Αντώνης και Δρόσος Κοπανέζος, μελισσοκόμοι.
Λάζαρος Μαλτέζος, τυροκόμος.
Κωνσταντίνος και Γιάννης Πρωτούλης, ελαιοπαραγωγοί.
Ευτύχης Ανδρουλάκης, Μιχαήλ Μάρακας, ελαιοπαραγωγοί.
Εμμανουήλ Βασιλάκης, ελαιοπαραγωγός.
Αντιγόνη Κουτρούτσιου, Κούλα Ιορδανίδου, Σύλβια Σαμολαδά, Λαμπρινή Τσομπανίδου, Κρυσταλλία Σαράντη, Χριστίνα Σπύρου, Δέσποινα Βουδούρη, Ερασμία Παπαδοπούλου, γαλακτοπαραγωγοί.
Κώστας Μαρταβαλτζόγλου, παραγωγός ζυμαρικών.
Χρυσοβαλάντης Κόγιος, Αστέριος Γκανάς, καλλιεργητές βοτάνων.
Γιάννα Τζίκα, Διευθύνουσα σύμβουλος μεγάλης κονσερβοποιίας.
Δήμητρα Τσακίρη, βιοκαλλιεργήτρια.
Ροζίνα Σταθοπούλου, Βασίλης Ράλλης, χαλβαδοποιοί.
Ευάγγελος Γεροβασιλείου, οινοποιός.
Θανάσης Παρπαρούσης, οινοποιός.
Φάνης Θεοδωρόπουλος, αλλαντοπώλης.
Βασίλης Δημόπουλος, Άννα Μηλιώνη, ιδρυτές του Εργαστηρίου Γευσιγνωσίας Ελαιολάδου Καλαμάτας – ΤΕΙ Πελοποννήσου.
Εργασιομανείς, αποτελεσματικοί, ανικανοποίητοι, φιλόδοξοι φυσικά, με αυτή την υψηλή φιλοδοξία της ποιότητας, και όμως ιδιαίτερα αθόρυβοι. Σχεδόν κρυμμένοι. Εκ των αντιπαραγωγικών συνθηκών της εποχής, όχι από δική τους απόφαση. Καμωμένοι από το πυρίμαχο υλικό των ανθρώπων της γης. Αφουγκράζονται τη φύση, τη διακονούν με ευγένεια και επιστημοσύνη, την ξεγελούν πολλές φορές, όμως με τρόπο δόκιμο, μαλακό. Και αυτή τους γεραίρει με τα δώρα της. Τα δώρα μας. Οι φετινοί μας βραβευμένοι. Οι παραγωγοί μας. Σκληρό δέρμα, οξύ μυαλό, υγρά μάτια, τρυφερή καρδιά. Εκείνο το βράδυ, της απονομής, γλυκάθηκε η ψυχή μας.
(Ενόσω γράφω, όλο και κάποιο καινούργιο μπραντς θα σκάει μύτη στην πόλη. Με έτοιμο μείγμα βάφλας, αβοκάντο φερμένα από την άλλη άκρη της Γης και πραλίνες με φοινικόλαδα. Όλο και κάποιο ψηλομύτικο εστιατόριο θα τελαλεί υπερήφανα τα φλύαρα, ασύμφορα γουάγκιου στέικς του, τα πλαδαρά ριζότι με χημικά τρουφόλαδα. Στο τραπέζι δεν θα ’χει λάδι επώνυμο, στην κουζίνα φρούτα και ζαρζαβατικά αγνώστου πατρός, το μέλι νοθευμένο, το ψωμί τριτοτέταρτης κατηγορίας. Όλο και κάποια ταβέρνα θα κοινωνεί με το «άδολο» χύμα κρασί της, θα ξελογιάζει με μεζέδες προτηγανισμένους και θα αρταίνει με ρίγανες ξεριζωμένες από τα σπλάχνα των βουνών. Και στα σπίτια μας; Τι βάζουμε στις κατσαρόλες μας; Πόσο προσεκτικά επιλέγουμε τι μπαίνει στο καλάθι της λαϊκής, στο καρότσι του Σαββάτου; Τι μαγειρεύουμε για τα παιδιά μας; Δεν μάς μένει, λέμε, χρόνος. Μάς τρώει η προχειρότητα.
Φευ! Φτάνει, basta! Με τέτοιες ολιγωρίες χάνουμε την μπάλα. Να γνωρίσουμε την τροφή μας. Με τον προσήκοντα σεβασμό. Να γίνουμε χειραφετημένοι καταναλωτές. Eίναι θέμα αυτοεκτίμησης.)