Αρμένικη βίζιτα στης Λουσινέ για ταντούνι, κεσκέκι, χαλβά και ανουσαμπούρ

Η Λουσινέ Νταρμπινιαν, φιλόλογος με καταγωγή από το Αλαβερντί της Αρμενίας, ήρθε στη Θεσσαλονίκη το 1996 με τον σύζυγο και τον μικρό τους γιο. Λίγα χρόνια πριν, είχε εγκατασταθεί στην πόλη η αδερφή της, παντρεμένη με Αρμένιο με ποντιακές ρίζες και αρκετούς συγγενείς στην πόλη. Έτσι γίνεται πάντα, φεύγει ένας που λειτουργεί σαν μαγνήτης για τους υπολοίπους, τους τραβάει κοντά του, μένουν όλοι τριγύρω και δεν χάνονται οι δεσμοί, συνδέονται οι οικογένειες σε ξένους τόπους. Από όταν ήρθαν στην Ελλάδα, ζουν στη Σταυρούπολη, που έχει μεγάλη κοινότητα Αρμενίων. Έκαναν και μία κόρη.

Για χρόνια η Λουσινέ εργαζόταν σε εργοστάσιο και ο άνδρας της ως εργοδηγός σε μεγάλα κατασκευαστικά έργα, μέχρι το 2013 που αποφάσισαν να φτιάξουν το δικό τους εστιατόριο με αρμένικες γεύσεις, το Erebuni, που βρισκόταν αρχικά στην πλατεία Ναυαρίνου και μέχρι πριν από λίγο καιρό στην παραλία. Αν και το εστιατόριό τους μαράζωσε με την Covid και έκλεισε πριν από λίγους μήνες, η Λουσινέ δεν μπορεί να μείνει μακριά από την κουζίνα, οπότε ήδη ετοιμάζει ένα νέο εργαστήριο που θα προσφέρει αρμένικα εδέσματα, ό,τι έμαθε να τρώει από παιδί και ό,τι την κρατάει ακόμα συνδεδεμένη με την πατρίδα της.

«Στην Αρμενία όλα τα πιάτα μπαίνουν στη μέση του τραπεζιού, γύρω από το οποίο κάθεται όλη η οικογένεια, όλοι όσοι σέβεσαι και αγαπάς. Τις Κυριακές και τις καλές μέρες συνήθως κάνουμε σαρμαδάκια, δηλαδή λαχανοντολμάδες με κιμά και κόκκινη σάλτσα, αλλά και κεμπάπ. Πλάθουμε κιμά πάνω σε μεγάλες σούβλες, τόσο σφιχτά πλασμένο, που στέκεται ο κιμάς χωρίς σχάρα. Αφού ψηθεί το κεμπάπ, το τρώμε με κρεμμύδι φρέσκο, κόλιανδρο ή μαϊντανό. Είχαμε κι αρμένικο τυρί –που μοιάζει με λεπτές κλωστές– και τα βάζαμε όλα μέσα στο λαβάς, το ψωμί μας, σαν σαντουιτσάκι».