Μάγειρας με ονοματεπώνυμο

Θα πάρω το λόγο από τη φράση του Κλεομένη Ζουρνατζή στην ίδια στήλη στον «Γαστρονόμο» του Οκτωβρίου. «Οι γνώσεις που απαιτούνται για να είναι κανείς ανταγωνιστικός στο χώρο είναι πολλές. Παγκόσμια γαστρονομική ιστορία και λαογραφία, χημεία τροφίμων, marketing, management». Θα μιλήσω ως αυτοδίδακτη στη μαγειρική, χωρίς να αναιρώ τίποτε από τα προηγούμενα ως μη απαραίτητο. 

Θα μιλήσω για τον αγώνα να ερευνά και να ξεκαθαρίζει κανείς το «τοπίο» μέσα του και να το μετατρέπει σε φουστάνι αν είναι ράφτρα, σε φωτογραφία αν είναι φωτογράφος, σε μια μαγειριά αν είναι μάγειρας. Θα προσθέσω ότι ο άνθρωπος, για να είναι ανταγωνιστικός και παραγωγικός, καλείται να δώσει σάρκα και οστά στο ονοματεπώνυμό του. Να ξεχωρίζει με τον τρόπο του. Να έχει την ταυτότητά του. 

Το σχολείο του αυτοδίδακτου μάγειρα είναι η ευθυγράμμιση με τις δεξιότητές του. Είναι το αλατοπίπερο που αρταίνει τα φαγητά του κόσμου όλου. Είναι οι παράλληλες επιλογές στο κοινό ταξίδι. 

Ο καθείς από εμάς το πιο δύσκολο που του μέλλει είναι να διαχειριστεί το ταλέντο του, όχι για να μην πάει χαμένο, αλλά για να ευτυχήσει.

• Θέλεις να γνωρίζεις ανθρώπους μέσα από τη γεύση που θα τους προσφέρεις.
• Παίρνεις αποφασιστικά την ευθύνη της γεύσης.
• Μιλάς.
• Σκέφτεσαι.
• Διαβάζεις.
• Δεν ξεχνάς ότι η Γη γυρίζει και θες να τη γνωρίσεις.
• Μαγειρεύεις για φίλους χωρίς πλάνο.
• Φυτεύεις τις μυρωδιές που σε προκαλούν.
• Κλείνεις τα μάτια και δίνεις σχήμα στις ιδέες σου.
• Θωρακίζεις την υπομονή σου.
• Ακούς χωρίς να αμύνεσαι.
• Προσμετράς τον αντίλογο που σου γίνεται.
• Δεν ξεχνάς τα λάθη σου.
• Προκαλείσαι από το άγνωστο και εκτίθεσαι παράλληλα.
• Διαλέγεις το μέρος όπου θέλεις να ζήσεις.
• Οχυρό σου για την απογείωση η ταπεινότητα.

Εχω κοντοσταθεί πολλές φορές στη φράση «ο μάγειρας πρέπει να σκέφτεται, όταν μαγειρεύει, ότι υπηρετεί τους αγγέλους…».** Με μαγεύει και με καθοδηγεί. Το έχω μότο όταν τα χέρια κουράζονται και το μυαλό γεμίζει. Το έχω πρόλογο και επίλογο στις κουβέντες μου με τους ανθρώπους. Το έχω μεταφράσει με τα σπαστά αγγλικά μου.

Αναλογίζομαι και λαχταρώ τη στιγμή να χτυπήσω την πόρτα ενός μάγειρα που θέλω να γνωρίσω και να τον παρακαλέσω να του πλύνω τα τηγάνια, τις κουτάλες, τα μαχαίρια και τις κατσαρόλες της βραδινής του προετοιμασίας. Παράλληλα να παρακολουθώ ψυχή τε και σώματι τις κινήσεις για το γεύμα που θα προσφέρει «στους αγγέλους του».

Ετσι φλερτάρει καθείς από εμάς με την ευτυχία και φιλτράρει το Ζητούμενο.