Αν αφαιρέσουμε την ποιητική νοσταλγία με την οποία βλέπουμε τη μικρασιάτικη κουζίνα, αν καθαρίσουμε τον αχνό της επετειακής συγκίνησης που θαμπώνει το γυαλί της αντίληψης, θα δούμε λαμπερούς θησαυρούς ατίμητους. Θα δούμε πως η μαγειρική της ελληνικής Ανατολής είναι μια απέραντη θάλασσα με ναυάγια εξαίσια και άθικτα. Αντηχεί χωνεμένα παραδόσεις αιώνων, μας ενώνει με λαούς, μας στοιχίζει δίπλα τους, μας στερεώνει, μας συντονίζει με το βυζαντινό παρελθόν και τον αρχαίο εαυτό μας. Είναι η πιο συμπαγής ελληνική κουζίνα, μια ιστορική κουζίνα με ρίζες παλιές και βαθιές. Αλλά και μια κουζίνα ποτισμένη με τη δροσιά της γεωγραφίας, μια κορυφαία έκφραση συγκρητισμού. Αρθρωμένη στον τόπο, στους τόπους, όμως πολυταξιδεμένη, με παράξενους γάμους. Είναι μητέρα κουζίνα.
Αν τη δούμε με φρέσκο μάτι, αν την ψάξουμε σε βάθος, αν οι μάγειρές μας τη μελετήσουν και τη μαγειρέψουν με περηφάνια δημιουργική, τότε θα μείνει η μνήμη αναμμένη εσαεί.
Αυτή η κληρονομιά ψάχνει τους μελλοντικούς κληρονόμους της. Όταν τους βρει, θα γράψει νέα ιστορία.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μικρασιάτικη κουζίνα, μια κουζίνα που πάγωσε στον χρόνο
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Λέσβος: Η πιο αυθεντική Μικρά Ασία που έχει απομείνει στην Ελλάδα
