Αρχές Μαΐου ανακοινώθηκε το άνοιγμα της εστίασης και εμείς επιστρέψαμε στις επάλξεις. Φορέσαμε τις μάσκες μας, κάναμε τα εμβόλιά μας και βγήκαμε σεργιάνι στα αγαπημένα μας παλιά γνώριμα στέκια και σε όσα καινούργια άνοιξαν τελευταία. Δοκιμάσαμε και καταγράψαμε πρώτες εντυπώσεις.
Η Νικολέτα Μακρυωνίτου έφαγε όλη τη Σύρο (και τη μισή Αθήνα)
Το άνοιγμα της εστίασης με βρήκε στη Σύρο. Κι ήμουν πολύ τυχερή, γιατί με το που πατήθηκε το restart, άνοιξαν αμέσως τρία από τα αγαπημένα μου εστιατόρια στο νησί. Στο Ηλιοβασίλεμα του Κώστα Μπουγιούρη στον Γαλησσά, σε ένα ντεκ με θέα θάλασσα, ευδαίμονες μπροστά σε μια τριλογία ιωδιούχων αυγών: αφρουδένιος ταραμάς με τρίμμα αυγοτάραχου και αρμύρα με λαδολέμονο αχινού. Δυο μέρες πιο μετά, στο Αλλού Γυαλού στο Κίνι δοκιμάσαμε το raw bar menu που υπογράφει ο σεφ Άκης Σουλτάνης. Ακόμα έχω στην άκρη της γλώσσας το υπέροχο ταρτάρ σφυρίδας με καπνιστό χέλι, κρίταμο και τραγανά φύκια – εμπειρία που θύμιζε σούσι. Πήγα και στο Σαν Μιχάλη στην Ερμούπολη να δοκιμάσω τα πονήματα του σεφ Αλέξανδρου Καρακατσάνη. Νέος και ταλαντούχος μάγειρας, ευφάνταστος και ανήσυχος, μας σέρβιρε πολλά. Αξέχαστα μου έμειναν τα φοβερά κεφτεδάκια στα κάρβουνα σερβιρισμένα σε ζωμό παρμεζάνας μαζί με ψητό baby μαρούλι. Μια comfort νοστιμιά που πήγα δεύτερη φορά για να απολαύσω ξανά.
|
|
|
Ύστερα από λίγες μέρες στην Αθήνα, δοκίμασα δύο έξοχα σάντουιτς στη χαλικόστρωτη αυλή της Γαλιάντρας, μιας ολοκαίνουριας καντίνας που άνοιξε στο Μεταξουργείο δίπλα στον Μπλε Παπαγάλο. Δια χειρός σεφ Γωγώς Δελογιάννη απόλαυσα εκεί ένα υπέροχο σάντουιτς με τραβηχτό χοιρινό κι ένα με μοσχαράκι κοκκινιστό ανάμεσα σε δύο φέτες προζυμένιου ψωμιού. Την επόμενη μέρα έκανα κράτηση στο Kobra του Άνταμ Κοντοβά. Τραπεζάκια έξω, μουσική γιοκ, πάει χαμένη η μισή εμπειρία έτσι όπως την είχε οραματιστεί ο σεφ, αλλά δεν βαριέσαι, το φαγητό του μικρού καταλόγου είναι όπως πάντα περιπετειώδες και νόστιμο – μα πόσο υπέροχα αυτά τα γκιόζα με παρμεζάνα, καπνιστό χέλι και νόρι.
Μου είχε λείψει πολύ και το ΦΙΤΑ, κι αυτή η λαμπρή κουζίνα των Θοδωρή Κασσαβέτη και Φώτη Φωτεινόγλου. Χάρμα ευφυούς απλότητας, οι μαγειρικές τους, μιλάνε κατευθείαν στην ψυχή μου. Η ταραμοσαλάτα τους, τα τσιπς πατάτας, η πιο νόστιμη αρμύρα που έχω φάει ποτέ, ένα ξινούτσικο ταρτάρ γόπας με μπάμιες και φράουλες τουρσί που δοκίμασα για πρώτη φορά και ειλικρινά με συγκλόνισε.
