Έχω ξαναβρεθεί και παλιότερα για δείπνο στο Parilio της Πάρου. Το κομψό παριανό ξενοδοχείο του Αντώνη Ηλιόπουλου και της Κάλιας Κωνσταντινίδου από τότε που πρωτοάνοιξε εκεί στις Κολυμπήθρες έδινε ιδιαίτερη προσοχή στο φαγητό του. Μέχρι πέρυσι το σέρβιρε στην ήσυχη βεράντα του, στο εστιατόριο Mr. E. Τώρα έχει πιο γοητευτικό setting. Το νέο εστιατόριό του, το Parōn, απλώνει τα τραπέζια του σε μια γωνία της πισίνας, οπότε χαζεύεις το γαλάζιο νερό και τα βράχια της, που παραπέμπουν στους κατακόρυφους βράχους ανάμεσα στις μικρές αμμουδιές της κοντινής παραλίας. Και μαζί τους το κυκλαδίτικης αισθητικής κεντρικό κτίριο του ξενοδοχείου και τις δύο αροκάριες που στέκονται απέναντι σαν ψηλοί φρουροί.
κοκτέιλ επιμελείται ο Χρήστος Χουσέας, aπό ένα στιβαρό παλαιωμένο Negroni μέχρι μια φινετσάτη παραλλαγή της Pina Colada και είναι μια καλή ευκαιρία να ξαναπιείς ένα Pangalactic Gargle Blaster και να θυμηθείς παλιά βράδια της πρώτης εποχής του 42.
Το μενού υπογράφει πλέον ο Θάνος Φέσκος, που μαζί τον Γιώργο Παπαζαχαρία έχει αποσπάσει δύο αστέρια Michelin για το Delta Restaurant στο ΚΠΙΣΝ και έχουν στήσει και το καινούργιο μπεργκεράδικο Four Hands στον Κεραμεικό, που πολύ συζητιέται αυτές τις μέρες. Το χαλαρωτικό νησιώτικο εστιατόριο, ό,τι πρέπει αν θέλεις ένα διάλειμμα από τη βαβούρα και το πήγαινε-έλα του κόσμου στην κοντινή Νάουσα, δίνει την ευκαιρία να δούμε μια ακόμη μαγειρική πλευρά του, που πλέκει περίτεχνα στοιχεία ταβέρνας, νησιώτικες πινελιές, comfort food και σύγχρονες τεχνικές σε ένα μοντέρνο καλοκαιρινό σενάριο. Αν φτάσεις λίγο νωρίτερα πίνεις και ένα ποτό στο μπαρ παραδίπλα (ταφάβα Σαντορίνης κεντημένη με λίγη κάπαρη, μεστή σε γεύση, βελούδινη ταραμοσαλάτα και μυκονιάτικη κοπανιστή που την έχουν «πειράξει» λιγάκι εκεί στην κουζίνα, εμφανίζεται σε όμορφα κεραμικά μπολάκια με μερικά τρίγωνα χειροποίητα πιτάκια σχάρας για παρέα, έρχεται να το επιβεβαιώσει. Το ίδιο και το διαφορετικό σαλατούρι, που ακολουθεί την λογική του παριανού μεζέ. Αντί για ξεψαχνισμένο βραστό σαλάχι και μυρωδικά έχει ψάρι ημέρας (εμείς πετύχαμε τσιπούρα), μαριναρισμένο σε λαδολέμονο, τραγανά αλμυρίκια, φύκια, και λεμόνι ψημένο στο αλάτι. Το χταπόδι, άλλη κλασική παρέα της παριανής σούμας, είναι ντοματένιο, και συνδυάζει τον δικό τους πελτέ, λάδι από φύκι kombu και έναν νοστιμότατο αφρό από καραμελωμένο βούτυρο.
Τα αιγαιοπελαγίτικα προϊόντα δίνουν το «παρών» στο παριανό Parōn (λογοπαίγνιο με το όνομα του νησιού, προφανώς). «Δώσαμε ιδιαίτερη σημασία στην εντοπιότητα και τη φρεσκάδα. Θέλαμε να αναδείξουμε τη βρώσιμη μαγεία της Πάρου», λέει ο σεφ, και συμπληρώνει ότι έχουν αναζητήσει υλικά από μικρούς παραγωγούς, εκτροφείς και καλλιεργητές των κοντινών νησιών, και μια τριλογία από αλοιφές,Αξίζει να δοκιμάσετε τον αστακό από την Αλόννησο, σερβιρισμένο με μπισκ, πουρέ καρότου και μιρμιτζέλι, το παραδοσιακό ζυμαρικό του νησιού από σταρένιο αλεύρι, λίγο ελαιόλαδο και νερό, που μοιάζει με κριθαράκι – είναι χειροποίητο, το φτιάχνει μια γιαγιά. Για κάποιον που θέλει κάτι ελαφρύ, το ωραία ψημένο και επίσης ωραία αλατισμένο ψάρι με διάφορα τραγανά λαχανικά και ολαντέζ είναι μια καλή επιλογή. Για κάτι πιο πλούσιο, υπάρχει ο κόκορας με τις κανθαρέλες και τον πουρέ σελινόριζας. Στα επιδόρπια, οι σοκολατόφιλοι σίγουρα θα χαρούν το χαριτωμένο σοκολατένιο γλαστράκι, με μους κους φοντάν σοκολάτας και αλμυρή καραμέλα, που είναι γενναιόδωρα σοκολατένιο και έχει και το εφέ του, αλλά προσωπικά προτιμώ το αρωματισμένο με πορτοκάλι και μαστίχα ρυζόγαλο, με δαμάσκηνα και παγωτό φυστίκι που κρύβονται κάτω από έναν αέρα βανίλιας, για πιο ελληνικό και φρουτένιο φινάλε.