Τέσσερις χαμογελαστές γυναίκες μας καλωσορίζουν την ώρα που φτάνουμε στην «Πηγή». Η Nuran, η Gul, η Husne και η Elif ήρθαν στην Ελλάδα πριν από 4 χρόνια όταν αναγκάστηκαν να φύγουν από την πατρίδα τους, την Τουρκία, λόγω της σχέσης τους με το κίνημα του Γκιουλέν, ο επικεφαλής του οποίου κατηγορήθηκε για το πραξικόπημα του 2016. Μέσα σε μια νύχτα έχασαν τα πάντα και ήρθαν στην Ελλάδα για να αναζητήσουν άσυλο. Υπολογίζεται ότι 110.000 οικογένειες Τούρκων φυγαδεύτηκαν στην Ευρώπη, πολλοί πέρασαν από την Ελλάδα και σήμερα, περίπου 1.500 οικογένειες μένουν μόνιμα εδώ.
«Καλωσήρθατε», μας λέει στα ελληνικά η Nuran. Έρχεται καθημερινά στην «Πηγή» για το μάθημα των ελληνικών και πλέον μιλάει με άνεση τη γλώσσα. Η «Πηγή» είναι ένα κέντρο (Κοινωνική Συνεταιριστική Εταιρεία), που δημιούργησαν οι Τούρκοι πρόσφυγες πριν από δύο χρόνια στην Καλλιθέα. Εδώ συναντιούνται για προσευχή, μαθήματα ελληνικών, θρησκευτικών και ψυχοθεραπεία. Η κοινότητα τους είναι αρκετά εξωστρεφής και θεωρούν πολύ σημαντική τη συναναστροφή με ντόπιους για την ομαλή ένταξη στην ελληνική κοινωνία. Ήταν ένα από τα πρώτα πράγματα που επιδίωξαν να κάνουν, να φτιάξουν μια δομή, όπου εκτός από μαθήματα, θα συναντιούνται για κοινωνικές εκδηλώσεις, γιορτές, γενέθλια.
Η Nuran μας ενημερώνει για τις μεγάλες θρησκευτικές γιορτές, το Ραμαζάνι, το Κουρμπάν και μας καλεί να έρθουμε για να φάμε όλοι μαζί. Έχουμε πολλές κοινές συνταγές με τους Τούρκους που τις κάνουμε σε διάφορες παραλλαγές. Σήμερα μας κάλεσαν να φτιάξουμε γιορτινά γλυκά· κουραμπιέδες και πηνίρ χαλβά. Στην τουρκική κουζίνα kurabiye, σημαίνει γενικά «μπισκότο». Στην Ελλάδα, ο κουραμπιές είναι το ίδιο μπισκότο, που φτιάχνεται όμως σε συγκεκριμένες περιστάσεις, όπως Χριστούγεννα ή ως κέρασμα σε σημαντικές οικογενειακές γιορτές, όπως σε γάμους και βαπτίσεις. Στην Τουρκία το αγαπάνε πολύ και τους αρέσει να το απολαμβάνουν καθημερινά με το τσάι τους.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Στις κουζίνες δύο Αφρικανών γυναικών της Αθήνας
Όσο η Nuran, ετοιμάζει το τσάι στην τουρκική τσαγιέρα (caydanlik), μας ζητάει ευγενικά να μην τη φωτογραφίσουμε γιατί ακόμη φοβάται για την ασφάλειά της. «Έζησα 2,5 χρόνια χωρίς τα παιδιά μου γιατί κρυβόμασταν με τον άντρα μου», λέει. «Τα παιδιά έμειναν με τους παππούδες τους, εμείς ήρθαμε από τη Σμύρνη στην Ελλάδα για να σωθούμε. Εκεί δούλευα ως καθηγήτρια σε ιδιωτικό σχολείο. Στην Ελλάδα, μετά από τέσσερα χρόνια τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα για εμάς. Μας αρέσει η ζωή εδώ. Νιώθω ότι μοιάζουμε πολύ με τους Έλληνες. Τα παιδιά μου είναι 12 και 15 χρονών, πηγαίνουν σε ελληνικό σχολείο και αγαπούν τη χώρα. Είμαστε