Μπορούσε να μιλάει για ώρα ο Φώτης Κρικζώνης για τα παλιά μπαρ της πόλης –τα έζησε από πρώτο χέρι– και για τις δικές του εμπειρίες, πέρασε πολλές δεκαετίες πίσω από την μπάρα. Στο βιβλίο του «Εγώ ο μπάρμαν», που κυκλοφόρησε πριν από μια δεκαπενταετία σχεδόν από τις εκδόσεις Καστανιώτη, αφηγήθηκε όλη του την ιστορία. Ήταν δεν ήταν δεκατριών χρονών όταν έφυγε από το χωριό του τη Ρεντίνα στα Άγραφα, που πολύ το αγαπούσε, με ένα φτωχικό μπογαλάκι με λίγο φαγητό και δυο ρούχα, για να βρει την τύχη του στην Αθήνα. Δούλεψε στην καρβουναποθήκη ενός συγχωριανού του, ως λούστρος, ως τσαγκάρης, ως σερβιτόρος στο ουζοπωλείο «Σαϊτάν» ώσπου κάποια στιγμή, ζυγίζοντας τις επιλογές του, αποφάσισε να γίνει μπάρμπαν. Το έκανε μεθοδικά. Μελετημένα. Επισκέφτηκε όλα τα μπαρ της μεταπολεμικής Αθήνας, αποστήθισε τις συνταγές για κοκτέιλ που του μετέφραζαν από αγγλικές εκδόσεις της εποχής γνωστοί και φίλοι, έκανε πρόβες για το πώς να σερβίρει σωστά και κομψά. Και κάποια στιγμή για το Dry Μartini του έγραψαν οι Νew York Times.
|
|
|
Μαζί με τον γεννημένο και μεγαλωμένο στην Αμερική Γιώργο Μοσχόπουλο (ή αλλιώς Τζορτζ Πούλος) έστησαν το μπαρ «17», που πρωτοάνοιξε τις πόρτες του το 1957 στο νούμερο 17 της Βουκουρεστίου και γρήγορα έγινε στέκι πολιτικών, δικηγόρων, καλλιτεχνών, δημοσιογράφων και πολλών ξένων ανταποκριτών στην Αθήνα. Ο Φώτης Κρικζώνης, που εργαζόταν εκεί από την πρώτη μέρα, έφτιαξε ποτά για μεγάλες προσωπικότητες. Είχε σερβίρει Johnny Walker (από ένα μπουκάλι που το είχε ο ίδιος μαζί του) στον Φρανκ Σινάτρα, Lagavulin στον Ουίνστον Τσόρτσιλ, Bloody Mary στον Τένεσι Ουίλιαμς, Pina Colada στη Τζάκι Κένεντι. Ήταν πολλοί ακόμη. Από νυχτερινές ιστορίες είχε μεγάλο αποθεματικό. Άλλες τις μοιράστηκε. Άλλες όχι. Ένας καλός μπάρμαν πρέπει να είναι και εχέμυθος. Το έλεγε και ο ίδιος.
|
|
|
Το μπαρ «17» έκλεισε το 1990, με τους πιστούς του θαμώνες να φεύγουν με διάφορα ενθύμια −ποτήρια, καταλόγους, ακόμη και κομμάτια της μπάρας– μετά από απόφαση των ιδιοκτητών του χώρου να τον αξιοποιήσουν αλλιώς. Τον στεναχώρησε αυτό. Συνέχισε όμως και πάλι, όπως έκανε πάντα. Και το «17», το ξανάνοιξε λίγο αργότερα στην οδό Λυκαβηττού 2 και Ακαδημίας, ως εστιατόριο και μπαρ πλέον, μαζί με τους γιους του Λάμπρο και Μιχαήλ. Οι φίλοι τον ακολούθησαν στον καινούργιο χώρο. Ακόμη κι όταν πήρε σύνταξη, ήταν πάντα εκεί, πάντα ευγενέστατος, με αυτή τη στόφα του παλιού περιποιητή, κι ενήμερος για όλα, μέχρι που αναγκάστηκε για λόγους υγείας να μείνει στο σπίτι. Το «τελευταίο ποτό», έγραψαν στη σελίδα του εστιατορίου στο facebook οι δικοί του άνθρωποι, ενημερώνοντας για την κηδεία του, που θα γίνει την Τετάρτη 8/2 στον Ιερό Καθεδρικό Ναό της Παντοβασίλισσας στη Ραφήνα στις 12.00.
