Είναι η εβδομάδα όπου επιτρέπεται – αν όχι επιβάλλεται– η κατανάλωση κρέατος, εκτός από την Τετάρτη και την Παρασκευή. Κορυφώνεται την Κυριακή της Κρεατινής, οπότε και αποκρεύουμε, δηλαδή σταματάμε την κατανάλωσή του. Τη λένε και Άρτσι Βούρτσι, αρμένικη φράση για το «ό,τι να ’ναι», για να δηλώσουν την παμφαγία. Τα κρεατικά που καταναλώνονται αυτή την εβδομάδα μαγειρεύονται με κάθε τρόπο, από πίτες και μαγειρευτά μέχρι του φούρνου, του τηγανιού και της σχάρας. Την εβδομάδα όμως αυτή τη χαρακτηρίζει γαστριμαργικά η Πέμπτη της, η Τσικνοπέμπτη, που επιβάλλει το κρέας που θα μαγειρευτεί να «τσικνιστεί», να μυρίσει δηλαδή από το ψήσιμο ή το μαγείρεμα. Οι τηγανιές με χοιρινό και λουκάνικα πρωταγωνιστούν, αλλά και οι κρεατόπιτες. Σε περιοχές που είναι φημισμένοι ψαρότοποι, όπως π.χ. το Μεσολόγγι, συνηθίζουν να τσικνίζουν το χέλι, ψήνοντας το στη σχάρα για να απλωθεί η ψητή ευωδιά του. Στη Σάμη της Κεφαλονιάς, τη «Μαρδουλοπέφτη» φτιάχνουν βακαλαόπιτες και κάθε λογής ψαρόπιτες, κρεατόπιτα, κόκορα ή κουνέλι σοφογάδο, ακόμη και μαντραούρες (άγρια μανιτάρια), τηγανητά, για την ωραία τσίκνα τους.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Αποκριές: οι πιο γιορτινές και μερακλίδικες τηγανιέςΠαραδοσιακά πάντως, η Τσικνοπέμπτη απαιτεί κόκκινο κρέας (κυρίως χοιρινό) ή έστω κόκκινο κρασί, καθώς το κόκκινο χρώμα είναι αποτροπαϊκό των βλαπτικών δυνάμεων που εποφθαλμιούν τη χαρά της ημέρας. Γι’ αυτό και την Τσικνοπέμπτη βγαίνουν στο τραπέζι και πολλοί μεζέδες, όχι πάντα κρεατινοί, που συνοδεύονται με άφθονο κρασί και ανοίγουν την όρεξη για την κρεοφαγία που θα ακολουθήσει. Τουρσιά, συντηρημένα καλοκαιρινά λαχανικά αλλά και φρέσκα της εποχής, όπως οι αγκινάρες με τον μάραθο, είναι χαρακτηριστικοί μεζέδες της Τσικνοπέμπτης.
Είναι ημέρα που η καθημερινή πάστρα και η καθαριότητα της κουζίνας πάνε περίπατο, αφού τα σκεύη θα γεμίσουν με τα νόστιμα λίπη των τσικνισμένων φαγητών. Στην Κεφαλονιά συνήθιζαν «να γανώνουνε τσι παλάμες τους από κάποια παδέλα ή πινιάτα και μετά να γανώσουνε το πρόσωπό τους ή των φίλων ή συγγενών, να γίνουν μόροι για να αποτρέψουν το κακό».