τυχεροί που ήρθαμε κάπου όπου νιώθουμε άνετα. Πλέον δουλεύουμε και εγώ και ο άντρας μου. Αλλά δυστυχώς τα πράγματα στην Τουρκία γίνονται όλο και χειρότερα. Έχουμε πολλούς γνωστούς καθηγητές και γιατρούς που ψάχνουν τρόπο να φύγουν. Η οικονομία, η ζωή, όλα είναι πολύ πιο δύσκολα, όχι μόνο για τους Γκιουλενιστές. Κούρδοι, κομμουνιστές και σοσιαλιστές αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα. Γίνονται συνέχεια τρομοκρατικά χτυπήματα και η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι. Δεν υπάρχει το αίσθημα της ασφάλειας και της σταθερότητας. Είναι πολύ κρίμα να φεύγεις από τη χώρα σου με αυτόν τον τρόπο. Είμαστε τυχεροί, από την άλλη, γιατί έχουμε πολλούς φίλους που μένουν στην Ελλάδα. Είμαστε χαρούμενοι εδώ και έχουμε φτιάξει τη ζωή μας. Ευχαριστούμε πραγματικά την Ελλάδα γιατί μπορούμε και ζούμε ελεύθεροι, δουλεύουμε, και τα παιδιά μας πηγαίνουν σχολείο».
Η Nuran ετοιμάζει τη ζύμη για τους κουραμπιέδες και ζητάει βοήθεια από τη φίλη της τη Husne. «Στην Τουρκία ήμασταν γυναίκες καριέρας, η μαγειρική δεν είναι το φόρτε μας, αλλά ευτυχώς οι συνταγές που κάνουμε σήμερα είναι απλές», λέει και γελάει. «Φέτος έχω βάλει στόχο να φτιάξω μελομακάρονα, μου αρέσουν πολύ. Η Elif φαίνεται πιο έμπειρη μαγείρισσα και ετοιμάζει με γρήγορες και επιδέξιες κινήσεις τον πηνίρ χαλβά. Πιτσιρίκια περνάνε από την κουζίνα και ρίχνουν κλεφτές για να δουν τι φτιάχνουν.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Αφιέρωμα Σμύρνη: 27 μοναδικές συνταγές με ανατολίτικο αέρα
Στον όροφο φτάνουν δάσκαλοι, δημοσιογράφοι, φιλόλογοι, γιατροί, δικηγόροι, που περνούν για μάθημα ή απλά να χαιρετήσουν τους φίλους τους και εμάς. «Ζω στην Αθήνα εδώ και δύο χρόνια και δουλεύω για ένα τουρκικό πρακτορείο με έδρα την Αμερική», μας λέει η Yusra. «Στην Τουρκία εργαζόμουν ως ραδιοφωνική παραγωγός και το διδακτορικό μου είναι στην επικοινωνία και τη δημοσιογραφία».
Βουτυρένια αρώματα πλημμυρίζουν την κουζίνα και οι κουραμπιέδες βγαίνουν αχνιστοί από τον φούρνο. Βλέπω τη Nuran να ετοιμάζει σε ένα μπολάκι ένα μείγμα από ζάχαρη άχνη και κανέλα και να βουτάει μέσα τους ζεστούς κουραμπιέδες. Εξαιτίας της κανέλας, οι κουραμπιέδες βγαίνουν καφέ και όχι άσπροι που τους έχουμε συνηθίσει εμείς. Με κερνάει έναν και γεύομαι τον πιο νόστιμο κουραμπιέ που έχω δοκιμάσει, αφράτος, εύθρυπτος υπέροχος, κάθε μπουκιά να λιώνει στο στόμα. Στο τραπέζι έρχεται και ο πηνίρ χαλβάς, που η Elif έφτιαξε σε σχήμα λουλουδιού και πασπάλισε με μπόλικο φουντούκι και κανένα. Το χαρακτηριστικό του είναι η τέλεια ινώδης υφή του, που οφείλεται στο τυρί που βάζουν στο σιμιγδάλι εξού και πηνίρ χαλβάς (peynir στα τούρκικα σημαίνει τυρί).
