Σουπιά

Μπουτίκ φρούτων ήταν ένα καλαμπούρι, μια λεκτική υπερβολή που φορέθηκε πολύ τη δεκαετία του ’70, όταν έσκασαν μύτη οι μπουτίκ ρούχων σε όλη την επικράτεια και αναβαπτίστηκαν όλα τα μαγαζάκια. Μισό αιώνα αργότερα, η μόδα επανέρχεται, όχι σαν ανέκδοτο, και μας κατακλύζουν (μέχρι και την Κέρκυρα) με «μπουτίκ κρέατος».
Το καλαμάκι που συνοδεύει το κρύο τσάι πέφτει από τα χέρια της σερβιτόρας στο πεζοδρόμιο, σκύβει, το παίρνει και το ακουμπά στο τραπέζι κανονικά. «Μου φέρνετε, παρακαλώ, ένα άλλο; Έπεσε κάτω αυτό», της λέω ευγενικά. «Μα έχει κάλυμμα», μου απαντά. Σε πολυσύχναστο café της πολυσύχναστης Αρχελάου.
Λέσβος 2020. Το νησί που αγαπήσαμε, μαζί με τους ανθρώπους και τη γαστρονομία του. Όμως στα μενού των ουζερί και των εστιατορίων βλέπουμε σπάνια εικόνα σημερινή. Είναι λες και ο χρόνος σταμάτησε δεκαετίες πριν. Εμφιαλωμένα κρασιά σχεδόν ούτε για δείγμα και μια κουζίνα που, αν και αξιομνημόνευτα αυθεντική, παρουσιάζει μια εικόνα απόλυτης έλλειψης φαντασίας και σύγχρονης γαστρονομικής αντίληψης.
Αν υπάρχει κάτι το οποίο λείπει από την πλειονότητα των καταλόγων είναι η προέλευση των βασικών υλικών. Το ζητούμενο δεν είναι να μάθουμε όλα τα συστατικά του πιάτου – να μη μας δίνετε τη συνταγή–, αλλά να περιγράψετε με λίγες λέξεις το πιάτο στην ουσία του. Κι αυτή δεν είναι άλλη από την ποιότητα που δίνουν τα υλικά με ονομασία προέλευσης.
Αποστειρώνετε άραγε τους κοινόχρηστους καταλόγους; Η κουζίνα φοράει μάσκες;

Ατυχείς στιγμές ή παγιωμένες κακές συμπεριφορές; Όλα αυτά που θα θέλαμε να διορθωθούν στην εστίαση.

Βραβεία Ποιότητας

Αποκτήστε συνδρομή

Βραβεία Ποιότητας

Εισέλθετε στο Γαστρονόμο

Εγγραφή στο Newsletter