Μαρίνα Πετρίδου: ψαράκι στον Πειραιά, ξεψάρισμα στην Κηφισιά
H Ψαροκαστέλα στον Πειραιά ήταν η πρώτη μου έξοδος μετά το άνοιγμα της εστίασης. Είναι μια ψαροταβέρνα που ανακάλυψα τυχαία ψάχνοντας στο google maps, ένα χόμπι που απέκτησα στη διάρκεια του lockdown: διαβάζω κριτικές χρηστών από μέρη για φαγητό που μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον και μετά τα επισκέπτομαι για να δω αν όντως αξίζουν. Η Ψαροκαστέλα άξιζε και με το παραπάνω. Ένα μαγαζί χωμένο σε ένα ήσυχο στενάκι, ψηλά στην Καστέλα, στο ισόγειο μιας διώροφης κατοικίας, με τραπεζάκια στον δρόμο που το τρέχει μία οικογένεια, με τον γιο να σερβίρει, τη μητέρα να μαγειρεύει και τον πατέρα να προμηθεύεται τις πρώτες ύλες κάθε πρωί από την αγορά του Πειραιά. Πέρα από τα ψάρια ημέρας που ψήνονται στα κάρβουνα, στην Ψαροκαστέλα αξίζει να δοκιμάσεις τα βουτυράτα ζακετάκια (νόστιμα ψαράκια με λευκή σάρκα και λίγα κόκαλα, ξαδερφάκια της γλώσσας) και τις γάμπαρες, με μια γλυκιά και πιπεράτη σάλτσα, μυστικό της μαγείρισσας.
Μετά από μία βόλτα στην ανθοκομική έκθεση Κηφισιάς και αφού αγόρασα παιώνιες και στεφανωτές, επισκέφθηκα τον Βάρσο για παγωτό. Το ιστορικό ζαχαροπλαστείο των βορείων προαστίων έχει πολλές επιλογές στο μενού του, όπως γρανίτα σύκο (από αληθινά σύκα όπως χαρακτηριστικά λέει μια επιγραφή στο μαγαζί), καϊμάκι από πρόβειο γάλα και το κλασικό παρφέ.
Τις επόμενες μέρες βρέθηκα στο Marmelada Concept, ένα καφέ που άνοιξε πρόσφατα στη γειτονιά μου, στην Καλλιθέα, με ροζ λεπτομέρειες στη διακόσμηση και όμορφα φυτά να στολίζουν τον εξωτερικό χώρο. Δοκίμασα σπάνια ελληνικά ποτά, όπως τεκίλα από την Αμοργό, βότκα από την Θράκη και για συνοδευτικό μια πολύ γευστική πίτσα με τυρί μετσοβόνε και σοκολατόπιτα με κόκκινο μήλο, μέλι Κρήτης, κολοκυθάκι και φυστικοβούτυρο, που έκλεισε ιδανικά τη μέρα. Χάρηκα πολύ όταν άνοιξε το Latraac, το αγαπημένο μου skate café στον Κεραμεικό. Εκεί συνάντησα τους φίλους μου μετά τη δουλειά και ήπιαμε ένα από τα πιο ωραία Negroni στην πόλη. Στο Κουκάκι όπου περπατούσα πολύ στη διάρκεια της καραντίνας, δεν μου άρεσε που ήταν όλα κλειστά, ευτυχώς η γειτονιά ζωντάνεψε και τα μαγαζιά γέμισαν με κόσμο, όπως το Meerkat που επισκέφτηκα το Σάββατο βράδυ. Δοκίμασα τα ιδιαίτερα κοκτέιλ του Γάλλου Romain Krot και είδα τους πρώτους τουρίστες που ήρθαν στην Αθήνα.
Το κυριακάτικο πρωινό με βρήκε στη Λαμπρινή, σε μια όμορφη πλατεία κοντά στο άλσος Βεΐκου, όπου πήγα για πρώτη φορά και ξαφνιάστηκα ευχάριστα. Εκεί άνοιξε πρόσφατα το A Priori, ένα στιλάτο all day bar που έχει έξοχο brunch, την πιο αφράτη πίτσα και γλυκά από τον pastry chef Δημήτρη Χρονόπουλο.
