Πάνε ήδη δέκα ημέρες εγκλεισμού. Πρωτόγνωρα συναισθήματα εναλλάσσονται συνεχώς. Μόνοι στο σπίτι αναγκαζόμαστε να ψάξουμε πιο βαθιά. Στα ντουλάπια, στη μνήμη, στην ψυχή. Και να τα τακτοποιήσουμε, όπου γίνεται. Ευτυχώς που υπάρχει και το φαγητό. Αυτό επιτρέπεται ακόμη κατ’ οίκον. Και ευτυχώς που υπάρχει και η μουσική, χωρίς την οποία αυτές οι μέρες θα ήταν αβίωτες.
Κλασική στο είδος συνοδεύει τα νωχελικά πρωινά, αλλά και το γράψιμο στον υπολογιστή ή το διάβασμα. Ενδιάμεσα τα ντεσιμπέλ ανεβαίνουν, γίνεται πιο ροκ και καμιά φορά πανκ, ακολουθώντας τη γενικότερη τάση της στιγμής. Η ορχιδέα μου, πάντως, προτιμάει τζαζ. Είναι επιβεβαιωμένο. Κι όταν το player σταματάει, έρχεται η ώρα της ζωντανής σύνδεσης. Το πιάνο προσπαθεί να σταθεί στο ύψος του, δοκιμάζοντας το Πρελούδιο σε E-Minor (op. 28 no. 4) του Σοπέν. Στο δώμα ο ενισχυτής αγκομαχάει και εναλλάξ βρυχάται στους ρυθμούς του «Come together» ή του «Yesterday», ενώ, όταν η διάθεση ανεβαίνει κι άλλο, η ηλεκτρική κιθάρα δοκιμάζεται στο «I love rock n roll».
Ταυτόχρονα, δε, ανεβαίνει και η όρεξη για φαγητό. Ναι, η μουσική ανοίγει και την όρεξη. «Θέλω κάτι καλό και πολύ, γιατί πεινάω», δηλώνει ο έφηβος. Η τραπεζαρία έχει αναλάβει χρέη γραφείου και ο υπολογιστής είναι το παράθυρο στον κόσμο, κυριολεκτικά πια. Γαστρονόμε, τι να μαγειρέψω σήμερα; Ζητούμενα: Κάτι καλό, που να αρέσει και στους δύο και να μην περιέχει κρέας. Η μελαγχολία και η αβεβαιότητα των ημερών ζητάει comfort food. Το είδος εκείνο που θα ηρεμήσει το μέσα, θα το γλυκάνει, θα το μαλακώσει. Θα το επουλώσει. Το είδος εκείνο που προσφέρει θαλπωρή και αίσθηση ασφάλειας. Στα τακτοποιημένα πια ντουλάπια τροφίμων προεξέχει ένα σακουλάκι με κριθαράκι της Αγροζύμης.
Μια σκέτη από γιουβέτσι με φρέσκια ντομάτα και τυρί, λέει ο Γαστρονόμος. Υλικά, κατσαρόλες και όλα τα συναφή σε παράταξη. Να που έχει μείνει και ζωμός από τη χορτόσουπα του Σαββάτου και το φαγητό θα γίνει πιο νόστιμο. Τώρα χρέη DJ έχει αναλάβει το Youtube, απ’ όπου ακούγεται ο Λέοναρντ Κοέν να τραγουδάει μελαγχολικά:
I do what I have to do
To get by
But I know what is wrong
And I know what is right
And I’d die for the truth In my secret life.
Το «ορφανό» γιουβέτσι είναι στο τραπέζι, μελωμένο και καυτό. Το κοιτάζουμε και οι δύο σκεφτικοί. Τι περιμένουμε; Τη νέα αλήθεια στην οποία οδεύουμε κρατώντας κρυφά στις αποσκευές μας εκείνες τις συνταγές που αγαπάμε και, φυσικά, τη μουσική – κληρονομιά της ζωής μας.
Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στον Γαστρονόμο Απριλίου, τεύχος 168