Η μαγεία είναι το πνεύμα που κατοικεί στα πράγματα, και τα κεφαλάκια της Μάνης είναι ένα από αυτά. «Μια πράξη είναι μαγική όταν, αντί να προέρχεται από κάποια ενέργεια, είναι απόρροια παθητικότητας»*. Ο τρόπος που διάλεξε να σταθεί στον κόσμο η «σκορτσονέρα η κροκόφυλλη» ή «ασγούρνεο» ή κεφαλάκι, όπως λένε το επάνω μέρος του στελέχους μαζί με το άνθος της, αυτό ακριβώς με εκβιάζει να σκεφτώ. Ζει μόνο στο φως και δεν αντέχει τα υγρά εδάφη. Ξερολιθιές και βραχώδη μοναχικά στέκια είναι το σπίτι της.
Σημειωτέον, δεν φυτρώνει κάτω από τη σκιά κανενός. Γενικά, τη διακατέχει μια εσωστρέφεια, αλλά είναι απείρως παράτολμη. Προκαλεί μια συστολή στο πρώτο αντίκρισμα σε εκείνον που πάει να τη συλλέξει, ωστόσο είναι έτοιμη να παραδοθεί στις μεγαλύτερες απολαύσεις που επινόησε η δωρική κουζίνα του άνυδρου αλλά κρυφολάγνου αυτού τόπου. Τουρσί, αποξηραμένα, βραστή σαλάτα με λαδολέμονο, κοκκινιστά με χοιρινό «σούμενο» ή σουπιές είναι μόνο λίγοι από τους αγωνιώδεις συνδυασμούς που εφηύρε η κουζίνα της Μέσα Μάνης. Το άρωμά της πολύπλοκο, μη ειλικρινές. Μόλις ξεπεραστούν οι συστολές, με τα δυο δάχτυλα της παίρνω το κεφάλι όσο το άνθος της είναι σφραγιστό.
*Σιμόν ντε Μποβουάρ, «Το δεύτερο φύλο», εκδόσεις Μεταίχμιο, 2009
