Στις 25 Μαΐου άνοιξαν ξανά τα εστιατόρια και τα μπαρ. Βροχή, μειωμένη κίνηση και ακυρώσεις δείχνει η ανταπόκριση των πρώτων ημερών.
Τα εστιατόρια και τα μπαρ άνοιξαν τις πόρτες τους τηρώντας αποστάσεις, κι εφοδιασμένα με μάσκες και αντισηπτικά. Για όλους εμάς τους foodies ήταν σαν να βγήκε ουράνιο τόξο μετά από έναν αιώνα βροχής, αν και στην πραγματικότητα ο καιρός δε μας έκανε τη χάρη. Έτσι λοιπόν τη Δευτέρα 25 Μαΐου, όπως και την Τρίτη και την Τετάρτη, άνοιξαν οι ουρανοί δίνοντας μια καλή δικαιολογία για να παραμείνουν σπίτι όσοι ήταν διστακτικοί, προβληματισμένοι και αγχωμένοι με την επάρκεια των μέτρων που συνοδεύουν την επανακοινωνικοποίησή μας.
«Tην Τρίτη χρειάστηκε να ακυρώσουμε όλες τις κρατήσεις στο Proveleggios και να στείλουμε το προσωπικό σπίτι του» λέει ο Σωτήρης Κοντιζάς για το εστιατόριο, όπου ο εσωτερικός χώρος πλησίον παραθύρων είναι πολύ περιορισμένος. Ωστόσο την Παρασκευή όταν το επισκεφθήκαμε εμείς, τα εξωτερικά τραπέζια έκαναν δύο γεμίσματα. «Ξεκίνησε κάπως δειλά η δουλειά, κι όχι όπως το περίμενα. Υπάρχει μια φοβία στον κόσμο. Με διαφορετικές δικαιολογίες μας ακύρωσαν αρκετά τραπέζια τη Δευτέρα και την Τρίτη. Ωστόσο δεν έχω παράπονο, γέμισα 1 ½ φορά. Πιο δύσκολη κι από τον κορονοϊό είναι η οικονομική ανασφάλεια» λέει ο Κώστας Διαμάντης από την ταβέρνα Οικονόμου η οποία έχει μειώσει κατά πολύ τα τραπέζια της. «Δεν πήγε πανηγυρικά όπως περιμέναμε. Ωστόσο είμαστε ευχαριστημένοι για τα τρία βασικά μαγαζιά μας, αλλά είναι γεγονός ότι μαζί με τον αριθμό των καθισμάτων, μειώθηκε και η ζήτηση» λέει ο Βαγγέλης Λιάκος δίνοντάς μας feedback από τα εστιατόρια Cookoovaya, Τραβόλτα και Base Grill. Και συνεχίζει διευκρινίζοντας ότι «ο κόσμος που έρχεται στα μαγαζιά μας είναι άνετος και δεν έχει παραξενιές. Νιώθει ασφάλεια με τον τρόπο που χειριζόμαστε την κατάσταση και είναι χαρούμενοι που βγαίνουν ξανά». Την ίδια αίσθηση έχουν για την πρώτη εβδομάδα ο Λευτέρης Λαζάρου (Βαρούλκο), η Νένα Ισμυρνόγλου (Ella) και ο Βασίλης Καλλίδης (Überness) που λέει ότι «ήταν όλοι πολύ καλόβολοι και ευγενικοί και τηρούσαν τις αποστάσεις».