Καθόμαστε να πιούμε τσάι και οι τέσσερις γυναίκες μοιράζονται τις ιστορίες τους. Έρχονται από τη Σμύρνη, την Κωνσταντινούπολη, τη Μαλάτια (ανατολική Τουρκία). Η Elif είναι από το Μάρντι (στα σύνορα με τη Συρία). «Εκεί ζούνε άνθρωποι από όλες τις θρησκείες. Μουσουλμάνοι, χριστιανοί, Αρμένιοι ζούσαν πάντα όλοι ειρηνικά και τώρα αναγκάζονται να φύγουν», λέει. «Είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα για εμάς. Είναι πολύ σημαντικό που ερχόμαστε εδώ ως εθελόντριες και συνεισφέρουμε όσο μπορούμε και βοηθάμε τους καινούργιους που έρχονται. Δεν μπορούμε απλά να καθόμαστε σπίτι και να μην κάνουμε τίποτα, δεν το έχουμε συνηθίσει αυτό. Πάντα είχαμε τις δουλειές μας, τα παιδιά μας, τα σχολεία τους».
«Η ζωή μας άλλαξε εντελώς μέσα σε μία νύχτα», λέει η Gul. «Αν κάποιος μου έλεγε πριν από χρόνια τι θα μας συνέβαινε θα τον έβγαζα τρελό. Γιατί είναι τρελό αυτό που ζούμε, και όμως το ζούμε. Η Ειρήνη, η Δημοκρατία και η Ελευθερία είναι οι πιο σημαντικές αξίες και είναι δικαίωμα όλων των ανθρώπων. Αλλά δυστυχώς δεν ισχύει για όλους. Τώρα είμαστε καλά αλλά στην αρχή ήταν δύσκολα. Μιλούσαμε μόνο αγγλικά και καθόλου ελληνικά. Χρειάζονται τα ελληνικά, και τώρα που τα έχουμε μάθει νιώθουμε πολύ καλύτερα· είναι ωραίο να συνεννοείσαι με τους ανθρώπους στη γλώσσα τους. Η Τουρκία και η Ελλάδα μοιάζουν πολύ: η κουλτούρα, οι άνθρωποι και το φαγητό, γι’ αυτό δεν ήταν πολύ δύσκολο να προσαρμοστούμε. Δυστυχώς δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω στην Τουρκία, είμαστε πολιτικοί πρόσφυγες. Θέλουμε πολύ να γυρίσουμε αλλά τώρα είναι αδύνατο. Θα δούμε τι θα γίνει. Κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί στη ζωή του από τη μια μέρα στην άλλη. Ζούμε σε δύσκολες εποχές. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Γι’ αυτό ας ενωθούμε όσο μπορούμε. Σας περιμένουμε…»
Η «Πηγή ΚΟΙΝΣΕΠ» μας καλεί να γιορτάσουμε τη Διεθνή Μέρα Μεταναστών, στις 17 Δεκεμβρίου στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, όπου θα πραγματοποιηθεί η μεγάλη πολυπολιτισμική γιορτή που διοργανώνει το Ελληνικό Φόρουμ Μεταναστών σε συνεργασία με την Αγορά. Η «Πηγή ΚΟΙΝΣΕΠ» θα βρίσκεται εκεί συμμετέχοντας με γαστρονομικές προτάσεις, bazzar και εργαστήρια στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα χαράς και αλληλεγγύης.
Ενημερωθείτε για τις δράσεις τους στο pigikoinsep.com
