Ακουμπούν την τυρόπιτα πάνω στο σουπλά με τυπωμένο το κείμενο της Πέγκυς Χριστοφή για την Έλλα «δεν είν’ αλήθεια ότι έπεσε η Έλλα (Έλλη την είπαν οι Ίωνες) απ’ τον κριό τον χρυσόμαλλο καθώς περνούσε πάνω απ’ τη θάλασσα…». Σπρώχνεις λίγο την τυρόπιτα για να συνεχίσεις το διάβασμα που δικαιολογεί και το όνομα του εστιατορίου. Σταματάς να διαβάζεις: η ευωδιά της τυρόπιτας δεν σε αφήνει να το τελειώσεις. Κόβεις από το χειροποίητο φύλλο και στο δόντι σπάει σε απολαυστικά θρύμματα, αρωματισμένα με κρασί και ελατίσιο μέλι. Η γέμιση είναι με σπιρτόζικη φέτα με ονομασία προέλευσης και εσύ σκέφτεσαι πόσο πιο ωραία μπορεί να γίνει μια τυρόπιτα (και ας έχεις φάει αμέτρητες).
Σταδιακά το τραπέζι γεμίζει και κανένα γράμμα από το σουπλά δεν μπορείς να διακρίνεις, αφού κάθε εκατοστό καλύπτουν αφράτα παστουρμαδοπιτάκια, καλοθρεμμένα ψαράκια Anax Maris και ντολμαδάκια με γιαούρτι.
«Πάρτε καλαμαράκι τηγανητό», προτρέπει η συνάδελφος, για να κάνει αμέσως μετά την πιο εύστοχη παρατήρηση: «Σαν να έχεις ψεκάσει στον αέρα με ελαιόλαδο και το καλαμαράκι έχει περάσει μέσα από το σύννεφο λαδιού». Όνειρο! Όπως όνειρο είναι και τα λαδερά, με ολόφρεσκα λαχανικά, που μαγειρεύονται σε διαφορετικούς χρόνους, έτσι που διακρίνεις τις υφές και τη γεύση τους, και πάντα με ωμό άριστο ελαιόλαδο στο τελείωμα.
Τo υπέροχα ψημένο χταποδάκι με πουρέ καρότου, το πιο φίνο φρικασέ με ζυγούρι, τα ζυμαρικά με την ελαφριά μπεσαμέλ –αέρινη αν και έχει στακοβούτυρο– , τα τσιγαριαστά χόρτα με μανιτάρια. Υλικά τραχιά, όπως το ζυγούρι ή το στακοβούτυρο, μετουσιώνονται σε γεύσεις φινετσάτες, με διακριτό όμως τον στιβαρό χαρακτήρα τους.
Πίσω από τις θαυμαστές αυτές γεύσεις βρίσκεται η σεφ που μας έμαθε να συνδυάζουμε τα μπαχαρικά και τα μυρωδικά, που εξέλιξε την ελληνική γαστρονομία πατώντας σε γερές μνήμες, άριστες πρώτες ύλες και ολόφρεσκη ματιά και τεχνικές, η «δική» μας Νένα Ισμυρνόγλου.
Μητροπόλεως 26, Αθήνα, Τ/210-33.15.547. Ανοιχτά καθημερινά Κυριακή-Πέμπτη: 10.00-00.00, Παρασκευή-Σάββατο: 10.00-01.00. Κόστος: 15 – 25 €/άτομο, με κρασί.
