Τον Σεπτέμβριο του 2017, μετά από σχεδόν έναν αιώνα λειτουργίας, το ιστορικό κατάστημα λουκουμάδων «Αιγαίον» στην Πανεπιστημίου έκλεισε και η πόλη έχασε ένα από τα γλυκά της τοπόσημα. Όμως, στο πλαίσιο της Μπιενάλε της Αθήνας, το προηγούμενο Σάββατο, το «Αιγαίον» επέστρεψε για ένα μόνο απόγευμα και έγινε αφορμή για μια συζήτηση γύρω απ’ τη συλλογική μνήμη. Στην ίδια διεύθυνση που τους γνωρίσαμε, σερβίρονταν ζεστοί, με μέλι και λίγη άχνη και κανέλα.
Στην αυλή του Μεγάρου Σλήμαν-Μελά, ένα από τα κτίρια που φιλοξενούν την 7η Μπιενάλε της Αθήνας και πρώην σπίτι του «Αιγαίον», βρέθηκε ξανά η οικογένεια του ιστορικού καταστήματος για να συμμετάσχει στην ομιλία «The Sweet Spot of Memory» παρέα με τον chef pâtissier Αντώνη Σελέκο, τον θεωρητικό και συγγραφέα Θεόφιλο Τραμπούλη και τον καλλιτέχνη και επιμελητή Poka-Yio. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης ο Αινείας Σάκος, πρώην υπάλληλος του Αιγαίον, ετοίμαζε και πρόσφερε στους επισκέπτες λαχταριστούς λουκουμάδες ενώ στον χώρο φιλοξενούνταν παλιοί κατάλογοι και άλλα ενθύμια από το θρυλικό λουκουματζίδικο.
 |
 |
Λίγα λόγια για την ιστορία του Αιγαίον
Ο Γεώργιος Φύλλας έστησε το «Αιγαίον» το 1926 στο νεοκλασικό κτίριο της Πανεπιστημίου, στον αριθμό 46, όπου και παρέμεινε όλα τα χρόνια της λειτουργίας του. Το 1973 η διοίκηση του μαγαζιού πέρασε στα παιδιά του, Μιχάλη και Ευγένιο Φύλλα, ενώ τα τελευταία χρόνια την επιχείρηση είχε αναλάβει ο Γιώργος Φύλλας, γιος του Μιχάλη και εγγονός του Γεώργιου Φύλλα. «Ο παππούς και η γιαγιά ήρθαν από τη Χιο και εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα. Ο παππούς αποφάσισε να κάνει μια επιχείρηση, ένα καφενείο στην αρχή. Είχε την πρόσοψή του στην αυλή που βρισκόμαστε σήμερα – γεμάτη τότε με μαγαζιά, τυπογραφεία και ραφτάδικα» αφηγήθηκαν τα εγγόνια Γιώργος και Ηλιάνα Φύλλα στην εκδήλωση του Σαββάτου. «Κάποια στιγμή οι λουκουμάδες μπήκαν στον κατάλογο του καφενείου και σταδιακά έγιναν το νούμερο ένα προϊόν». Ο Γιώργος Φύλλας, μιλώντας για τον πατέρα του Μιχάλη Φύλλα, δεν μπόρεσε παρά να αναφερθεί και στη χαρακτηριστική μηχανή που πολλοί θα θυμούνται να βρίσκεται δίπλα στην πρόσοψη του καταστήματος. Ο τελευταίος τη σχεδίασε και την κατασκεύασε μόνος του εκσυγχρονίζοντας τη διαδικασία παρασκευής των λουκουμάδων: «Ο πατέρας μου ήταν ζιζάνιο. Καταπιάστηκε και έφτιαξε μία μηχανή παρασκευής λουκουμάδων που δεν υπάρχει δεύτερη. Ήταν εκείνη που βρισκόταν στην πρόσοψη του μαγαζιού, έριχνες μέσα το ζυμάρι και έβγαζε σε ένα μεγάλο καζάνι με λάδι τους λουκουμάδες με το χαρακτηριστικό σχήμα με την τρύπα» ανέφερε. Ο ζαχαροπλάστης και μέλος της ομάδας του Funky Gourmet, Αντώνης Σελέκος αναφέρθηκε στο δικό του πέρασμα από το ιστορικό κατάστημα ως εργαζόμενος: «Στις αρχές της πορείας μου, δούλεψα για περίπου ένα χρόνο στο Αιγαίον. Εδώ έζησα την πόλη και άρχισα να καταλαβαίνω την αξία των απλών υλικών. Είναι ένας ιδιαίτερος χώρος που στον αέρα του κυκλοφορεί ακόμη, η Αθήνα που δεν έζησα ποτέ. Αυτά τα μαγαζιά είναι μνήμη και είναι σκληρό που δεν υπάρχουν πια. Τέτοια μέρη πρέπει όσο μπορούμε να τα αγκαλιάζουμε. Είναι κομμάτι της πολιτιστικής μας ταυτότητας».
