Με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή, ο «γ» μέσα από τις προσωπικές ιστορίες προσφύγων Μικρασιατών, επιχειρεί να ψηλαφήσει τι σημαίνει Μικρασιάτης.
Πρώτες ύλες, τοπικά προϊόντα, αγνά υλικά, πρωτόφαντες δημιουργίες. Πόσο δύσκολο είναι να είσαι αυθεντικός, να τιμάς τα προϊόντα του τόπου σου και να μην αντιγράφεις τελικά;
Αξίζει λίγο παραπάνω σέβας σε εκείνους που άνοιξαν δρόμους.
Γεύσεις και μυρωδιές μιας ζωηρής κοινωνίας.
Το κακοποιημένο από την πλειονότητα των ζαχαροπλαστείων υλικό είναι καλό δείγμα όλων όσων πάνε στραβά στον κόσμο του γλυκού. Πόσο δύσκολο είναι τελικά να βρεις αέρινη, γαλατένια σαντιγί;
Μερικές από τις μόδες των μενού που θα μας ταλαιπωρήσουν (δυστυχώς) και φέτος.
Ως Ινδή που ζει στην Ελλάδα, η Sudha Nair-Iliades δέχεται πολλές ερωτήσεις για το ινδικό φαγητό. Εδώ επιχειρεί να ξεκαθαρίσει κάποιες συχνές παρανοήσεις για την πολύπλοκη αυτή κουζίνα.
Στο τρίτο Δάφνης βρέθηκα και εγώ γεμάτος ενθουσιασμό, καθώς δεν είχα πάει, όπως κανένα από τα παιδιά της γειτονιάς, νηπιαγωγείο. Η πρώτη μέρα της «ακαδημαϊκής μου πορείας».
Τα αυγουδάκια της κυρα-Λευτερίας: ο άσος στο μανίκι της, η πιο τρυφερή χορηγία αγάπης. Έτσι δεν το ’χαν όλες οι θειάδες και οι γιαγιάδες στην Ελλάδα;
Πώς μιλάει κανείς για τη μνήμη μέσα από τη γεύση; Ή πώς με τη μνήμη αναπλάθουμε τη γεύση; Όταν η ερώτηση είναι για το ελληνικό φαγητό, πρέπει μία μπουκιά να φτάνει.
Η ιταλική κουζίνα είναι πρίμα ντόνα στην ιταλική πρωτεύουσα, δεν τη σνομπάρουν, την καμαρώνουν και την αποθεώνουν. Στην Αθήνα πόσα καλά εστιατόρια μαγειρεύουν με φέτα;
Μερικές σκέψεις με αφορμή την πρόσφατη συζήτηση για το αν πρέπει να τρώμε τα χταπόδια. Τελικά η ηθική της διατροφής είναι πολύ παράξενη υπόθεση…
