Η αγαπημένη φίλη μου, Φωτεινή Τσαλίκογλου, μου μετέφερε πριν από λίγες μέρες τα λόγια ενός φύλακα σε κάποιον ζωολογικό κήπο της Αγγλίας, από τηλεοπτικό ρεπορτάζ που παρακολούθησε. «Τα ζώα για πρώτη φορά με κοιτάζουν. Προηγουμένως δεν μου έδιναν απολύτως καμία σημασία. Τώρα όμως, που είμαστε πια μόνοι μας, ξαφνικά με ανακάλυψαν και με κοιτάζουν στα μάτια», έλεγε ο άνδρας.

«Αριστούργημα δεν είναι;» σχολίασε η Φωτεινή. «Δώρο για το μέσα μας. Θα έρθει η στιγμή που θα μιλήσουμε για αλήθειες αναπάντεχες, τις οποίες θα μας έχει χαρίσει ο κορονοϊός. Θα έρθει η στιγμή που θα ανακαλύψουμε από την αρχή το αγνοημένο μέσα στο πλήθος βλέμμα. Και, πίστεψέ με, θα είναι υπέροχη». Το έχω ήδη ανακαλύψει. Όχι μέσα στο πλήθος, αλλά στο σπίτι μου.

Και είχε δίκιο η Φωτεινή: είναι, πράγματι, υπέροχο. Κοιταζόμαστε πολύ με τη Ρίνα και τον Φούσκα τις τελευταίες εβδομάδες. Δηλαδή, για να είμαι ειλικρινής, εκείνα τα έρμα και προηγουμένως με κοίταζαν, αναζητούσαν επίμονα το βλέμμα μου. Εγώ δεν είχα χρόνο. Βιαστική έμπαινα στο σπίτι, βιαστική έφευγα, φρόντιζα το ελάχιστο: να είναι χορτάτα και καθαρά. Ακόμα και τα χάδια, βιαστικά ήταν κι αυτά τις περισσότερες φορές.

Η πανδημία και ο χρόνος που περνάμε μαζί τα άλλαξαν όλα. Πλέον επικοινωνούμε στον υπέρτατο βαθμό και χωρίς να μιλάμε (ναι, και οι γάτες μιλούν με τον τρόπο τους). Ξέρω πότε πεινούν, πότε τους αρέσει το φαγητό, πότε απογοητεύονται με την κονσέρβα που ανοίγω γιατί περίμεναν άλλη γεύση, πόσο απολαμβάνουν το φρέσκο νερό, πότε νυστάζουν, πότε βαριούνται, πότε έχουν όρεξη για παιχνίδια.

Ξέρω πόσο με αγαπούν. Και πόσο με χρειάζονται. Όχι για να τα ταΐζω, αλλά γιατί είμαι ο άνθρωπός τους. Τα βλέπω στα μάτια τους όλα αυτά. Και δεν θέλω να σταματήσω να τα βλέπω. Όταν η δοκιμασία αυτή θα είναι πια πίσω μας, όποτε, θα προσπαθώ να θυμάμαι, λοιπόν, αυτό το «δώρο» του κορονοϊού.

Βραβεία Ποιότητας

Δες ανά κατηγορία τα βραβεία των προηγούμενων ετών
MHT