«Τα φτιάχναμε την Πρωτοχρονιά, για να έρθει ο Άη Βασίλης να έχει απ’ όλα», μου εξήγησαν τα κορίτσια για τα φοινίκια, που είναι παρόμοια με τα μελομακάρονα κι είναι κι αυτά νηστίσιμα. «Η πολλή ζάχαρη τα πλαταίνει, γι’ αυτό δεν βάζουμε μεγάλη ποσότητα στο ζυμάρι, έτσι ώστε να γίνουν φουσκωτά. Τη γλύκα την παίρνουν κυρίως από το σιρόπι. Όλη τη δουλειά την κάνει το σιμιγδάλι, γιατί απορροφάει καλά το σιρόπι, δεν μένει τίποτα στο ταψί κι όταν κρυώσει το φοινίκι, γίνεται τραγανό». Τα έπλαθαν μακρόστενα, με μήκος όσο η χούφτα τους, και λιγάκι χοντρουλά για να μην είναι στεγνά, και στο τέλος έπλαθαν και κάμποσα στρογγυλά, για να μπορέσουν να τα βολέψουν ανάμεσα στα κενά του ταψιού. Αυτά μας είπαν οι μαγείρισσες, ενώ μας εξιστορούσαν τις ιστορίες ξεριζωμού των οικογενειών τους και πώς από τον Τσεσμέ και το Λυθρί της Σμύρνης βρέθηκαν στη Χίο.
