Στα κυρίως δυσκολευτήκαμε ακόμη περισσότερο να επιλέξουμε. Εν τέλει, μοιραστήκαμε ένα τρυφερό ριζότο με φρέσκες γαρίδες, σαφράν, σπαράγγια και παρμεζάνα. Επειδή στο μενού γίνονται προσθαφαιρέσεις ανά εβδομάδα, ίσως κάποια πιάτα να έχουν αλλάξει. Οι γαρίδες όμως ανήκουν στα θεμελιώδη.
Αφήνω για το τέλος τη λίστα με τα κρασιά. Είναι πράγματι εντυπωσιακό ένα εστιατόριο μικρής χωρητικότητας με προσιτές τιμές να διαθέτει μια τόσο προσεγμένη κάβα, φτιαγμένη με το μεράκι της Δήμητρας. Ο πλήρης κατάλογος, με διακριτές και αυτόνομες όλες τις κατηγορίες, από αφρώδη μέχρι γλυκά κρασιά, έχει σαφή προσανατολισμό στην Πελοπόννησο, αναδεικνύοντας εμφατικά τις ποικιλίες της περιοχής. Ισορροπεί ευγενικά ανάμεσα σε εμπορικές και ψαγμένες ετικέτες, προσφέρει πολλές επιλογές σε ποτήρι, οπότε υπάρχει η ευχάριστη δυνατότητα να συνδυαστεί κάθε πιάτο με διαφορετικό κρασί και, το κυριότερο, η τιμολογιακή πολιτική καθιστά προσβάσιμες ακόμη και ακριβές ετικέτες.
