Βγαίνω από το σπίτι και να τη στην πρασιά, να αναπαύεται στην πλούσια σκιά της μουσμουλιάς. Μια κούκλα σαν ινδιάνικο άλογο σε ασπρόμαυρη καουμπόικη ταινία. «Ψιψίνα», της λέω, και αυτή με μια αριστοτεχνική κίνηση σηκώνεται πρώτα στα μπροστινά της πόδια και μετά στα πισινά και μεταφέρει το παραμορφωμένο της κορμί όλο χάρη προς τη μεριά μου. Καταφέρνει, σαν να μην τρέχει τίποτα, να περπατάει σε ευθεία γραμμή, ένα σώμα που αν το κούρδιζες θα έκανε κύκλους γύρω από τον άξονά του. Ας είναι καλά η Ελένη, που σε έτρεξε στην Κάκια μετά το τροχαίο. Ας είναι καλά και η Κάκια, που σε χειρούργησε παρά τη δυσκολία της περίπτωσής σου. «Παλιά μου αγάπη», της λέω, «πιστή μετά από τόσα χρόνια. Θυμάσαι που σου έβαζα αλοιφή στα τσιμπλιασμένα μάτια σου, που δεν λέγανε να ανοίξουν για μέρες μετά τον ερχομό σου σ’ αυτόν τον άδικο κόσμο;» τη ρωτάω και αυτή μου απαντάει κουνώντας την ουρά της.
Προχθές το βράδυ στεκόταν με βλέμμα αρπακτικού απέναντι σε έναν καπάτσο κοκκινοτρίχη και διεκδικούσε το σαν λούτρινο τρόπαιό της με τη λεπτή μακριά ουρά. «Φερμάρεις και τώρα κάνα γκριζούλη;» τη ρωτάω. «Ναι», μου απαντά, κλείνοντας γλυκά το ένα μάτι μετά το άλλο, «αλλά θα σε αφήσω να φύγεις».
Μια κούκλα σαν ινδιάνικο άλογο σε ασπρόμαυρη καουμπόικη ταινία.