Πάνω σε αυτό, συμπληρώνει ο Άρης Σκλαβενίτης (Oinoscent wine bar) ότι «αυτοί που δεν νιώθουν άνετα, δε θα βγουν καθόλου. Εκείνο που παρατηρήσαμε εμείς είναι ότι η κίνηση σπάει νωρίτερα. Δεν ξενυχτάει ο κόσμος κι έτσι κλείνουμε σχετικά πιο νωρίς. Αυτό ίσως σχετίζεται με το ότι το μετρό κλείνει νωρίτερα, με το ότι πολύς κόσμος έρχονταν σε εμάς μετά από το σινεμά ή το θέατρο, ή ακόμα και μετά από το φαγητό του για ένα κρασί. Όσοι ήρθαν πάντως ξοδεύουν πάνω κάτω τα ίδια με πριν». «Όταν σερβίραμε take away είχαμε περισσότερο κόσμο από την πρώτη εβδομάδα του ανοίγματος, που ήταν σχεδόν μηδενική η προσέλευση» λέει ο Θάνος Προυναρούς (Baba au rum). Στο Baba au rum, στο Nolan, όπως και σε άλλα μαγαζιά έχουν υιοθετήσει καταλόγους μιας χρήσης και οι πελάτες νιώθουν πιο ασφαλείς. Αλλά και οι επί της ουσίας αλλαγές που έχουν κάνει στα μενού έχουν την αποδοχή του κοινού. «Δεν έχουμε πλέον κατάλογο, αλλά ένα ημερήσιο λιτό και περιορισμένο μενού και μια μικρή λίστα κρασιών» λένε η Σοφία Δημακοπούλου και ο Γιάννης Βάσιλας από την Αξιώτισσα της Νάξου.
«Παρατήρησα ότι ο κόσμος τρώει πιο νωρίς, και συμπεραίνω ότι συμβαίνει επειδή πολλές οικογένειες δεν έχουν επανενωθεί, και οι παππούδες δεν κρατάνε τα εγγόνια τους» προσθέτει ο Βασίλης Καλλίδης. «Τρέχουμε με την ψυχή στο στόμα. Οι πρώτες δυο μέρες ήταν περίεργες, αλλά από κάπου έπρεπε να ξεκινήσουμε. Προς το παρόν παρατηρούμε μια κοινωνική, ηλικιακή διάσπαση. Δεν βλέπουμε καθόλου πελάτες άνω των 65, ενώ οι κάτω των 25 στράφηκαν στο street food. Οι 30-50 από την άλλη δείχνουν μια επετειακή διάθεση. Ωραία ντυμένοι και ευδιάθετοι, αισιόδοξοι, προσεκτικοί χωρίς υστερίες και υπερβολές, αλλά και χωρίς να ξεπερνούν τα όρια της οικειότητας. Τους φαίνεται πολύ παράξενο το όλο θέμα της μάσκας και του χαιρετισμού με τον αγκώνα, και ότι το αντισηπτικό είναι το νέο αλατοπίπερο στα τραπέζια μας» λέει ο Άρης Βεζενές (Vezenes και Birdman), ενώ και ο Σωτήρης Κοντιζάς (Nolan, Proveleggios) και ο Φώτης Φωτεινόγλου (ΦΙΤΑ) επιβεβαιώνουν την παρατήρηση σχετικά με τις ηλικίες. «Αυτό που μας λείπει είναι η ζεστασιά που είχαμε με τους πελάτες μας. Είχαμε εχθές μια οικογένεια με δυο μικρά παιδάκια, κι ήρθε τρέχοντας ο μικρός να με αγκαλιάσει. Δίστασα κι ας μου έδωσαν την άδεια οι γονείς του. Το χτύπησα στην πλάτη, κι ένιωσα τόσο αμήχανα. Αυτή η απόσταση που είμαστε αναγκασμένοι να κρατάμε μας δυσκολεύει πάρα πολύ» συμπληρώνει ο Κώστας Διαμάντης. Ο Βαγγέλης Λιάκος μας διηγείται την περίπτωση ενός διαχυτικού πελάτη που παρεξηγήθηκε όταν οι ιδιοκτήτες αρνήθηκαν την χειραψία του. «Εγώ καλούμαι να προστατέψω τους υπόλοιπους. Δε φοβάσαι, δε φοβάμαι, αλλά ο κίνδυνος είναι υπαρκτός» του εξήγησε ευγενικά.