Η Bιβή Κωνσταντινίδου άλλαξε γειτονιά και ανακάλυψε νέα στέκια
Το άνοιγμα της εστίασης συνέπεσε με τη συμπλήρωση ακριβώς ενός χρόνου από τη μετακόμισή μου στην Κακή Θάλασσα και με τη γνωριμία μου με τοπικά στέκια για φαγητό, σε μια περιοχή της Αττικής που παραμένει ακόμη κάπως μακριά από τον ολοένα μεταβαλλόμενο γαστρονομικό χάρτη. Δεν έχω προλάβει να γυρίσω όσα θέλω αλλά καταχάρηκα τα δύο που ήθελα οπωσδήποτε να επισκεφτώ ξανά με την πρώτη ευκαιρία. Στην κλασική ταβέρνα Κοροπούλης, λίγο πριν μπούμε στην Κερατέα, στην Πέτα, καταχάρηκα τα θηριώδη ζουμερά μπιφτέκια από 70% κιμά προβατίνας και 30% κιμά μοσχαρίσιο, σήμα κατατεθέν του μαγαζιού. Εκεί απόλαυσα και πάλι το μοσχαρίσιο συκώτι, ζουμερό μέσα, με τραγανή κρούστα απ’ έξω, τεχνηέντως ψημένο στα κάρβουνα όπως όλα τα κρεατικά του μαγαζιού. Τσιμπολόγησα και τα παϊδάκια προβατίνας και αρνίσια που παρήγγειλε η παρέα, απίθανα ζουμερά και με μασίφ σώμα, και φυσικά τις τηγανητές πατάτες κομμένες στο χέρι και καλοτηγανισμένες.
Λίγο πιο μακριά, στο Θορικό, ξαναπήγα στον Φόρο για φρέσκο ψάρι, ανάλογα τη μέρα και την ψαριά. Νοστιμότατες οι μαρίδες στο τηγάνι όπως και οι ταπεινές γόπες. Τα διάφορα μεζεδικά όπως και τα τηγανητά καλαμαράκια και το χταπόδι στα κάρβουνα είναι σκέτη απόλαυση αλλά το δυνατό σημείο του μαγαζιού είναι το μαστόρικο ψήσιμο που τα παιδιά γνωρίζουν καλά και το διαπιστώσαμε για άλλη μια φορά με το φαγκρόπουλο και τις σκορπίνες στα κάρβουνα. Ε, μαζί με τη θέα στο πέλαγο, το ρετρό industrial σκηνικό ολόγυρα και το πήγαινε-έλα των καϊκιών, όλα μου φάνηκαν ακόμη νοστιμότερα.
Η χαλαρή μπαρότσαρκα της Χριστιάνας Θωμαΐδη
Το άνοιγμα της εστίασης με βρήκε… στο σπίτι. Από τη μια να χαίρομαι για τη βαθιά ανάσα που θα πάρει ένας κλάδος που έχει πληγεί σφόδρα, από την άλλη να αγχώνομαι για όσους και όσες θα αμελήσουν τις οδηγίες περί συνωστισμού στην ιδέα της πολυπόθητης εξόδου. Επέλεξα συνειδητά να απέχω τις πρώτες πέντε ημέρες για να καταλαγιάσει λίγο – έστω στο μυαλό μου – η κοσμοσυρροή. Αφορμή για έξοδο στάθηκε η γιορτή καλής φίλης που στρατηγικά επέλεξε την ταράτσα στο Λοκάλι, όχι μόνο επειδή το μαγαζί είναι στη λίστα με τα στέκια, αλλά και γιατί βάζουν μόνο «όσους πρέπει» όπως μου τόνισε. Καθησυχασμένη από τις εγγυήσεις της, πήρα μια βαθιά ανάσα εισερχόμενη στην ταράτσα – ήμουν έτοιμη και ασφαλής να απολαύσω το πρώτο μου ποτό και να δω αγαπημένες φίλες που μου είχαν λείψει. Κοιτάζοντας τον κατάλογο, το μάτι μου πέφτει στο Madame Shou Shou, ένα κοκτέιλ με φράουλα, τόνκα και βάση το τζιν. Χάρμα ανοιξιάτικο, δροσερό, με ισορροπημένη γλυκύτητα.
