«Το μόνο πράγμα που μπορεί να ζηλέψω από τον διπλανό μου είναι το φαγητό του», μου είπε μια μέρα ο Παύλος καθώς μασουλούσε το πιροσκάκι με το χωριάτικο λουκάνικο που του είχα προσφέρει. Μοιάζει με τη δική μου ιστορία σε σχέση με το φαγητό, σκέφτηκα, και θυμήθηκα πως αυτό το κουσούρι, το να ζηλεύω και να ορέγoμαι κάποια από τα φαγώσιμα που κατανάλωναν οι συγγενείς και οι φίλοι, ή και τρόφιμα που πόζαραν στις βιτρίνες των ψυγείων των παντοπωλείων, καθόρισαν τη διατροφολογική συμπεριφορά μου μέχρι σήμερα.
Δεν θα κλέψω φαγητό, όπως έκανα μικρός με τις παιδικές τροφές της αδελφής μου ή αργότερα με τους κεφτέδες και τις τηγανητές πατάτες της – ακαριαία πήγαινε το χέρι μου στο πιάτο της και γύριζε στο στόμα μου, σπρώχνοντας μέσα του το λατρευτό μεζεδάκι. Θα μπω όμως στο πρώτο σούπερ μάρκετ, ταχυφαγείο ή ζαχαροπλαστείο, εφόσον το πορτοφόλι μου το επιτρέπει, και θα αγοράσω κάτι που ονειρεύτηκα να φάω –στο πόδι συνήθως– αποβραδίς.
Πάντα έτσι ξόδευα το χαρτζιλίκι μου, ανάλογα με τις εποχές, σε τυλιχτά με αμαρτωλό ντονέρ από τα σουβλατζίδικα της πλατείας Χαραυγής, κοπεγχάγες από τον Αρδούνη, μπακλαβάδες από την Τουλίπα, αξέχαστα πιροσκί του Πασχάλη, κορνέ με ζαχαρόπαστα από το σχολικό κυλικείο, χάμπουργκερ στην μπιφτεκούπολη, τρούφες από τον Ασημακόπουλο, σφολιάτες από τον Μικέ, πιπεράτες νηστίσιμες σπανακόπιτες από το τυροπιτάδικο Σόλωνος και Ιπποκράτους, λουκουμάδες με παγωτό μηχανής από τον Κρίνο, μπατόν σαλέ από τον Βάρσο, πού και πού λίγο καπνιστό σολομό από το κοντινότερο ντελικατέσεν και κρουασάν βουτύρου από τον Κοραή, φαλάφελ από το αιγυπτιακό fat boy στη Χαλκοκονδύλη, πιπερόπιτες από τον φούρνο στα Παλιά του Βόλου, κιτρινοκούλουρα της κυρίας Ευδοκίας στην Αστυπάλαια, κοπανιστή από το χασάπικο λίγο πιο κάτω.
Τι να πρωτοθυμηθώ, όλα μου ανοίγουν την όρεξη όποτε τα σκέφτομαι, κάθε γειτονιά έχει και τον γαστριμαργικό της φάρο. Περνούν τα χρόνια και η στοματική μου κοιλότητα μοιάζει με χωριό που ερημώνει, σκέφτομαι πως αργά ή γρήγορα θα γυρνάω όλο και πιο πίσω. Από το γκέρμπερ στο μπέργκερ και τούμπαλιν.
