Ο θρυλικός Έλληνας σεφ Nico Ladenis έφυγε από τη ζωή

Πολλά μπορεί να πει κανείς για τον Νico Ladenis. Ήταν μια ιδιαίτερη προσωπικότητα. Είχε μια ιδιαίτερη πορεία. Γεννημένος το 1934, από Έλληνες γονείς, στην Ταγκανίκα (την τωρινή Τανζανία), σπούδασε οικονομικά στο Hull και εργάστηκε σε μεγάλες εταιρείες –ανάμεσά τους και στο διαφημιστικό τμήμα των Sunday Times– πριν αποφασίσει, λίγο πριν πατήσει τα σαράντα, να μεταπηδήσει στις κουζίνες. Ξεκίνησε με μόνa εφόδια την βαθειά αγάπη του για το φαγητό κι ένα βιβλίο γαλλικής μαγειρικής και, παρότι αυτοδίδακτος, ξεχώρισε ήδη από το μικρό εστιατόριο που άνοιξε στο Ντάλγουιτς, το Chez Νico, το 1978. Το πρώτο αστέρι Michelin ήρθε όταν το εστιατόριο μεταφέρθηκε στο Μπάτερσι, το 1981. Το δεύτερο ακολούθησε τρία χρόνια μετά.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣEugénie Brazier: η άγνωστη μητέρα της γαλλικής κουζίναςΟ ελληνικής καταγωγής σεφ έγραψε δύο βιβλία, το My Gastronomy και το Nico, και άνοιξε και άλλα εστιατόρια με το όνομά του, όπως το Simply Nico και το Nico Central. Και το 1995, ήρθε μια διάκριση που κυνηγούσε πολλά χρόνια. Το Chez Nico, στο ξενοδοχείο Grosvenor, στο Μέιφερ του Λονδίνου, τότε, απέσπασε τρία αστέρια Μichelin για την υψηλών επιδόσεων κουζίνα του Ladenis, που ακολουθούσε τη γαλλική σχολή, κεντώντας στα πιάτα του και κάποια από τα εξωτικά υλικά με τα οποία μεγάλωσε. Ήταν στόχος ζωής τα τρία αστέρια. Επετεύχθη. Kaι τέσσερα χρόνια μετά, αποφασίζοντας ότι θέλει να κάνει πιο απλό, πιο «δημοκρατικό» φαγητό, ο σεφ ζήτησε από τον οδηγό της Michelin να βγάλει το εστιατόριό του από τις σελίδες του. Έχοντας διαγνωστεί με καρκίνο του προστάτη, αποσύρθηκε από την εστιατορική σκηνή το 2003.

Για τον ίδιο ο πελάτης δεν είχε πάντα δίκιο. Αλατιέρες, λόγου χάρη, στα τραπέζια του εστιατορίου του δεν είχε. Κάθε πιάτο ήταν τόσο αλατισμένο όσο έκρινε ο ίδιος. Αν ζητούσες επιπλέον, μπορεί να σου έδειχναν την πόρτα (ή να προσγειωνόταν ένα σακί με αλάτι δίπλα σου, το έκανε και αυτό). Δεν μπορούσε κανείς να παραγγείλει δεύτερο τζιν τόνικ, γιατί θα αλλοίωνε τη γεύση του φαγητού. Ο Ladenis, αν τυχόν ένιωθε ότι κάποιος δεν σεβόταν την δουλειά του, τη φιλοσοφία του, γινόταν ιδιαίτερα αυστηρός. Οι κανόνες ήταν μέρος της εμπειρίας, αλλά η ουσία ήταν η ίδια η μαγειρική: από τους σημαντικότερους εστιάτορες και σεφ της γενιάς του, έβαλε τη σφραγίδα του στη βρετανική γαστρονομική σκηνή. Πολλοί διακεκριμένοι σεφ, όπως ο Marco Pierre White, ο Paul Flynn, ο Jason Atherton, ο Björn Frantzén, ο Jun Tanaka, ο Jeff Galvin ή ο Andre Garrett, «ακόνισαν» την τέχνη τους στο πλάι του.