Επόμενη έξοδος στο Ella, για να δοκιμάσω τα πρωτότυπα πιάτα της Νένας Ισμυρνόγλου που μού είχε περιγράψει με λεπτομέρεια η Χριστίνα ενόσω ετοιμάζουμε το νέο site του Γαστρονόμου. Έκλεισα τραπέζι το ίδιο κιόλας βράδυ. Όταν ήρθε η σούπα με τα Dumplings γαρίδας στο τραπέζι, ο σύντροφός μου σχολίασε ελαφρώς περιπαικτικά την επιλογή μου με ένα: «επιτέλους, να ζεσταθούμε λί…», γευόμενος ταυτόχρονα μια μπουκιά από το γιουβαρλάκι γαρίδας. Η συνέχεια της φράσης ήταν «πωπω, είναι απίστευτο» και περιγράφει ακριβώς τα συναισθήματα έκπληξης και θαυμασμού για αυτό το δημιούργημα με τον ζωμό καραβίδας με γάλα καρύδας που σε κάνει να θες να σηκώσεις το μεγάλο μπολ και να το πιεις σαν νέκταρ. Για την ιστορία, πήραμε ό,τι ακριβώς είχε καταγράψει η Χριστίνα στο εν λόγω άρθρο οπότε διαβάστε το «Γιατί το Ella δεν έχει γίνει ακόμα (ευτυχώς) talk of the town» και κρατήστε σημειώσεις.
Η βραδιά συνεχίστηκε στο The Clumsies με το Athenian spritz #2 – ένα από τα κλασικά κοκτέιλ τους – που φέρνει το νεγκρόνι στο καλοκαίρι με μια πινελιά αλμύρας που μαγεύει. Ό,τι ονειρευόμουν τον καιρό της καραντίνας.
Έχει φτάσει Σάββατο μεσημέρι και κατηφορίζω στον Πειραιά. Φτάνοντας στα πάτρια εδάφη, πρώτη μια στάση για μεσημεριανό κοκτέιλ στο φρεσκότατο The Cask 131 στην Τρούμπα που φέρνει αέρα τζαζ στη γειτονιά. Το μαγαζί θα λειτουργεί ως κάβα-μπαρ με ένα σφιχτό μενού φαγητού βασισμένο στα φρεσκάδα. Δροσίζομαι με ελαφρύ κοκτέιλ με μαστίχα, λεμόνι, αλάτι και σόδα και απολαμβάνω στα γρήγορα μια μπρουσκέτα με μανιτάρια – επιτέλους μια εκδοχή όπου δεν παίζει το ψωμί πρωταγωνιστικό ρόλο. Αν αγαπάτε το ουίσκι, το Cask 131 είναι the place to be για να ανακαλύψετε σπάνια ευρήματα και συλλεκτικές φιάλες που ο Αδαμάντιος έχει κερδίσει σε κάποια δημοπρασία. Η επίσκεψή μου ολοκληρώνεται με τη δοκιμή ενός ντελικάτου Macallan double cask 12 ετών – «Δεν είναι φίνο, σαν γυναικείο άρωμα;» με ρωτάει ένας θαμώνας.
Φεύγοντας σκέφτομαι πόσο όμορφη είναι η ζεστασιά της συνεύρεσης με αγαπημένα πρόσωπα. Και δη όταν συνοδεύεται με εξαιρετικές γεύσεις και καλά ποτά.
Η Χριστίνα Τζιάλλα βγήκε σαν να μην υπάρχει αύριο
Καθίστε να τα βάλω σε μια σειρά στο μυαλό μου. Ακόμα είναι φρέσκες οι εμπειρίες, ομιχλώδεις οι εντυπώσεις. Δεν ξέρω πώς να τις αξιολογήσω. Μετά από έναν χρόνο αυστηρού περιορισμού υπερτερεί η θετική διάθεση έναντι όποιας προσπάθειας για αντικειμενική κριτική. Κι αυτό είναι οκ. Πρέπει να «ζεσταθούμε» λίγο, να ακονίσουμε ξανά το μυαλό και το κριτήριό μας, αλλά μέχρι να συμβεί αυτό θα απολαύσουμε την ίδια την δυνατότητα της εξόδου σαν ανέλπιστο δώρο.
