Ο φούρνος του Τάκη στο Κουκάκι φτιάχνει από τα καλύτερα «σπιτικά» κρουασάν της πόλης.
Eίναι μεγάλο μυστήριο το καλό κρουασάν. Την τέχνη θεωρητικά την κατέχουν καλά οι Γάλλοι φουρνάρηδες, αλλά μην νομίζετε, ακόμα και στο Παρίσι έχουμε φάει κακές εκδοχές. Στην χώρα μας όμως είναι ακόμα πιο τραγικά τα πράγματα, αφού τα περισσότερα σφολιατοειδή των αρτοποιείων είναι κακές καταψυγμένες ζύμες γεμάτες κορεσμένα φυτικά λιπαρά, τεχνητά αρώματα, χρώματα και συντηρητικά. Και είναι τραγικό να παρατηρείς ότι όσο αυξάνονται τα αρτοποιεία και μεγαλώνει η ποικιλία των προϊόντων, τόσο χάνεται η τέχνη του αρτοποιού, αφού οι ευκολίες που τους παρέχουν οι διάφορες εταιρείες με έτοιμες ζύμες είναι τόσες, που δεν χρειάζεται να κοπιάσουν για να δοκιμάσουν, να πειραματιστούν και να φτιάξουν τις δικές τους συνταγές, που θα τους διαφοροποιήσουν από τον διπλανό τους.
Οι εξαιρέσεις μετρημένες στα δάχτυλα, γι’ αυτό και εμείς οι food writers συχνά αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια, αναφερόμαστε στους ίδιους και στους ίδιους και δείχνουμε δυσανάλογο ενθουσιασμό για το αυτονόητο: Ναι, το να φας ένα χειροποίητο προϊόν σε έναν φούρνο, θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, αλλά δεν είναι.
Έχοντας πει αυτά, ας μιλήσουμε για τον Τάκη στο Κουκάκι, μια ωραία περίπτωση φούρνου. Παρότι δεν μένω κοντά, έχω καθιερώσει να περνάω μία στο τόσο. Όλο και κάποια έκπληξη με περιμένει. Αυτή τη φορά δοκίμασα τα κρουασάν. Βουτύρου, σοκολάτας και αμυγδάλου. Aποκάλυψη. Ζύμη αφράτη, εύθρυπτη, ντελικάτη, καλοψημένη και τραγανή, σπάει σε χίλια φύλλα στο στόμα και μοσχοβολάει βούτυρο. Το μέγεθος μέτριο, ικανοποιητικό χωρίς να γίνεται λιγωτικό. Στα κρουσάν αμυγδάλου η γέμιση είναι μια απαλή, βελούδινη αμυγδαλόκρεμα. Είναι ωραία αφορμή αυτά τα κρουασάν για ένα πρωινό κάλεσμα στο σπίτι, με ωραίο καφέ και τίποτα άλλο – ένα λιτό πρωινό αλά φρανσέζ. Ή για μια βόλτα στην Ακρόπολη, από την οποία ο φούρνος απέχει δύο βήματα.
Αρτοποιότης ο Τάκης, Μισαραλιώτου 14, Τ/210-92.30.052
