Για δέκα συνεχόμενα χρόνια, προ εικοσαετίας και, περνούσα τις πρώτες 20 ημέρες του Ιουλίου στην ύπαιθρο, στην παραλία του Μοναστηριού, με τον μονόλιθο στην ανατολή, στην ευεργετική σκιά του οποίου μπορούσα να κοιμάμαι γλυκά τις πρώτες πρωινές ώρες, μέχρι την πρώτη βουτιά της ημέρας. Στη μικρή παρέα ο καθένας είχε το αντίσκηνό του, πλην εμού. Προτιμούσα πάντα να κοιμάμαι στην παχιά άμμο με τον ουρανό στο αντεστραμμένο πιάτο. Κάθε χρόνο ανηφορίζαμε καμιά ώρα πριν από τη δύση του ήλιου το απόκρημνο αλλά ασφαλές μονοπάτι προς την κορφή του βράχου, εκεί όπου περνούσαμε τη νύχτα στο πλάτωμα του περιβάλλοντος χώρου, ένα μπαλκόνι στο Αιγαίο. Μια χρονιά, ο Γιάννης, ο οποίος ήταν ο παλιότερος και πιο έμπειρος, μας πρότεινε να γευτούμε την εμπειρία μιας νύχτας χωρίς φεγγάρι. Φτάσαμε στην Καλαμιώτισσα σούρουπο, ξεϊδρώσαμε και πλυθήκαμε με τον κουβά από τη στέρνα του περίβολου, βγάλαμε τις προμήθειές μας και δειπνήσαμε κατάχαμα. Όταν πια σκοτείνιασε, είχαμε απλώσει τους υπνόσακους, έτοιμοι για τον πρώτο. Ο Γιάννης όμως είχε άλλες ιδέες. «Ελάτε να ανέβουμε στον τρούλο», μας λέει, και έτσι δυο τρεις από τους υπόλοιπους ακολουθήσαμε την προτροπή του. Αγκαλιά ανάποδη, με την πλάτη και τα χέρια κολλημένα στον ασβεστωμένο τρούλο, δεν βλέπαμε τη μύτη μας στο παχύ σκοτάδι, βλέπαμε όμως ουρανό και το πέλαγος, τον γαλαξία και την αντανάκλασή του στα ήρεμα νερά. Εκείνη τη νύχτα ο αρχηγός μάς κράτησε ξύπνιους μέχρι λίγο πριν ξημερώσει, την ώρα που το σκοτάδι έιναι πιο πηχτό. Εκείνη τη νύχτα, μέχρι που τα μάτια μας βασιλέψανε, δεν ανάψαμε φακό ούτε κεράκι. Όσο η ώρα περνούσε, βλέπαμε ο ένας τον άλλο και γύρω μας όλο και πιο καθαρά.
Φέτος το καλοκαίρι, όπως είχα υποσχεθεί στον γρύλο μου, δεν πήγα πουθενά. Έμεινα στο σπίτι και το έξω μου ήταν τα περπατήματα στις γύρω γειτονιές. Η ησυχία της νύχτας ήταν απολαυστική, η φωτορύπανση όμως αχρείαστη. Γλυκιά ανάμνηση ο ύπνος στην παραλία, σε ταράτσες και μπαλκόνια της νιότης μου και οι έναστροι ουρανοί με φεγγάρι ή χωρίς. Αυτό που φρόντισα φέτος ήταν να μένω στα σκοτεινά, γιατί κατάλαβα πως η νύχτα έχει τα δικά της φώτα και πως κάθε φωτάκι που άναβα ήταν μια μικρή πληγή στο σώμα της.
Γιάννη, σ’ ευχαριστώ.
