Μέχρι την τελευταία στιγμή τακτοποιεί τις μικρές, αδιόρατες για όλους τους άλλους, λεπτομέρειες του σπιτιού. Έχει ένα πανάκι στα χέρια της και γυαλίζει το τραπεζάκι, το πόμολο της πόρτας, το ένα, το άλλο. Μόλις όμως ακούσει το κουδούνι και μέχρι να ανέβουν οι καλεσμένοι μας από την είσοδο της πολυκατοικίας στο διαμέρισμά μας, το έχει βάλει στη θέση του και έχει προλάβει να φορέσει το κατακόκκινο λαμπερό κραγιόν της. Είναι σήμα κατατεθέν των γιορτών, νομίζω μάλιστα ότι μια εταιρεία έχει και κωδικό «Christmas red» για το κραγιόν της. Και κάνει το χαμόγελο της μητέρας μου ακόμα πιο μεγάλο, πιο εγκάρδιο και λαμπερό. Ανασύρω μνήμες από φωτογραφίες και βιντεάκια και, ναι, κάθε Χριστούγεννα, πρόσωπα με κατακόκκινα κραγιόν ποζάρουν μαζί με άβαφτα που τα συνοδεύουν μούσια, μουστάκια, γενιάδες ή καλοξυρισμένα δέρματα. Χθες είδα συνάδελφο και φίλη που επίσης έχω συνδυάσει με κατακόκκινο λαμπερό χαμόγελο. Δεν ήρθε μόνη της, ήρθε με την ηλιαχτίδα της, λαμπερή λαμπερή, και φώτισε όλο τον χώρο. Την είχαμε δει σε βίντεο, σε φωτογραφίες, σε εξωτερικό χώρο και πάντα μας χάριζε τα πιο όμορφα χαμόγελα και τα πιο γαργαριστά γελάκια. Χθες όμως μας κοίταζε σοβαρή σοβαρή, πότε με μικρή δυσφορία, πότε με απορία. Την είχαμε κυκλώσει την ηλιαχτίδα. Μέχρι που κάποιος κατέβασε τη μάσκα του και η ηλιαχτίδα είδε χείλη, πιγούνι και χαμόγελο και έλαμψε και φώτισε. Ας είναι οι τελευταίες γιορτές που η μάσκα αντικαθιστά το κόκκινο κραγιόν.
Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Γαστρονόμος, τεύχος 188.
