Δοκιμάσαμε συμβατικά, βιολογικά, από ελληνικές αλλά και ξένες ποικιλίες, ζουμερά και μυρωδάτα αχλάδια και σας προτείνουμε να τα δοκιμάσετε τώρα, πριν μείνουν καιρό στα ψυγεία και χάσουν τη νοστιμιά τους. Και όμως, είναι καλοκαιρινό φρούτο ή έστω φθινοπωρινό. Ο λόγος για τα αχλάδια, τα οποία έχουμε συνηθίσει να τρώμε στο τέλος του καλοκαιριού και όλο το χειμώνα, αλλά στην πραγματικότητα συλλέγονται από τα μέσα Ιουλίου έως και το τέλος Σεπτεμβρίου και διατηρούνται σε ψυγεία από έναν έως έξι μήνες ανάλογα με την ποικιλία. Πρόκειται για μια προσπάθεια να μην πλημμυρίσει η αγορά με αχλάδια, τα οποία δεν θα μπορέσουν να πουληθούν, ειδικά στο τέλος του καλοκαιριού, όταν ακόμα τα καρπούζια, τα πεπόνια, τα σύκα και τα σταφύλια κλέβουν τις εντυπώσεις. Η διαδικασία της μακράς συντήρησης που πραγματοποιείται και για τα μήλα δεν δημιουργεί προβλήματα, εκτός από το γεγονός ότι τα φρούτα συλλέγονται άγουρα και ωριμάζουν στα ψυγεία, οπότε μπορεί να είναι λιγότερο νόστιμα.
Αυτή την εποχή θα έχετε δει να κυκλοφορούν σε αρκετά μεγάλες ποσότητες οι γνωστές και νοστιμότατες -κατά την άποψή μου- κοντούλες, που τελευταία έχουν αποκτήσει πολλούς φίλους, με αποτέλεσμα να επεκτείνεται η καλλιέργειά τους και να αναζητούνται περισσότερο ανθεκτικά υβρίδια. Οι κοντούλες συλλέγονται στα μέσα Ιουλίου και με μεγάλη προσπάθεια (από την πλευρά των παραγωγών) κυκλοφορούν έως και τα μέσα Σεπτεμβρίου, εφόσον αντέχουν στα ψυγεία έως και ένα μήνα. Ανάλογο περιορισμένο χρόνο ζωής έχουν και τα Coscia -ξένη ποικιλία-, τα οποία έχουν κίτρινο χρώμα και λεία εξωτερική υφή, καθώς και τα βουτυράτα -ελληνική ποικιλία-, κιτρινοπράσινα, που καλλιεργούνται σε μικρές εκτάσεις στη Μακεδονία και τη Θεσσαλία και τα οποία επίσης κυκλοφορούν σε πολύ μικρές ποσότητες. Για μικρό χρονικό διάστημα διατηρούνται και τα Santa Maria (επίσης ξένη ποικιλία, που ωστόσο καλλιεργείται στην Ελλάδα), που έχουν κίτρινο χρώμα το οποίο, όταν ωριμάζουν, αλλάζει προς το κόκκινο.
Για δύο με τρεις μήνες μπορούν να διατηρηθούν τα Highland, που καλλιεργούνται κυρίως στον Τύρναβο, τα Williams, άγρια ως προς την εξωτερική υφή και σχετικά μεγάλα αχλάδια, με τα οποία μοιάζουν λίγο τα Πάκαμς, ποικιλία που εισάγεται από την Αργεντινή, καθώς και τα Abate Fetel, τα οποία κυρίως εισάγονται από την Ιταλία. Η συγκεκριμένη ποικιλία καλλιεργούνταν και στην Ελλάδα, αλλά οι παραγωγοί σταμάτησαν την καλλιέργεια λόγω ασθένειας. Το τελευταίο χρονικό διάστημα σιγά-σιγά ξεκινά να καλλιεργείται και πάλι.
Αυτά που αντέχουν έως και έξι μήνες στα ψυγεία είναι τα εξαιρετικά δημοφιλή Κρυστάλλια ή Τσακώνικα, τα οποία συλλέγονται τον Αύγουστο, καλλιεργούνται στη Μακεδονία και τη βόρεια Πελοπόννησο και αντιπροσωπεύουν το 50% της εγχώριας παραγωγής. Η συντήρηση-ωρίμαση γίνεται σε επαγγελματικά ψυγεία που έχουν χαμηλές θερμοκρασίες με ελεγχόμενη υγρασία. Είναι πολύ σημαντικό ο παραγωγός να γνωρίζει πότε ακριβώς πρέπει να μαζευτεί το αχλάδι, έτσι ώστε να μην είναι ιδιαίτερα άγουρο, οπότε και δεν θα έχει γεύση ωριμάζοντας στο ψυγείο, αλλά και να μην έχει ωριμάσει σε τέτοιο σημείο, ώστε να σαπίσει. Στην αγορά θα τα βρούμε σε μεγάλες ποσότητες σε λίγο καιρό, αφού, όπως είναι φυσικό, οι παραγωγοί προωθούν πρώτα τις λιγότερο ανθεκτικές ποικιλίες. Επίσης, εισάγονται αχλάδια που μοιάζουν με τα Κρυστάλλια από την Ισπανία.
Κάποιες ελληνικές ποικιλίες αχλαδιού δυστυχώς, λόγω του μικρού χρόνου συντήρησής τους, έχουν σχεδόν χαθεί, όπως η Αχτσές, η Σκοπελίτικη, η Μαγιάτικη, η Ζαχαράτη, η Αποστολιάτικη.
Όταν εμείς τα συντηρούμε στο ψυγείο μας, είναι προτιμότερο να τα βάζουμε σε ξεχωριστό χώρο, επειδή, λόγω του ότι εκλύουν αιθυλένιο όσο ωριμάζουν (όπως και οι ντομάτες), επιταχύνουν και την ωρίμαση των άλλων φρούτων και λαχανικών.
