Υπάρχει κάποιο σοκάκι έστω στο όνομα της Εύης Βουτσινά; Ή δεν έζησε «μαχόμενη ηρωικώς υπέρ πατρίδος»;

Τον μάγειρα Andre Pic δεν τον είχα ακουστά. Ωστόσο, μια φωτογραφία στο Instagram, ανεβασμένη από την επίσης μαγείρισσα εγγονή του Anne-Sophie, τράβηξε την προσοχή μου. Μια απλή πινακίδα σε μια πλατεία που έφερε το όνομά του: Place André Pic, Γάλλος μάγειρας!

Ξαφνιάστηκα, συνειδητοποιώντας ότι αυτή η εικόνα με όλες τις συμπαραδηλώσεις της δεν μου ήταν οικεία. Κυρίως γιατί επρόκειτο για ονοματοδοσία πλατείας σε έναν μάγειρα. Γεννημένος τον προ-προηγούμενο αιώνα και έχοντας διαγράψει (καθώς έψαξα και έμαθα) μια προσωπική ιστορία με αναγνώριση της εργασίας του από τον πλέον γνωστό οδηγό στον χώρο της εστίασης, βραβεύτηκε προπολεμικά με 3 αστέρια Michelin.

Αναζήτησα την πλατεία στους χάρτες Google, στη φωτογραφική αποτύπωσή της από τον Μάρτιο του 2011, μια στιγμή της καθημερινότητας. Δεν είναι μια ιδιαίτερη πλατεία. Ίσα ίσα ένα φάρδεμα του δρόμου, μερικά σταθμευμένα αυτοκίνητα, σπίτια περιποιημένα, ένας μάλλον τεχνητός δενδρόφυτος λοφίσκος, μια κυρία διασχίζει τον δρόμο με το παιδί της… Γαλήνια ατμόσφαιρα κάποιας πόλης στη γαλλική επαρχία, ονόματι Saint-Péray. Στην ευρύτερη γειτονιά, ένα ντελικατέσεν, τέσσερα αρτοποιεία, ένα οινοποιείο, εστιατόρια. Λίγο πιο κάτω, το δημαρχείο, ένα πάρκο, ένα αρχοντικό με γύρω του καλά διατηρημένα, ψηλά τείχη. Κοιτάω και ξανακοιτάω τη φωτογραφία με τη μεταλλική πινακίδα: Place André Pic, Cuisinier Francais 1893-1984. Όνομα, ιδιότητα, χρονολογίες γέννησης, θανάτου, τα τυπικά!

Δεν συναντάμε συχνά τέτοιους επαγγελματίες στα δικά μας οδωνυμικά.

Στον Γαλησσά της Σύρου τιμάται ένας χοιροβοσκός, ο Εύμαιος, που έμεινε στην ιστορία με πρόσημο την αφοσίωση στο κοπάδι και στον εργοδότη του, τον Οδυσσέα. Τιμάται ο μέγας μουσικοσυνθέτης Μάρκος Βαμβακάρης. Στους μουσικούς, λογοτέχνες, αρχαιολόγους, αθλητές έχουμε μια παράδοση. Στη Σέριφο των μεταλλείων την τιμητική τους έχουν κάποιοι μεταλλωρύχοι! Βρήκα κάπου την οδό Δόρας Στράτου. Αναρωτιέμαι: Υπάρχει… Δόμνας Σαμίου;

Υπάρχουν μάγειρες;
Υπάρχει, για παράδειγμα, κάποιο σοκάκι, έστω, στο όνομα της Εύης Βουτσινά; Ή δεν έζησε «μαχόμενη ηρωικώς υπέρ πατρίδος»; Η αναζήτηση με έφερε στην όμορφη Σίφνο. Στα Εξάμπελα, οδός Νικολάου Τσελεμεντέ, γνωστού μάγειρα και συγγραφέα. Η ονοματοδοσία αποφασίστηκε μόλις το 2015. Στην ίδια απόφαση, μάγειρας επίσης από τα Εξάμπελα: «Κώστας Μάρκου… στα χνάρια του μεγάλου δασκάλου, που εργάστηκε ως αρχιμάγειρας στα βασιλικά ανάκτορα και εξέδωσε τη δεκαετία του ’60 βιβλία με συνταγές…». Συνεχίζω μαγεμένος: οδός Τσικαλάδων, Αγγειοπλαστών, Καραβοκύρηδων, Σιφνίων Λαϊκών Ποιητών… Τι ομορφιά! Πόσο, αλήθεια, αποτυπώνεται, ακόμα και στις επιλογές των νεότερων, η σφραγίδα που άφησε η προηγούμενη γενιά στο νησί! Η Σίφνος είναι μια περίπτωση ξεχωριστή. Εδώ επικρατεί το ανθρώπινο μέτρο. Το τοπίο εναρμονίζεται με τον κοινωνικό ιστό, τους ανθρώπους, με έναν τρόπο απόλυτα ελυτικό, ποιητικό. Η μνήμη είναι συστατικό στοιχείο της συνταγής για ανάδειξη της εθνικής μας ταυτότητας. Ας είναι μπούσουλας εν όψει δημοτικών εκλογών. Και ας μας λείψουν τα μεγαλόπνοα σχέδια νεόκοπων σωτήρων, με δίχως νόστο, μήτε νοστιμιά.

*To άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στον Γαστρονόμο Απριλίου, τεύχος 156.

Βραβεία Ποιότητας

Δες ανά κατηγορία τα βραβεία των προηγούμενων ετών
MHT