Για τη συκιά μιλάμε βέβαια, για τον «καρπό» της, το σύκο, που στην πραγματικότητα είναι το άνθος της. Εκατοντάδες μικροσκοπικά άνθη, μια ταξιανθία περίκλειστη στη γλυκιά ροδοκόκκινη σάρκα, το σύκο μας. Με αυτό ευφραινόμαστε στου Αυγούστου τη ραστώνη, αλλά και τώρα, στον πιο απολαυστικό από όλους τους μήνες, τον Σεπτέμβρη των φρούτων και των καρπών της γης. Ένα άνθος με μια ιδιότυπη και αποκλειστική σχέση με τον επικονιαστή του. Η μικρή σφήκα, ο ψήνας της συκιάς (Blastophaga grossorum), όπως λέγεται επισήμως, χειμάζει ως προνύμφη στα χειμερινά σύκα της αρρενοσυκιάς, ενώ την άνοιξη μεταμορφώνεται σε έντομο για να πέσει με τα μούτρα, να εισέλθει δηλαδή, στα άνθη της θηλυκής συκιάς, να τα γονιμοποιήσει, να γονιμοποιηθεί και να πεθάνει ευτυχισμένος.
Είναι αυτό που λέμε ο ένας για τον άλλο, ο ένας που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τον άλλο. Μια ιστορία πίστης πιο παλιά και από όλους τους μύθους της Πηνελόπης, εφόσον οι συκιές ανήκουν στο γένος των Ficus και πολλαπλασιάζονται με αυτόν τον τρόπο εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Και είναι το σύκο ένα από τα πιο πολύτιμα δώρα της ελληνικής φύσης, με τις χιλιάδες συκιές της πατρίδας μας δίπλα σε φράχτες και ξερολιθιές, έτοιμο να γλυκάνει τον περαστικό με τα σκονισμένα πέδιλα στην άκρη του δρόμου του, στην άκρη του καλοκαιριού. Την έχουν παινέψει πολύ. Και πάντα με μάγευε το στυφό της άρωμα, εκείνο το γάλα- δάκρυ στην άκρη του καρπού της.
Ποτέ δεν κατάφερα να αποφασίσω αν προτιμώ να το γευτώ ζεστό, ντάλα μεσημέρι σαν τις νεράιδες, διαλέγοντας προσεκτικά να βρω το πιο ώριμο, το πιο μελάτο από όλα, αυτό που θα κοπεί με το ελάχιστο άγγιγμα του χεριού μου, ή δροσερό, ελαφρώς παγωμένο, το απόγευμα με ένα μεγάλο ποτήρι νερό.
Αν είστε από τους τυχερούς που έχουν τη συκιά στο περιβόλι τους ή αν λάβατε πεσκέσι ένα καλάθι σύκα μέσα στα φύλλα της συκιάς και βρεθείτε με πολλά γινωμένα σύκα που δεν προλαβαίνετε να τα καταναλώσετε, ιδού η συνταγή για τη λεπτή τάρτα με φρέσκο θυμάρι και σύκα:
Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180°C και βουτυρώνουμε μια ταρτιέρα 24-26 εκ. Απλώνουμε στην ταρτιέρα 1 φύλλο σφολιάτας, έτσι ώστε να καλύψει τον πάτο και τα τοιχώματα, τρυπάμε με ένα πιρούνι σε διάφορα σημεία και ψήνουμε για 15 λεπτά. Ξεφουρνίζουμε, απλώνουμε στη μισοψημένη βάση 1 λεπτή στρώση λευκά αμύγδαλα, αλεσμένα στον πολυκόφτη, και αποξηραμένα άνθη θυμαριού. Τακτοποιούμε σε όλη την επιφάνεια της τάρτας πλυμένα και ξεφλουδισμένα σύκα ως λουλούδια ανοιγμένα. Σκορπίζουμε 2-3 μικρά κομματάκια βούτυρο, που πάντα κάνουν καλό στις τάρτες, και στολίζουμε με λίγα αμύγδαλα φιλέ. Ψήνουμε στον προθερμασμένο φούρνο στους 180°C για 30 λεπτά, μέχρι η τάρτα να γίνει κριτσανιστή. Με 1 μπάλα παγωτό βανίλια δίπλα στη χλιαρή τάρτα μας, θα έχουμε όλες τις καλοκαιρινές μυρουδιές και αναμνήσεις στο πιάτο μας!
To άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στον Γαστρονόμο Σεπτεμβρίου, τεύχος 173.
*Η Εύα Μ. Μαθιουδάκη είναι συγγραφέας και εργάζεται στον χρηματοπιστωτικό τομέα.