Λοιπόν, πήγα σε πολλά. Και πρώτα πρώτα στο ΦΙΤΑ και στο Ella για τα οποία γράφουν πιο πάνω οι Νικολέτα και η Χριστιάνα. Έφαγα εξαιρετικά και στα δύο, δεν θα επεκταθώ αφού έχουμε αναφερθεί ήδη. Όμως να πω ότι λάτρεψα τον soundtrack της πόλης, τους ήχους των μαχαιροπίρουνων, τα ποτήρια που τσουγκρίζουν, τα γέλια, το τραμ που περνάει πίσω από τα τραπέζια στο ΦΙΤΑ (νομίζω μόνο εμένα δεν πείραξε η απουσία μουσικής).
Το Paleo έχει γίνει σταθερό στέκι μου τα τελευταία χρόνια για χαλαρή οινοποσία και άνετες συζητήσεις με φόντο τα μηχανουργεία και τις αποθήκες της παλιάς βιομηχανικής ζώνης του Πειραιά. Ο οινοχόος Γιάννης Καϋμενάκης έχει φτιάξει έναν χώρο κατάδικό του, ένα μαγαζί όπως το οραματίστηκε που δεν βασίζεται σε μαζικά κόνσεπτ και γι’ αυτό δεν κοπιάρεται. Λατρεύω που μας υποδέχεται με ένα ποτήρι κρασί, διαφορετικό για τον καθένα, και που ποτέ δεν κοιτάμε λίστα κρασιού. Περιγράφεις τι θέλεις να πιεις και σου φέρνει τα μπουκάλια να διαλέξεις, λέγοντάς σου το στόρι του καθενός. Νομίζεις ότι ταξιδεύεις έτσι όπως σου μιλάει για τα μικρά, παλιά οικογενειακά οινοποιεία κάθε χώρας. Και αν έχεις διάθεση να φας, υπάρχει ένα μικρό σφιχτό μενού με γεύσεις που έχουν γίνει πια κλασικές όπως το πατέ από συκωτάκια πουλιών και η caponata.
Η πλατεία Αγίων Θεοδώρων κάτω από την Κλαυθμώνος (υπόψη ότι λειτουργεί ξανά το υπόγειο πάρκινγκ) δεν ήταν ποτέ τόσο όμορφη όσο τώρα που απέναντι στο αγαπημένο Odori, την ελληνική βερμουτερία με τα ωραία κοκτέιλ και την τέλεια πίτσα, άνοιξε το Dopios, το μοντέρνο ελληνικό μεζεδοπωλείο του Χριστόφορου Πέσκια και των αδερφών Πιτσιλή (βλέπε Balthazar). Με τα τραπέζια τους σε πλήρη ανάπτυξη δίνουν ξανά ζωή στην πεζοδρομημένη Σκουλενίου. Στο Odori πήγα για aperitivo. Προτείνω το καθαρόαιμο negroni και το Odori house vermouth με schweppes και tonic water και για συνοδεία μια λευκή πίτσα με πατάτα.
Στο Dopios o Πέσκιας μας απέδειξε για άλλη μία φορά ότι είναι πάντα μίλια μπροστά. Ό,τι κάνει έχει χαρακτήρα, ποιότητα και σκέψη και είναι δουλεμένο στις λεπτομέρειες. Εξαιρετικά τα φασόλια πιάζ με ασπρομύτικα του Σαλαμουσά , η καπνιστή μελιτζανοσαλάτα, τα γαριδάκια ποπκόρν, ο γαύρος μαρινάτος, το βρώμικο των Αγίων Θεοδώρων, τα κεμπάπ… και η λίστα δεν τελειώνει.
