Μπαίνω στον ηλεκτρικό. Προηγούνται και ακολουθούν πιστοί της νέας παγκόσμιας θρησκείας. Το προφίλ τους ξεχωριστό και ευδιάκριτο. Το ένα χέρι λυγισμένο, λυγισμένος ανάλογα και ο καρπός, ο οποίος κρατάει το προσευχητάρι. Λυγισμένος και ο αυχένας, τόσο όσο χρειάζεται ώστε η ματιά να έρχεται κάθετα στη φωτεινή οθόνη. Ακουστικά στα αυτιά, εάν παίζει ζωντανό κήρυγμα στο πρόγραμμα. Χωρίς, εάν τα εδάφια μεταδίδονται γραπτώς. Τίποτα δεν ταράζει τη συστοιχία των αξόνων χεριού, καρπού, αυχένα, κεφαλιού, ματιών. Το σώμα πάει όπου το πηγαίνουν τα πόδια. Από τη μέση και πάνω οι κινήσεις είναι μονοκόμματες. Η μόνη κλείδωση είναι στη μέση· και στους αντίχειρες. Μπορεί του ενός χεριού, εάν το άλλο κρατάει την κοινωνία· φραπουτσίνο με παχιά κρέμα ζαχαρούχου γάλακτος και μπόλικη κανέλα. Ακατάληπτοι μονόλογοι ακούγονται από δω και από κει, σε γλώσσες διάφορες. Αλήθειες, ψέματα, δραματοποιημένα γεγονότα ή ωμές ειδήσεις αναμεταδίδονται με δορυφορικές ταχύτητες. Βγαίνω από τον Ηλεκτρικό, προσέχω στις σκάλες τους προσηλωμένους στην προσευχή συνταξιδιώτες μου. Ναοί στον δρόμο διάφοροι, με ποικιλία επιγραφών, μπαινοβγαίνουν οι πιστοί και αφήνουν τη συνδρομή τους στο παγκάρι, ποσά ανάλογα των παροχών που ζητούν σε αντάλλαγμα. Λεπτά, μηνύματα ή γιγαμπάιτ αδειάζουν τις τσέπες, ψιλά δεν μένουν ούτε για τυρόπιτα, νηστεία και προσευχή είναι η παλιά συνταγή, άλλωστε. Με το πάτημα ενός κουμπιού το προσευχητάρι γίνεται καθρέφτης· προσώπου και ψυχής. Πρόσωπα ετερόφωτα, βλέμματα απλανή.
Ευτυχώς, κάποιων ανθρώπων τα πρόσωπα θα συνεχίσουν να λάμπουν. Αυτών των οποίων το φως βγαίνει από την ψυχή τους. Από μέσα προς τα έξω, όχι εξ αντανακλάσεως. Κι ας μην πιστεύουν…