Λίγο παρακάτω, κάτω από το πλατάνι στη συμβολή των οδών Ευριπίδου, Αγίου Μάρκου, Πραξιτέλους και Αιόλου, ξεφύτρωσε το Γκαστόνε, ένα wannabe ελληνικό diner από τους τέσσερις φοβερούς και τρομερούς κυρίους του Coocoovaya. Τις πρώτες μέρες εννοείται πέρασε από εδώ κάθε foodie που σέβεται τον εαυτό του. Ιντριγκαδόρικες επιλογές, συνδυάστε με δική σας ευθύνη! Τα μεγάλα σουξέ είναι σίγουρα η γουρουνοπούλα στη σούβλα, τα δικά τους αλλαντικά (εκπληκτικό το προσούτο από καλλαρύτικο πρόβατο) και το βοδινό τριπ τιπ.
|
|
|
Στο Pelagos στο Four Seasons Astir Palace Hotel στη Βουλιαγμένη θυμηθήκαμε την έξαψη και τον περιπετειώδη χαρακτήρα της εξόδου σε fine dining εστιατόριο. Όταν ο σεφ (Luca Piscazzi) έχει αστέρι Μισελέν στις περγαμηνές του, μπροστά σου βλέπεις τη θάλασσα και στο τραπέζι σου προσγειώνονται ευφάνταστα πιάτα, όπως το λαβράκι που έχει καλυφθεί ολόκληρο με μαστίχα και έχει αφεθεί να ωριμάσει, αποκτώντας σάρκα γλυκιά και ζουμερή, οι προηγούμενοι μήνες εγκλεισμού σβήνουν μαγικά από τη μνήμη σου.
ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΙΣ
- Αλλού Γυαλού, Παραλία Κινίου, Σύρος, Τ/22810-71.196
- A Priori, Τράλλεων 71, Λαμπρινή, Τ/210-29.10.799
- Γαλιάντρα, Γιατράκου 4, Πλατεία Αυδή, Μεταξουργείο, (δεν έχει ακόμα τηλ)
- Γκαστόνε, Πραξιτέλους 43, Αθήνα Τ/210-32.11.455
- Dopios, Σκουλενίου 1, πλ. Αγίων Θεοδώρων, Τ/210-3310049
- Ella, Μητροπόλεως 26, Αθήνα, Τ/210-33.15.547
- Ηλιοβασίλεμα, Παραλία Γαλησσά, Σύρος, Τ/22810-43.325
- Kobra, Ναυαρίνου 11, Εξάρχεια, Τ/ 210-36.38.134
- ΚΟΡΟΠΟΥΛΗΣ, Λ. Σουνίου, Πέτα Κερατέας, Τ/22990-69.354
- Latraac, Λεωνιδίου 63-65, Κεραμεικός, Τ/213-04.53.377
- Λοκάλι, Σαρρή 44, Αθήνα, Τ/6906-10.30.05
- Marmalada Concept, Π. Τσαλδάρη 19, Καλλιθέα, Τ/211-01.32.560
- Meerkat Cocktail Safari, Βυζαντίου 7, Κουκάκι, Τ/213-04.53.390
- Odori, Σκουλενίου 2, πλ. Αγίων Θεοδώρων, Τ/210-33.14.674
- Paleo, Πολυδεύκους 39, Πειραιάς, Τ/210-41.25.204
- Pelagos, Four Seasons Astir Palace Hotel, Απόλλωνος 40, Βουλιαγμένη, Τ/210-89.01.190
- Σαν Μιχάλη, Αγίου Δημητρίου 16, Ερμούπολη, Σύρος, Τ/6976-58.16.56
- The Clumsies, Πραξιτέλους 30, Αθήνα, Τ/210-32.32.682
- The Cask 131, Φίλωνος 131, Πειραιάς, Τ/210-42.94.976
- ΦΙΤΑ, Ντουρμ 1 και Κασομούλη, Νέος Κόσμος, Αθήνα, Τ/698.69.50.175
- ΦΟΡΟΣ, Θορικό Λαυρίου, Τ/22920-28.028
- Ψαροκαστέλα, Σκρα 19, Πειραιάς, Τ/210-42.22.237
